ΠΟΙΗΜΑΤΙΚΑ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

  02 Μαΐου 2022, 06:52 ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ ποίηση    ?wmode=transparent" frameborder="0" allowfullscreen> 0 0 -  επεξεργασία

  ΠΟΙΗΜΑΤΙΚΑ 03 Απριλίου 2022, 21:45 Πόοοοοολ ποίηση   Τα κομμάτια εδώ πέρα είναι πολλά συντρίμμια  ριγμένα τριγύρω. Από εύθραυστο κράμα αγάπης και μίσους, από σπίτια εργοστάσια λιμάνια σιταποθήκες. Πραμάτεια μπόλικη καταγής απιθωμένη από βομβαρδισμούς κατεστραμμένη. Σκληρό το τέλος,  η μέρα σκοτεινή. Ο πόλεμος έκθαμβος από την αγριότητα του ανθρώπου. Σαν πόνεσες, σαν δάκρυσαν τα μάτια, άναψαν φλόγες οι λογισμοί της υποκρισίας τα πικρά νέα, σα φαρμάκι τρέχουν. Μια εικόνα ενός άλλου κόσμου που γεννιέται μέσα από τον πόλεμο μέσα από τους τάφους κουνώντας τα κομμένα χέρια τις πατερίτσες. Πάντα μετά τον πόλεμο η άλλη μέρα είναι απροσδόκητη. Η μοιρασιά στου γύπα το ποδάρι σαν αχνιστό φαΐ. Ίαινες, οι Ιμπεριαλιστές χτεσινοί φίλοι συνεργάτες τώρα εχθροί. Όμως τα πράγματα αλλάζουν και ποιοτικά. Νέοι αφέντες μπροστά μας νέοι αυτοκράτορες.

  07 Μαρτίου 2022, 17:46 Διονύσης Σολωμός https://m.youtube.com/watch?v=pncIYsnkGfo&feature=share

  05 Φεβρουαρίου 2022, 00:11 Βηματισμοί Περπατώ . . .   κάποιοι μετρούν χαρτονομίσματά Ο τοίχος ραγίζει επικίνδυνα το τηλεγραφόξυλο πέφτει. Ο σεισμός ζει μαζί μας ο τρόμος και η ψυχραιμία περπατούν αντάμα. Παλεύουν με το ποίημα.  Το ποίημα τρομοκρατεί, ανθίζει τη μυγδαλιά, ματώνει τα άστρα. Οι σταγόνες ποτίζουν με αίμα τη γη, το χώμα φουσκώνει. Το μήνυμα αμυδρό καθαρό η στιγμή τυλίγεται από το πεπρωμένο. Το ποτήρι γεμίζει κάθε σταγόνα ανεβάζει τη στάθμη του. Η αγάπη συγκλονίζεται από το αντίθετό της. Τόλμα δείξε τα στήθη σου τα δόντια σου τα χέρια πληγωμένα κρατάν. Της μοίρας τα ξόρκια κρυφά, σουβλερά, γυναίκα ίαινα με σταχτιά κορδέλα στα δύσκολα μαλλιά. Δε φοβάμαι μήπως το τραίνο χάσω, περνάν συχνά την ώρα δεν ξέρω για να σε ανταμώσω. Που θα ανοίξεις το βήμα κοιτώντας στην καρδιά μέσα σε διάφανο γυαλί και θα σε πάρει από το χέρι. Αγαπημένη συνάντηση μάθε μου τα πρώτα βήματα στων ματιών σου το χρώμα σταθερά να τρικλίζω. Ζω στην κορφή του ποιήματος σα χρωματιστή πεταλούδα σα μαργαρίτα σ

  17 Δεκεμβρίου 2021, 00:30 Αντι χαρη ποίηση    Σκίζει τους ουρανούς μια αδικία πλανιέται πάνω από τον κόσμο γεμίζει δάκρυα πυροδοτεί αντιδράσεις  οι κυβερνήσεις απαξιώνουν τους ανθρώπους μια πίκρα πλανιέται πάνω από τον κόσμο γεμίζει φτώχεια η τσέπη κι ο πλούτος τριγυρίζει κλέφτης σκυφτός κακός λεπρός διαλύει το φως κι απλώνει το σκοτάδι  αγοράζει κλειδιά φίλους ανθρώπους διαχέει παντού μια πράσινη μούχλα με εμπορικά κατακάθια ανταγωνίζεστε το θεό με μαύρες αλυσίδες δένουν τις καρδιές βομβαρδισμένων τόπων. Σε σκοτεινές φάμπρικες παράγει υπεραξία,  τρύπια, άδεια αφήνει τη γη πληγωμένη τυλιγμένη στους αέριους ρύπους ζαλισμένη ασφυκτικά κουρασμένη ίσος χρειαστεί να καταργηθεί

