ΠΟΙΗΜΑΤΙΚΑ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

114)                                      Αιώρηση Πες μου και τα υπόλοιπα αυτά που τα λες  και δεν ακούγονται. Κράτα τα μυστικά σίγουρα. Δείξε τα με κυρτούς καθρέφτες.  Μακρόστενες φιγούρες ακουμπισμένες στην κορφή του λόφου.  Τις βλέπουμε από κάτω δίπλα στα δένδρα που ξεχωρίζουν στην κορυφογραμμή. Κινούνται ακατάπαυστα παραμορφώνουν το βλέμμα. Στις πτυχές της καμπαρντίνας τους  καρφωμένα τα γράμματα των πεθαμένων. Χρήσιμα μόνο στους ζωντανούς κι αυτή κρεμασμένη στον ξύλινο καλόγερο.  Άδεια κενή.  Το σώμα παγωμένο,  κοιτούν τα μάτια την πλάση ως τον ορίζοντα και γλυκά κουνούν τα βλέφαρα  καταπίνουν την ακινησία. Τρέμουν στο διαχωρισμό της μέρας  από τη μέρα του σκοτεινού από τη νύχτα.  Ντυμένος τον ανήξερο παγώνω,  το κορμί δε σαλεύει μπρός τον ήλιο. Κι αυτός ξηγά τα ανεξήγητα  τα μπερδεμένα στις άχνης τον κόκκο,  το απόσταγμα της θύμησης.  Αυτό που τριγύρω του διαβαίνουμε περνούμε και ξαναπερνούμε  κι όλο σ

113)    Το διάλυμα Αξεπέραστο το χαμόγελο ήρεμο το βλέμμα Το μίσος είναι κρυμμένο στην απέχθεια Η συνάντηση άκαρπη Το χαμόγελο αξεπέραστο το ύφος κρύο Η καρδιά απόμακρη κρένω  τη σιωπή Χάνω το παιχνίδι χάνουν το παιχνίδι Ένας αναβρασμός διάλυσης Πικρό το διάλυμα της καρδιάς Στυφό το στόμα η γεύση τσαλακωμένη. ένα πουλί πετά σε μακρινό ταξίδι. Ζει στο απέραντο χάος Φυλακισμένος στο απέραντο Κατοικεί σε καρδιές και τραγουδιέται Σιγανά. Τα καράβια στα μακρινά τους ταξίδια ιδρώνουν Αγκομαχούν οι μηχανές τους κουρασμένες   Κι ο λοστρόμος παρέα με το ναύτη Κοιτούν τα άλμπουρα παρατηρούν το πέταγμα των γλάρων χαϊδολογούν τα σιδερένια  σκαριά τους ανεβοκατεβαίνουν στο ρυθμό των κυμάτων. Αν το νερό σκεπάσει τα λάθη και ησυχία επικρατήσει Τα κύματα θα συνεχίσουν να πάλλονται  

112)                                    Το βλέμμα ποίηση    Πώς να περιγράψω αυτό το βλέμμα. Πώς να περιγράψω τη σφαίρα που ανοίγει μια τρύπα στο κεφάλι ενός ανθρώπου. Τα μεγάλα συρματοπλέγματα που φυλακίζουν. Την βία που απλώνει ο πλούτος Την τεράστια γνώση που συσκοτίζει. Τις ειδήσεις που δε φτάνουν ποτέ σε μας. Προσπαθούν να κρύψουν το έγκλημά τους.   Ο πλούτος υπάρχει γιατί υπάρχουν φτωχοί. Ο πλούτος προϋποθέτει ιδιοκτησία. Η βία της σφαίρας της τράπεζας του χρηματιστηρίου Η βία του ανταγωνισμού της διαφήμισης Η βία της φτώχειας. 25 Νοεμβρίου 2017, 12:44

111)     Στη λάμψη του ήλιου. ποίηση    Περπατώ μπροστά στο φως του ήλιου. Κρατώ ένα μάτσο λουλούδια, αγριολούλουδα. Μπλε κίτρινα μενεξεδένια χρώματα στα λεπτά μικρά πέταλα. Οι ευλύγιστοι μίσχοι τους ανεμοδαρμένοι. Αυτά Θέλω να σου χαρίσω να τα ακουμπήσω στα ακροδάχτυλα σου. Με την ελπίδα να πάρω την καρδιά σου  να τη στολίσω με αγριολούλουδα. Μπορείς να κοιτάξεις το αστέρι της μέρας. Η επαφή μαζί του στο αγνάντι του πέλαγου ζεσταίνει τη θέληση.  Το φιλί απαλό, το χάδι το βλέμμα απόμακρο, τριάντα μοίρες αριστερά του χθες. 24 / Νοέμβρη / 2017  

110)             Το δώρο στα μάτια του κόσμου 05/11/2017 ποίηση   Καθάρια λόγια βγαίνουν από το στόμα  τους. Κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται. Πρωτοπόροι οι οργανωμένοι εργάτες. Κρατούν την καρδιά τους στα χέρια τους. Δώρο στα μάτια του κόσμου. Σ’ αυτά που κοιτούν το καλό το όμορφο το άδολο. Δε κάνουν καμιά προσπάθεια να ξεχωρίσουν  αυτό συμβαίνει μόνο του. Η εκμετάλλευση η υπεραξία υπάρχει έντονα. Η πάλη με το άδικο σχεδιάζεται επίμονα. Ο άλλος κόσμος . . . ο κόσμος του ονείρου προβάλει πιο καθαρά. Μας καλεί να πάρει τη θέση του στην ανάγκη μας. Τα πρωινά κάθε μέρα στα πλάτη του κόσμου χιλιάδες νεκροί εργάτες σακατεμένοι αγράμματοι άρρωστοι πεινασμένα παιδιά. Στα μεγάλα στρογγυλά τους μάτια ακουμπάν το όνειρο. Εκεί το σμιλεύουν το χρωματίζουν το κατανοούν. Κι είναι η φωτιά που ανάβει το μπαρούτι η μουσική που μας κάνει να χορεύουμε. χωρίς αφεντικά με κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικό σχεδιασμό. Όνειρο μα κι ανάγκη Οι ιδιοκτήτες απαράδεκτες φιγούρες του χθ

109)                     Μέρες ομίχλης 31/οκτ/2017  ποίηση   Η ιστορία γράφετε με μαύρο κάρβουνο. Ιστορία, ο χρόνος και η πράξη χιλιάδων ανθρώπων. Σύγκρουση, αντιθέσεις, ταξική πάλη. Πάλη με το άγνωστο προσπάθεια κατανόησης αφομοίωσης. Ιστορία λαμπρών σφαλμάτων, ανώριμων στάσεων. Ζούμε πάνω στα πράσινα φύλλα της λεμονιάς στα κόκκινα πέταλα ενός τριαντάφυλλου. Πίνουμε ζωμό από μέλισσες και χτυπάμε φιλάρεσκα την κοιλιά μας ζαλισμένοι. Κλείνουμε την καρδιά μας προσεκτικά προστατευτικά γεμάτοι φόβο. Διπλώνουμε την άχνη που έπεσε από τα λουκούμια και τους κουραμπιέδες στη λαδόκολλα προσεχτικά σα κάτι πολύτιμο. Με ακουμπισμένες τις πληγές στις ακτίνες του ήλιου περιμένω το πλήρωμα του χρόνου. Κανείς δε ζει δίπλα μας. Όλα  κινούνται από νομοτέλειες, μηχανικά ασυναίσθητα αδιάφορα. Καταπραΰνουν τον έρωτα με άσπρα ζαχαρωτά, αγοράζουν εμφάνιση ακριβή. Μέρες ομίχλης τοποθετημένες απανωτά η μια στην άλλη Περίοδος μακριά ατελείωτα μακριά που κανείς δε μπορεί να προσφέρει. Μέρες

108)                             Ιστορία ποίηση   Η ζωή μια μουσική και η μουσική ζωή άλγεβρα και τριγωνομετρία νόμος πειθαρχικός στις αλλαγές που ο χρόνος τους ξεσπά σε μελωδικές γραμμές απρόσμενες στα πλήκτρα της χορεύουν στρατιές ανθρώπων που γράφουν ιστορία. την ακούς και με κλειστά τα μάτια.💞 13 Οκτωβρίου 2017, 01:06