  26 Φεβρουαρίου 2021, 10:08 Μαρμάρινος όγκος η συγχώρηση. ποίηση    Μπορείς να με συγχωρήσεις, μπορείς να κοιτάξεις μπρος και πίσω από το μαρμάρινο όγκο τον τόσο όμορφα σμιλεμένο. Κάθε σφυριά κάθε πελέκημα κι ένα βήμα προς τον σχηματισμό της μορφής. Ξημερώνει, στο φως τα κρυστάλλινα  λουλούδια φανερώνονται. Αστράφτουν οι φωτεινές και σκοτεινότερες επιφάνειες του απαλού λευκού μάρμαρου. Με τη λεπτότητα και την ευαισθησία τους να είναι πραγματικότητα πια. Μα να αυτό το σμιλεμένο μάρμαρο εκείνος ο πίνακας ένα κέντημα, απερίγραπτη η υπομονή, που ξόδεψες, δεμένη με κάθε βελονιά κάθε σμίλευμα για να φτάσει τις αναζητήσεις ψιλά, τις ονειροπολήσεις, τις βάρβαρες επεμβάσεις του έξω κόσμου στο μέσα χώρο σου. Μπορείς να με συγχωρήσεις μπορείς να κοιτάξεις μπρος και πίσω.

  16 Φεβρουαρίου 2021, 23:37 Στάχτες ποίηση    Ο Κυρ Ιούλης Κυριακή έβαλε φράκο παχύ. Λόγο στο μπαλκόνι βγάζει χαρωπός αναστενάζει. Γλαφυρά μας τα είπε όλα, σώζει τώρα ποια τη χώρα. Τα μάτια του πετούν φωτιές μα οι τσέπες μας στεγνές. Τα λεφτά μας τα μαζεύουν και το μέλλον μας το κλέβουν. Χρήμα στοίβαξαν πολύ δεν μπορεί να επενδυθεί. Άχρηστοι και περισσεύουν άνεργοι οι εργάτες μένουν. Μ όλες τις καλές προθέσεις, μολογάν στα σοβαρά ένα καιρό απ τα παλιά.

  03 Φεβρουαρίου 2021, 02:10 Το δίδυμο ποίηση                Δυο χρώματα μαύρο και άσπρο ένα καλλιτεχνικό δίδυμο με ενδιάμεσες αποχρώσεις καρεδάκια μα και σε ασπρόμαυρα πεδία για ένα στρατό σκακιστικό.  Αλλά και μια μαύρη πλάκα σε ξύλινο πλαίσιο, με σπάγκο δεμένο το σφουγγάρι για να σβήνουν τα  αξεσουάρ των λέξεων.  Πάνω σε αυτή μικρά παιδιά με το κοντύλι στο δεξί χεράκι προσπαθούσαμε να το εκπαιδεύσουμε φτιάχνοντας μικρά σχήματα μαργαρίτες μελισσούλες αριθμούς και γράμματα. Μέσα απ' τα χάδια του πατέρα και τις φωνές των άλλων εκεί στη ζεστή κουζίνα μάθημα γίνονταν σωστό.  Μα ο μικρός ο μπόμπιρας μας παιχνίδι έκανε σωστό, αλογατάκι με την πλάκα  και με τον σπάγκο την έσερνε στο πάτωμα.                              Σπασμένη καρικατούρα πια έφερνε μια λύπη ανεξήγητη στα παιδικά μάτια.  Μα σήμερα έχω μπροστά μου ένα τάμπλετ, κανείς δε σκέφτεται για τη σχέση εκπαίδευσης του χεριού και του νου. Μια ηλεκτρονική κυριαρχία που κομπάζει φανερά. Κατά συνέπεια ατροφούν λεπτές αποχρώσεις στην