107)                Στη Γυάρο. 11/09/2017 ποίηση    Αναταράζετε η καρδιά μου που πόνα. Κυκλοθυμούν αισθήματα. Τα τριαντάφυλλα ζωντανεύουν . Οι χρυσές βιολέτες μεγαλώνουν . Κυκλωμένος από τα κύματα Κυκλωμένος από τα βράχια Στη Γυάρο. Ακουμπισμένος πάνω στο πέλαγος. Κυκλωμένος από τα όρνια. Σαρκοβόρα όντα κυκλοφορούν στον αέρα. Εδώ που στα νιάτα σου αναμετρήθηκε το μπόι της αντίδρασης , στο διάβα του ήλιου που ανέτειλε. Το φως του ξυπνά τους πόθους. Στα παλληκάρια του το ανεμόβροχο τάζει κεραυνούς. Είναι τόσο αβάσταχτο το παρών που βάλθηκαν να το παραμερίσουν. Με την αντοχή του γίγαντα λαού την υπομονή και το πείσμα του δίκιου τους.   Το πότιζαν με ιδρώτα και αίμα, τα εξαϋλωμένα τους κορμιά πετούν ανάλαφρα πάνω ποιο πάνω από τα πυρωμένα τους όνειρα. Τα άρπαζαν με τα χέρια και χόρευαν τρελό χορό στα αλώνια του χάροντα, τα γεμάτα πέτρες και οι ξερολιθιές μαλάκωναν να δεχτούν τα άφθαρτα κορμιά των συντρόφων που γεμάτα πληγές δεν καταλάβαιναν από αίμα πόνο ήταν αποφα

106)    Κυρτά καθρεφτάκια ποίηση   Κυρτά καθρεφτάκια Είδωλα ανεστραμμένα Κομμάτια ανώριμα κλεισμένα στην καρδιά Επαφή με το άγνωστο  απόρριψη και αμηχανία Μοναχικότητα ξεκομμένη απ την αγάπη Έρωτας μυθολογικός ανέπαφος Έρωτας με το σύννεφο  χρυσό μπρονζέ με σκούρες μοβ σκιές σε λευκό φόντο γαρνίρει το πορφυρό ηλιοβασίλεμα του γαλανού ουρανού. Να τώρα βρεγμένος από χιλιάδες σταγόνες Μεγάλες σα ρόγες σταφυλιού διάφανες ίσως κενές. Σαν τις σκέψεις που ταλαιπωρούν, που για αυτό γεννήθηκαν Ίσως άχρηστες. Μπορεί οι ηλίθιοι να είναι ευτυχισμένοι; Γιατί δε σκέφτονται ή σκέφτονται αλλιώς. Περπατάς ασταμάτητα κρυμμένος στο βάθος του νου Στρουθοκάμηλος μεγαλωμένη απόμερα του αυτοκινητόδρομου. Περπατάς ασταμάτητα στη βροχή Μουσκεύουν τα ρούχα κολλά το παντελόνι στο κορμί Ξαφνικά όνειρα προβεβλημένα σε Κυρτά κάτοπτρα. Τα μικρά και  μεγάλα σου θέλω κτυπούν την πόρτα. Κάνουν την εμφάνιση  τους μαγικά σα τα παραμύθια της Σταχτοπούτας. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τα όνειρα.

105)    Ο καλλιτέχνης  ποίηση   Μου είπαν είσαι άνθρωπος προικισμένος με εξαιρετικά ταλέντα, όλες οι τέχνες από σένα περιμένουν να αναπτυχθούν προσπάθησε να τις βγάλεις στο φως. Και πράγματι ασχολήθηκα με την μουσική αλλά με κούρασε στη συνέχεια συμμετείχα σε θεατρική ομάδα τέλεια εμπειρία τη συστήνω ανεπιφύλακτα αλλά. ... Μετά πήγα σε μπογιές τελάρα, έφτιαξα αριστούργημα, αλλά άκριβά τα τελάρα τα χρώματα, απαίδευτο το κοινό. Τέλος είπα, στο ένα κούραση στο άλλο δεν έχει ευκαιρίες στο άλλο δέ σε καταλαβαίνουν.  Το έριξα και γω στην ποίηση και δε καταλαβαίνω τίποτα. 29 Αυγούστου 2017, 02:31

104)    ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ποίηση    Ε ποιητές κάντε τα πουλιά να πετάξουν κάντε τα να σωπάσουν, στείλτε μηνύματα με τα μόρια του αέρα που σέρνει ο Αίολος άτσαλα πέρα στου ουρανού τις άκρες στο πορφυρό της ανατολής χρώμα. Και σήμερα θα είναι μια μέρα γεμάτη άδικο, πόνο, ματαιοδοξία, αυταρέσκεια. Και σήμερα θα γεμίσει με ιδρώτα κλεμμένο η καρδάρα της εκμετάλλευσης. Και σήμερα κάποιος στρατηγός θα στοχεύσει με τα κανόνια του τους στόχους της κόκα κόλα. Και σήμερα είμαι μπρος στο Παράθυρο κι αγναντεύω το σκοτάδι έτσι γιατί ζω μαζί σας. 27 Αυγούστου 2017, 02:13

103)  Οι ώρες 28/07/2017 ποίηση          Κι ήρθαν οι ώρες να μου θυμίσουν κάτι μαύρα συναισθήματα. Πέρασαν από μέσα μου εικόνες γόρδιου δεσμού ακουμπισμένες στην ερώτηση της απάντησης. Φωτεινές  οι ώρες που έσκαψαν τα αυλάκια με τα λάθη. Η ανίκανη ευτυχία δεμένη στο αμπόρετο. Πολλά τα βήματα, ξέρει πως δεν τα προλαβαίνει. Μα τα μελλοντικά πράγματα που μπορούμε να σκεφτούμε σε διλήματα μπλεγμένα θαμπώνουν το βλέμμα. Οι ώρες κόρες απανωτές, χιλιάδες σαν πλήθη σε λαϊκές  διαδηλώσεις. Πανομοιότυπες, του  Γαΐτη   θυγατέρες. Με τα μαλλιά τα αταίριαστα στο μέτρο της κάθε μιας πλεγμένα. Μια όμως έχει το ποιο πρόχειρο χτένισμα ένδυμα απλό αέρινο να επιτρέπει κάθε κίνηση. Χαλαρό το βλέμμα ορεξάτο ντυμένο με τους καρπούς της άνοιξης Και το αίμα γοργό, ξυράφι η φωνή Την περιτριγυρίζουν χιλιάδες όχι  . . . εκατομμύρια κολασμένοι . . . Εργάτες κι εργατόπουλα , τα παιδιά της βάρδιας της γραμμής παραγωγής χαμάληδες και μαναβάκια. την εμπιστεύονται την ερωτεύοντ

102)  Λιμνάζοντα ύδατα.  ποίηση   Και εσένα που φεύγει το παιδί σου για τα ξένα με ένα πτυχίο στα χέρια ξέρεις θα πονέσει πολύ στο δρόμο της προσφυγιάς. Θα τον δείχνουν με το βλέμμα, από μέσα του θα ανέβει μια φωτιά που θα τον καίει. Παρακατιανός αδικημένος και τα αφεντικά ξετσίπωτα θα βάζουν τα βρομερά τους χέρια έτσι αυθάδικα να κλέψουν την πανάκριβη αξιοπρέπεια του. Σε ξεγελούν τα φώτα κ οι ρεκλάμες τους το κυνήγι της επιτυχίας σε στενεύει το αδιέξοδο  Ο κόσμος τους είναι γεμάτος νεκρούς, ύφαλους η μηχανή του δε χορταίνει. Δώσε μου το χέρι σου πρέπει να την καταστρέψουμε. 17 Ιουλίου 2017, 20:18

101)    Ρίτσος ποίηση   Ο...Γιάννης Ρίτσος ένας υπερβολικός. Μα άνθρωπος που δε ξαστόχαγε να ποτίσει με το νερό τις ελπίδας και της ομορφιά, την τροφή την προσμονή να πλέξει λουλούδια με τα ξερά αγριόχορτα για να στολίσει το αδειανό ανθοδοχείο. 15 Ιουνίου 2017, 01:29

100)    Για τον τόπο μας 10/6/17 https://youtu.be/epY1EPS6vSg Στα μυρωμένα χώματα αυτού του τόπου Φυτρώνουν νε τα ποιο γλυκά κλαριά Σφυρίζουν άνεμοι και ξεροβόρια Λαλούν θεσπέσια πουλιά χρωματιστά Κι είναι τα σπίτια μας λευκά κι ανάρια Μες στις ασφάκες και τα δενδριά ήλιοι υπέρλαμπροι και πυρωμένοι χιόνια λευκά αστραφτερά και τα μπλε ακρογιάλια μας κυματιστά    https://youtu.be/epY1EPS6vSg 10 Ιουνίου 2017, 11:53

99)     ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΩΡΑΙΑ ΖΩΗ ΜΑΣ. ποίηση   Κράτησα την πνοή μου να μη ξυπνήσω τα μικρά ζαχαρωτά. Στις μορφές και τα σχήματα που υπήρχαν, κι άλλα πολλά άλλα πράσινα τουρκουάζ κρεμ. Η όψη τους λιμπιστική. Η προδιάθεση να τα προστατεύεις προφανής. Η ομορφιά τους απαράμιλλη έτσι όπως και στα κατακόκκινα τριαντάφυλλα του κήπου. Τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το αίσθημα προστασίας ; Ποιας απώλειας ακριβώς ο φόβος μου κυκλώνει τα συναισθήματα; Τι μου ξυπνά αυτές τις ιδιαιτέρες έννοιες; Ο θαυμασμός του ωραίου η προστασία του ανεπανάληπτου. Γίνεται απόκτημα της παγκόσμιας ομορφιάς,  αυτής που μπορεί να νιώσει ο καθένας με την πρώτη ματιά,  να σκλαβωθεί απ αυτήν, δέσμιος της, να κρατήσει την πνοή του μπροστά στον αβάσταχτο φόβο της απώλειας.  28 Μαΐου 2017, 17:15  28/05/2017