  19 Νοεμβρίου 2021, 02:01 Μνήμες Τα φαντάσματα της μνήμης μου Οι αμαρτίες της ζωής μου Τρέχουν μαζί, τα μίση και καημοί ξαπόστασαν καβάλα σε λεπτοδείκτες ατσάλινους. Μια κουκουβάγια ένας σοφός μπούφος κρεμασμένος στο τελευταίο κλαρί τυφλωμένος από το πολύ φως κρύβει τις συμφορές που μέλλονται να έρθουν Στις μεγάλες κατηφορικές πλαγιές το πράσινο χορτάρι σκαρφαλώνει προς τα άστρα, λαμπερό και ήσυχο. Κοιτά στο βάθος τον πάτο της κοιλάδας. Στο κρύο του αιώνα, γλιστρά μια σταγόνα μέλι. Κομματιάζει τη ζεστή ανάσα. Τυλιγμένος με την άχνα της Σάβανο για το ταξίδι. Εδώ φυτρώνουν παπαρούνες Γιούλια, χιώτικες τουλίπες εκδικητικά πεισματάρικα Για το άσβεστο γινάτι και το δικό σου πείσμα.

  17 Ιανουαρίου 2021, 22:00 Βοριάς ποίηση       Πες μου αντίο. Ευτέρπη! Έφυγα ξαφνικά, σε ένα όνειρο αποπλανήθηκα. Ανήξερος πλανήθηκα να βρω τον κήπο, στην Εδέμ έχασα το χώρο, στο χρόνο σκόνταψα κι ένοιωσα απόγνωση. Σε σκοτάδι βαθύ έχασα το δρόμο, μπερδεύτηκα ανάμεσα στα αστέρια. Η ρυμοτομία του ουρανού απίθανη. Δεν μπορώ να καθορίσω πότε έφτασα στον κόσμο των θαυμάτων. Ένα ρευστό σύνολο εικόνων επιθυμιών και η Αλίκη να τριγυρνά στα θαύματα. Η μοναξιά φύσηξε έναν βοριά απελπισμένο, δήθεν ανέμελο, να τυλίγεται στα σακάκια και τα ρούχα τους. Από εκεί μακριά είδα την κίνηση των  πτηνών και των ανθρώπων, μες τον άνεμο χιλιάδες χρόνια τώρα. Το σύννεφο ξέχασε να κρυφτεί πριν ξημερώσει. Το όνειρο αποκαλύφθηκε. 

  08 Ιανουαρίου 2021, 10:08 Η μπανάνα ποίηση    Πήρα κι έφαγα μια μπανάνα! Ποιος ξέρει τη γεύση της; Την έφαγα αργά. Κάποτε, ξέρω πως κάποιος έφαγε μια με τη φλούδα. Κι έμεινα με την απορία ποια να είναι η γεύση της; Η αίσθηση της άγνοιας είναι μια γνώση. Η μπανάνα κίτρινη, βαθιά κίτρινη, ποιος ξέρει την ώρα της αλλαγής του χρώματος. Κάποια στιγμή, η αγάπη ή κάποιο άλλο αίσθημα έκανε την εμφάνιση του. Τι το έφερνε εμπρός μου; Το χρειαζόμουν; Ίσως, αλλά γιατί; Τρέχουν τα έμπειρα μάτια μου στο παρελθόν, στο αύριο, όχι πιο μακριά από αυτό. Ζωή άδεια, χωρίς ακάλεστους επισκέπτες, χωρίς γεύση. Ποιος ξέρει τη γεύση της; Να την αλατίσουμε, να τη μάθουμε να χορεύει, να γελά. Ποιος ξέρει πως μαθαίνει η ζωή. Μα να κι ο πόνος, η απαξίωση, η λησμονιά, ο φθόνος. Μιας και κανείς δεν ήθελε, εξαρχής, να είναι κακός  ή ψυχρός. Έμεινε πίσω η ζωή, σχέδια που δέχθηκαν  τις ακτίνες του ήλιου, έγιναν πιο μελαμψά, ίσως, κάποια να κάηκαν, μερικά έμειναν εκεί για τους άλλους. Οξειδώθηκα, έτσι προστάτεψα την αφ

  28 Νοεμβρίου 2020, 01:10 Δρόμος Της νιότης το φως απλώνει τον ήχο του στου δρόμου τη στράτα. Ρότα που πάει ακλόνητη παραπλανητικά αργά κι ασίγαστα μπροστά. Κάθε που κουράζεται που γέρνει και γερνά και σε βαθύ ύπνο πέφτει νέα ξυπνά, γιατί η ζωή δε σταματά στου δρόμου τη μέση. Ένα χαμόγελο δυνατό στης βροντής την αράδα ένα χαμόγελο δυνατό στη φωνή της λιακάδας μια βροχή σιγανή στο ξερό το χορτάρι. Κλάψε ανεμόβροχο στου ήλιου τη θλίψη.