98)     Βάθος ποίηση   Μάτια γλυκά στου ανεμόβροχου το βάθος. φωτεινή μορφή κι ωραία τόξα ουράνια. Πανάχραντη ανάερη καρτερική αγέρωχη. Ζυμωμένη φωνή με το κελάηδημα του σπίνου. Μαλλιά  σγουρά μελαχρινά τραγουδιστά πλεγμένα. Ηχώ κι αντίλαλο μελωδικά στραμμένα προς τον ήλιο. Δώσε της καρδιάς σου το απόσταγμα. Κλείσε διπλοκλειδώνοντας τα όνειρα. Τα όνειρα του κόσμου μέσα στις δυο σου χούφτες. Προφύλαξε τα απ του ανέμου την παραζάλη. Καθώς τα δάκρυα στερούν απ τη βροχή τις σταγόνες. 25 Μαΐου 2017, 02:39

97)       Ο ποιητής την ποίηση ποιεί.  Η ποίηση στον αιώνιο δρόμο της ακολουθεί την νοητική πορεία του ανθρώπου. Παρακολουθεί στη μορφή και στο ύφος τη μετάλλαξη των κατακτήσεων της γνώσης.  Την μετάλλαξη την αλλαγή των κοινωνικών σχηματισμών στην ουσία τους όπως και κάθε άλλη πλευρά του ανθρώπινου πολιτισμού. Θεωρώ ότι καθορίζεται από αυτή.  Ξέρουμε ότι η ταξική θέση στην οποία βρίσκεται ο ποιητής καθορίζει προσδιορίζει την οπτική γωνία για τα πράγματα την ιδεολογία με την οποία επεξεργάζεται τα ερεθίσματα του. Βέβαια η ταξική θέση ποτέ δεν είναι ακριβώς ίδια μα και τα ιδεολογικά αποκρυσταλλώματα έχουν την ίδια ιδιαιτερότητα. Αυτά ως προς την αντικειμενική εξέταση των παραμέτρων που ενεργούν στο ποιητικό  έργο. Δε μπορούμε όμως να μην εξετάσουμε τους ιδιαίτερους παράγοντες που έχουν να κάνουν με τα προσωπικά βιώματα, τις ευαισθησίες, της κάθε ξεχωριστής ποιητικής μορφής. Να μην αναφερθούμε σε γεγονότα που επέδρασαν με μοναδικό τρόπο πάνω στην διάνοια του, που το ίδιο

96)    Στη στυγνή εκμετάλλευση. ποίηση   Στης υπεραξίας την παραγωγή, ο Γρηγόρης έχασε το χέρι του, τα εργατικά ατυχήματα βγαίνουνε πρώτα μας φώναξε. Συνήθως προς το  τέλος του εργάσιμου χρόνου ξαναφώναξε, μιας και κοστίζουν κάτι παραπάνω τα μέτρα προστασίας. Το αίμα τρέχει  ……. Πλουτίζουν. Βάζουν και στα κελάρια σε ξέχωρα βαρέλια. Το χωρίζουν κατά ηλικίες. Κατά σοδειές , Το παιδικό ίδιο μεταλαβιά μπρούσκο, από πολέμους αποστάγματα ξέχωρα. Ο επιστάτης με την καμπούρα και την χοντρή αρμάθα  με τα κλειδιά στη φαρδιά του ζώνη βαριά πατά στα σκαλιά, με τρίξιμο πνιχτό ανοίγει βαριά την πόρτα με κύματα αλλεπάλληλα να μπει ο αέρας δροσερός, το φως, να διώξει τη μυρωδιά της μούχλας να κρατήσει ζωντανό του αφέντη το κέρδος. Και μου είπε ο γέρος: Η θάλασσα αν ήτανε γιαούρτι συρματόπλεγμα και πολυβόλα θα βάζανε να την πουλάνε οκτώ γρόσια το κιλό. Και αγανακτείς σ αυτό το χάος. Το μίσος τους απύθμενα ταξικό. Το καθήκον, αυτό,  σε καλωσορίζει.

95)  ΑΓΑΠΗ ποίηση    Η αγάπη αειθαλής και στέρεη σε ψάχνει. Τι κι αν βρίσκεσαι σε έναν πύργο της Βαβέλ, με κατοίκους κουφούς και τυφλούς. Εσύ μπορείς να την αναγνωρίσεις.  Εσύ μπορείς να την αναγνωρίσεις. 17 Μαΐου 2017, 16:06  https://youtu.be/x_pOc0bEBkY

94)  ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Ανέστης Χριστίδης.»…ήθελα φως για να βλέπω το μικρό χελιδόνι,» ποίηση   ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Ανέστης Χριστίδης.»…ήθελα φως για να βλέπω το μικρό χελιδόνι,» ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΑΝΕΣΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΔΗΣ   Είναι τιμή μας που οι «Βρυσούλες γνώσης» παρουσιάζουν, κύρια, στην ομογένεια της Αυστραλίας και όχι μόνο, ένα προοδευτικό άνθρωπο της ποίησης . Πρόκειται για τον Ανέστη Χριστίδη από τον Άγιο Δημήτριο Αττικής, που με ευχαρίστηση μας δάνεισε ποιήματά του για ανάρτηση στις «Βρ.Γ.» Ο Ανέστης Χριστίδης δεν μας θαμπώνει με δεκάδες ποιητικές συλλογές όπως άλλοι. Το βιογραφικό του είναι σεμνό και ολιγόλογο. Έχει την απλότητα ενός οικογενειάρχη εργαζόμενου. Όμως μια ύψιστη αγάπη για τον άνθρωπο, για ένα καλλίτερο κόσμο, είναι ό,τι πιο σημαντικό βγαίνει από την ποίησή του. Μακρυά από την ποίηση των δύσκολων και άσχετων νοημάτων, οι στίχοι των ποιημάτων του, είναι κατανοητοί γιομάτοι χρώματα και ήχους, γιομάτοι μηνύματα και ευγένεια και πίσω ίσως από μια δικαιολογημένη μικρή απαισιοδοξία ο τελικό

93)  Ευτυχία δεν βρήκαμε; Αλλαγές υποστήκαμε. Σκέψεις   Σίγουρα η προσωπική ολοκλήρωση η δημιουργικότητα η αποδοχή από τους άλλους ο έρωτας το καλό μα σεμνό φαγητό η έμπνευση στην τέχνη σου ή στην εργασία σου είναι στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν στιγμές περιόδους που να τις αναπολούμε και τότε μόνο τότε τις περιγράφουμε σαν ευτυχισμένες.   Μα ποτέ δε μπορούμε να ξεχάσουμε τις κοινωνικές συνθήκες τις περιόδους κοινωνικής ανάτασης ή εξαθλίωσης που διαμορφώνουν μέσα στην πορεία του χρόνου πολέμους πεινασμένους άστεγους πρόσφυγες μετανάστες πολλά ελληνόπουλα παίρνουν το  δρόμο της προσφυγιάς για αναζήτηση προοπτικής. Όσο για την αλλαγή προς τον τέως υπαρκτό σοσιαλισμό καλύτερα να μη μπερδεύουμε την ανάγκη να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό με το τη μπόρεσαν να καταφέρουν αυτοί ίσως να χρειάζονται να μελετηθούν πολλά πράγματα. 07 Μαΐου 2017, 22:07

92) Αλλαγές,νότες,ρομαντικές ποίηση   Γράμματα κολλυβογράμματα αρμονικά στολισμένα με πνεύματα  ψιλές δασείες και περισπωμένες με οξείες και φανταχτερά φωτάκια μουσικές γραμμένες για επαναστάσεις ματωμένες, από μπαρούτι λερώθηκε το πεντάγραμμο, ξεχασμένες από ανιστόρητα τέκνα οι ήχοι όμως κουβαλούν το σφρίγος, τους ανατρέπουν την καθημερινότητα την αλλάζουν. Η ταραχή ο ιδρώτας η έξαψη η πίεση του αίματος ο σπινθήρας στα μάτια υποτιμά το θάνατο κερδίζει τις καρδιές ο έρωτας επίκουρος της πνοής του οράματος. Άνοιξε τα παράθυρα τις γρίλιες πλημύρισε με φως το δωμάτιο δώσε χαμόγελο βάλε φλάς στη φωτογράφιση του κόσμου κατέγραψε τον ρομαντικά ανακάλυψε την επαναστατική αλλαγή που ρέει μέσα του ξεχώρισε το παλιό και κοίτα το που γίνεται καινούριο. Βρες τις αιτίες των αλλαγών άστες να κατρακυλήσουν στη ροή του αίματος σου κλάψε που δε σου φτάνει ο χρόνος σου για να παρακολουθήσεις όλη την πορεία των αλλαγών. 06 Μαΐου 2017, 01:42