  26 Οκτωβρίου 2020, 16:21 ΚΑΒΑΦΗ ποίηση    Κράτα την προσοχή σου στην ώρα που περνά απρόσεχτη και βιαστική κάποιες φορές. Απάνω στο μεγάλο ενδιαφέρον των στιγμών αν ξαφνικά αναπολείς τόσα πράγματα και θύμησες ίσως, ένα δάκρυ χαράξει την οδό της επαναφοράς.

  04 Οκτωβρίου 2020, 14:38 Τέλμα ποίηση      Κι αν σου χρειάζονται δύο μπαστούνια για να βαδίσεις Τα μάτια σου αν βλέπουν μέσα από τα δικά μου Αν ο ήλιος φαίνεται να μην ανατέλλει δικό μας πόνημα να φέρουμε την άλλη μέρα Τη δύσκολη  αυτή προσπάθεια απέφυγε την αν φοβάσαι Ίσως, να θεωρείς πως είσαι μικρός αδύναμος μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Μας είπαν πως τίποτα δεν αλλάζει και προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από αυτό. Μόνος ποτέ δε βάδισες τα αισθήματα που μας προκαλεί το τέλμα υπάρχουν στο μυαλό όλων ίσως, αυτό να βοηθά για να νοιώθουμε ποιο δυνατοί.

  02 Οκτωβρίου 2020, 20:51 Το λάθος Βλέπω τους δρόμους που ανοίγονται. Κοίτα πως τρέχουν τα δευτερόλεπτα δεν έχεις τρόπο να αποφύγεις το λάθος. Ναι, ένα τυχαίο συμβάν με έμφαση στο λάθος, Κανείς δε θα στο συγχωρήσει είτε το μάθει είτε όχι. Αναπόφευκτο το λάθος. Μα δεν έχεις άλλο χρόνο. Να πάλι, τολμάς να ονειρεύεσαι σε ώρες έντασης εγρήγορσης στα σοβαρά σιγανά συμβαίνει.… Το χρώμα του ξεθωριάζει  λες κι είναι καράβι που ξεμακραίνει από το λιμάνι, και λίγο… λίγο στάζει ζάχαρη και πίκρα στη σκέψη. Καθώς απαθείς στέκεις μπρος στον υπέρτατο ουρανό  αδύναμος να αλλάξεις τα λάθη. Που άλλαξαν τη ζωή μας.

  18 Σεπτεμβρίου 2020, 10:39 Μανούλα ποιος νοιάζεται για μας Αρχίζει να παίζει ο μπαγλαμάς Μανούλα ποιος νοιάζεται για μας. Μελώνει το κεφάλι μου για κοίταξε το χάλι μου. Μουρμούρης είναι ο μπαγλαμάς κλαίει ο κόσμος κι ο ντουνιάς   Άνεργος στέκεις στη γωνιά παράδεισο η προσφυγιά Σήμερα πρόσφυγας αυτός αύριο ποιος να ξέρει ποιος. Μα το μεγάλο αφεντικό  Νάτο στο φόντο καθαρά. Πωλούνε όπλα και καρφιά μας εκβιάζουν φανερά. Ξέφρενο γλέντι στήσανε, πάλι σε κέφια ήρθανε. Μα ο μπαγλαμάς που μουρμουρά τους στέλνει μήνυμα ξανά. Φίλοι μου γρήγορα μπροστά διώξτε ετούτα τα σκυλιά.

  22 Αυγούστου 2020, 20:06 Μάσκα   Λυπημένος κράταγα τη μάσκα της απάθειας. Σαν κοίταξα στον καθρέφτη σε είδα χωρίς αυτήν. Και φοβήθηκα ντράπηκα. Για μένα δεν έμενε τίποτε μου τα είχαν πάρει όλα.

  04 Αυγούστου 2020, 23:11 Ο ΚΗΠΟΣ Πεζό    Μια καθημερινή βόλτα μια καθημερινή μέρα στο πορτραίτο της ζωής μου. Στο ζωολογικό κήπο της πόλης μας κάτω από τα σύννεφα το καυσαέριο το θόρυβο των αυτοκινήτων τους τριάντα έξι  βαθμούς Κελσίου σταμπαρισμένους στο θερμόμετρο περπάταγα αργά μέσα στα φαρδιά καλοκαιρινά μου ρούχα σα ζεματισμένο λουκάνικο για χοτ ντογκ στην κατσαρόλα με το βραστό νερό. Έφτασα στη σιδερένια πόρτα κοίταξα το πράσινα φύλλα τα δροσερά δένδρα το χορτάρι που φρέσκο φρέσκο με το νεαρό πράσινο χρώμα του κατ' έλκυε το έδαφος και μαζί με τα τρεχούμενα νερά στις λιμνούλες τις πονηρές φωτεινές δέσμες του ήλιου που ξέκλεβαν λίγο ελεύθερο χώρο για να περάσουν ανάμεσα  από το φύλλωμα της πυκνής βλάστησης δημιουργούν έναν άλλο κόσμο. Μικρόκοσμο θα μου πείτε, ναι μα είναι ικανός σε συνεχείς επαναλαμβανόμενες δόσεις να φέρει καταπληκτικά αποτελέσματα. Με ρωτήσανε σε τι πως και γιατί. Αυτό το φάρμακο δεν το συνταγογραφεί ο γιατρός στο ΕΣΥ ούτε στην ιδιωτική κλινική δεν το διδάσ

  17 Ιουνίου 2020, 21:14 Σε ψάχνει αργά μέσα στο πλήθος ποίηση    Γλυκό κι ανάλαφρο το φεγγαρόφωτο  κόκκινο, το σημάδι της καρδιάς μια βαθιά πληγή και φυλαχτό το πικρό μας το φιλί. Ασημένια τα μαλλιά σου Κρατημένα τα χείλη μας Βουβή η φωνή μας Η ματιά μου σε ψάχνει αργά μέσα στο πλήθος. --- Παλλόμενος αέρας κύματα οι μοσχοβολιές απ' τις ανάσες σαν τα γαρύφαλλα της γλάστρας μου  δυνατές οι φωνές. Τα νιάτα του κόσμου περνούν μπροστά μου  στα πρόσωπα τους βλέπω την εικόνα σου.  Δακρύζω χαρούμενος. Στην αχνοφέγγουσα ανατολή  κρεμασμένο το μανιφέστο του μέλλοντος  εκείνο που υπογράψαμε με μια υπόσχεση κι ένα πικρό φιλί.

  07 Ιουνίου 2020, 20:26 Η αιτία και η λύση ποίηση    Τα σύνορα διαστέλλονται, οι κόρες διαστέλλονται Η αγάπη μένει άφωνη η υπέρβαση εμποδίων δύσκολη των  αντιξοοτήτων η συνάντηση συνεχής. Κρυστάλλινοι ουρανοί χωρίζουν κι ορίζουν τα άστρα μας. Σκεπάζουν τη βούληση πάνω από στον θολό κόσμο μας. Καθαρίζω το τοπίο λύνω το πρόβλημα, βρίσκω τη λύση, αλλάζω τη ζωή, μέσα από τις απλές γραμμές του σύμπαντος. Απλές, καθημερινές ανάγκες απλών ανθρώπων που με ενέργειες σπασμωδικές, ασύνδετες, προσευχές και τάματα προσπαθούν να γλυκάνουν την κάθε δυσκολία. Κι όσο ο πλούτος αυξάνει πάνω στη γη τόσο στενεύει ο χώρος αποθήκευσής του. Και συνεχώς αυξάνει, γιατί μια ιδιώτης ξεχωριστή της εργασίας είναι αυτή. Μα για δες αυξάνει και η φτώχεια στον πλανήτη. Για πες πως συμβαίνει αυτό το θαύμα; Γιατί πεινά τόσος κόσμος ενώ καταστρέφουν ολόκληρες παραγωγές ; Κρίση. Σαν βρεθεί η αιτία κι η λύση, τότε θα πείσει, μια άλλη κοινωνία σοσιαλιστική που σαν όνειρο θ’ ανθίσει. Σκλάβοι, φτώχεια και πείνα, αβεβαιότητα