91)  Μάης ποίηση   Πρώτα του Μαγιού τα λουλούδια, της πρώτης της του μέρας τα στολίδια προσφορά στο μέλλον της ανθρωπότητας . Είναι τόσο ωραία σαν τα νιάτα. που παλεύουν ακούραστα ίδιο μελίσσι. Ταξικό το περιεχόμενο της μέρας. 02 Μαΐου 2017, 09:06

90)                           Πρώτη του Μάη είναι Απεργία ποίηση   Κλάψανε τα δάκρυα. Φούσκωσαν τα άσπρα πανιά. (Θησέας) Ρίξανε νεροποντές να ποτίσουν το λαμπρό Μάη. Ανθίζουν τα χαμόγελα το πείσμα οι φωνές,  Τα φώτα γεμίζουν τις πλατείες, Σταματούν οι μηχανές μια άλλη φασαρία επικρατεί. Σε κάθε πόρτα φάμπρικας στέκουν εργάτες αχάραγα για την απεργία. Πρώτη του Μάη είναι Απεργία ….Γράφει το χαρτί κολλημένο στον τοίχο. Κι έρχεται από πολύ μακριά αυτή η κραυγή. Είναι το ουρλιαχτό της Μάνας από το Μάη του 1936 Είναι ο θόρυβος της μάχης του Μαραθώνα, οι πατημασιές των δούλων του Σπάρτακου, οι Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης, οι γάλοι κομμουνάροι. Τα φαντάσματα που δεν ησυχάζουν στοιχειώνουν τη σκέψη, τα βήματα δεν κάνουν πίσω. Παρέα με την ανάγκη να καταργήσουμε  την αισχρή απρέπεια της πείνας. την εκμετάλλευση. Φωνές φωνάζουν όχι στον πόλεμο τους. Κλάψανε τα δάκρυα Φούσκωσαν τα άσπρα πανιά.  Ρίξανε νεροποντές να ποτίσουν το λαμπρό Μάη. Κι έχουν πλ

89)  Η μοίρα της ανθρωπότητας  ποίηση    Καθαρά τα σύννεφα μέσα στα άσπρα τους πουκάμισα που φέρνανε κοσμοχαλασιά  και την αντάρα,  τα βορεινά μαντάτα. Τα κρύα που μαυρίζανε τη διάθεση. Έρχονται και μπερδεύονται μέσα μας τα χρώματα τους  κατά την ποιότητά  της βροχής μας μηνός  Αυγούστου ας πούμε μπόρα, με χαλάζι ,με όξυνα πρόσθετα ανάλογα από πόσο μακριά μας έρχονται οι αέρηδες που μας τα στέλνουν από ποια κατεύθυνση έρχονται. Ζούμε στο τέλος του κόσμου απόψε ποιος ξέρει πόσους αιώνες μπορεί να διαρκέσει η νύκτα. Να που τα αστέρια δε φέγγουν οι μουσικές δεν ακούγονται οι νότες σβήνονται στο πεντάγραμμο και αλητεύουν αμολητές χορεύοντας στον αέρα . Γεμίζουν τα πικραμένα δάκρια  σα φουσκωμένα ζαχαρωτά και είναι πολλά, ποτίζουν δυστυχία τα χώματα τη θάλασσα κουβαλούν όλα τα είδη της μόλυνσης μα η βρόμα γεμίζει τους αρμούς του κόσμου. Τις καρδιές με ένα ίσως και πολλά παράπονα για τη μηδαμινή έως αδύνατη ανταπόκριση. Απομόνωση που γεμίζει το συνονθύλευμα των αισθη

88)    Στο φόντο. ποίηση                                           Πέρασα στο φόντο άρχισαν τα χρώματά μου να ατονούν να ξεθωριάζουν. Συντονίζω τη θέση μου σ’ αυτό. σιγά μα σταθερά βρίσκομαι προς το βάθος. Όλο και προς το βάθος. Πατώ σταθερά στα βήματα που με προχωρούν όλο και πιο..   βαθιά στην προοπτική του κάδρου. Όλο και καινούργιοι παίρνουν τη θέση τους στην είσοδο . Αναφαίνεται η φιγούρα μου την ώρα που ο ήλιος έχει μεστώσει. Άρχισα έναν απεγνωσμένο αγώνα να μη ξεμακρύνω άλλο σιγά ,σιγά δεν γνώριζα ποιά τους διπλανούς μου. Τρόμαξα. Ο χρόνος ήταν απαθής  ανίκανος να σταματήσει . Ο περίγυρός μου ο χώρος μου άλλαξε ξαφνικά, τρόμαξα. Γιατί βρέθηκα εδώ πως βρέθηκα εδώ. Οι άνθρωποι δίπλα μου είχαν μπει και αυτοί στο κάδρο. Έμπαιναν συνεχώς κι άλλοι.  21/03/2017

87)  Το χρέος.  ποίηση   Τραβούν οι εποχές μπροστά θέλουν δε θέλουν.  Λάμπουν τα πλουμίδια, τα χρυσά λουλούδια οι κεραυνοί κι οι αστραπές παρέα με τον ήλιο και το φεγγάρι. Αγκαλιάζουν τα δένδρα τη χλόη τα βουνά, σκεπάζουν τη  θάλασσα με τα κεντίδια του σύμπαντος. Κρατάμε σταθερά τον προορισμό. Και μείς μεθυσμένοι από κρασί και έρωτα, με του μενεξέ τα χρώματα και τα αρώματα του δυόσμου. Εύκολα περνούν οι ώρες πλεγμένες στο κελάηδισμα του αηδονιού. Χαράματα και οι πολιτείες ζουν το δράμα στην κορύφωση της τελευταίας πράξης.    Το έπαθλο στου φόβου το ξεπέρασμα, κρατά τα γκέμια,  προσηλωμένος στη μάχη καθαρά κρεμασμένος στο χρέος . 05 Μαρτίου 2017, 00:54

86)  Ο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ποίηση    ?wmode=transparent" frameborder="0" allowfullscreen> Ήθελα να ξημερώσει, ήθελα φως για να βλέπω το μικρό χελιδόνι, πάνω στο χιόνι, στου ποταμού τα τρεχούμενα νερά. Νύχτα. Το κίτρινο φεγγαράκι άπλωνε το σεντόνι του πάνω στη φύση. Εκεί κρυμμένο από του φεγγαριού τη χλομάδα. Μόνο στο παγερό αέρα. Λευκή φιγούρα δίπλα στο άγαλμα. Το αρχαίο μάρμαρο, στολισμένο με πολύτιμα πετράδια, σταματημένο  στο διάβα του δευτερόλεπτου. Άφησε τα άλλα χελιδόνια για το ταξίδι τους στην Αφρική. Εκεί θυσίασε κάτι, το χρόνο που ποιά δεν έχει. Και αυτό του ζήταγε να πάει τα πετράδια του στα πεινασμένα παιδιά. Κοίταγε το χιόνι που χόρευε μαλακά τις άσπρες τελίτσες που ανεβοκατέβαιναν στην αγκαλιά του χειμώνα. Απέραντη η λευκή παγωνιά, και η ζωή, σάβανο ζεστό για τη θυσία. Το κοκαλωμένο κορμί του, μαρμάρινο άγαλμα χελιδονιού, δίπλα στο αρχαίο, στολίζει την κίτρινη παγωμένη νύχτα που αστράφτει σα διαμάντι.

85)                     Ένα δάκρυ Ένα δάκρυ για σένα αφιερωμένο στα κρίνα Δροσερό αρμυρό εύγευστο. Ένα δάκρυ γεμάτο σπαραγμό και  χρώματα. Γεμάτο απελπισία μετάνοια προσδοκία. Ελπίδα όνειρα φώτα για ότι το μέλλον κρατά σαν αναπάντεχο δώρο στο κατώφλι των επερχόμενων. Ένα δάκρυ στα μάτια σου χαράζει το δρόμο για την καρδιά σου. Αυτήν που χωρά το σύντροφο τον άνθρωπο τη γυναίκα τα απέραντα μάτια των μικρών παιδιών που το ηλιοβασίλεμα κάτω από τα ηρωικά χρώματα του δειλινού γεμίζεις αγάπη τα πιάτα στα συσσίτια των πεινασμένων. Είναι καιρός να κατανοήσουμε το τέλος αυτού του κόσμου. Ένα δάκρυ που πέφτει μέσα στη θάλασσα για να ξεσπάσει η τρικυμία 18 Φεβρουαρίου 2017, 01:53