  26 Μαΐου 2020, 23:46 Φραντς Κάφκα . . . από κάποιο φίλο Πεζό    Φραντς Κάφκα. Λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ο Φραντς Κάφκα έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Καθώς περπατούσε στο πάρκο Στέγκλιτζ στο Βερολίνο, συνάντησε ένα κοριτσάκι που έκλαιγε απαρηγόρητο γιατί είχε χάσει την κούκλα της. Ο Κάφκα προσφέρθηκε να το βοηθήσει να βρει την κούκλα της, όμως μην μπορώντας να τη βρει, σκέφτηκε ένα τέχνασμα για να πάρει τη λύπη από το μικρό κοριτσάκι. Έγραψε ένα γράμμα, δήθεν προερχόμενο από την κούκλα της μικρής και της το έδωσε: «Σε παρακαλώ μην κλαις για εμένα, έφυγα σε ταξίδι για να γνωρίσω τον κόσμο. Θα σου ξαναγράψω σύντομα για να σου διηγηθώ τις εμπειρίες μου». Κάθε φορά που εκείνος και το κοριτσάκι συναντιόντουσαν, της διάβαζε προσεκτικά τα γράμματα που περιέγραφαν τις φανταστικές ιστορίες της κούκλας. Το κοριτσάκι παρηγοριώταν και αδημονούσε κάθε φορά για νέα από την κούκλα. Ο καιρός περνούσε και όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστούν, ο Κάφκα έκανε δώρο στο κοριτσάκι μια κούκλα, που ήταν

  20 Μαΐου 2020, 15:47 Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας η Χελίν Μπολέκ Σάββατο 04/04/2020 - 13:56 Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας η Χελίν Μπολέκ, μέλος του συγκροτήματος Grup Yorum   Η απεργία πίνας φαντάζει σαν το τελευταίο βήμα, όταν η αξιοπρέπεια φτάνει στο έσχατο σημείο. Όταν οι νόμοι τους παραβιάζουν την υπόσταση του ανθρώπου. Όταν είναι γεμάτες οι άδικες φυλακές τους, σήμερα πια  σε όλο τον κόσμο. Όταν φτάνεις να προτιμάς να πεθάνεις γιατί το να ζεις έτσι, δε χωρά μέσα σου. Ξέρεις πως δε νοιάζονται γι ένα νεκρό παραπάνω. Μετά τους τόσους πολέμους που κάνουν μόνο ο αντίκτυπος στην κοινωνία τους δυσκολεύει κάπως, Αλλά να έτσι γιατί το κουράγιο η απελπισία η πίστη φωνάζει πως πρέπει να αντιδράσουμε. Γιατί οι δικές μας σφαίρες είναι τα ίδια τα κορμιά μας. Αυτοί είναι σκληροί επιδέξιοι τσαρλατάνοι ειδικοί στο ξεζούμισμα του εργάτη στην υπερεκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη. Μα πως μπορείς να δεχθείς να πεθαίνεις εσύ που αγαπάς τόσο τη ζωή. Σαν τραγουδάς φτιάχνεις σ

  10 Μαΐου 2020, 14:05 Βηματισμός Με μια κούραση εξήντα ετών. Σε ένα κορμί αλλιώτικο ταριχευμένο με ελπίδες ενστάσεις απογοητεύσεις. Αποστολές μυστηριακές σε διστοπικές διευθύνσεις. Μην ξεχάσεις το χωνευτικό για τις παθήσεις. αν τα μάτια χάνουν την οξύτητα τους αν μια απέραντη οξυδέρκεια έρχεται στη μνήμη. Κρατούν από το χέρι τον περασμένο χρόνο με το βαρύ το παραγεμισμένο δισάκι κρεμασμένο στον ώμο Κοιτούν το κενό, ούτε το μέλλον ούτε το παρελθόν.   Τις αγάπες που έκλαψαν μόνες τις νύκτες Στον ουρανό τον ξάστερο Κάθε λάμψη του και μια λαχτάρα Κάθε αστράκι ένα δάκρυ Αναφιλητά που έφυγαν μακριά Αχός ξέμακρος αναλαμπές ευτυχίας.   Τρεμάμενα λυχνάρια φωτίζουν τις μεγάλες Λείες πέτρες στα σκοτεινά καλντερίμια Με το δαιδαλώδες μήκος τους Και οι ξερολιθιές δίπλα να συγκρατούν την πλαγιά Γεμάτες χορτάρια φυτρωμένα ανάμεσα στα λιθάρια.     Στις συκιάς τη σκιά των φύλλων της το πλάτος Ζωγράφισε τον όγκο της στο έδαφος Μια προβολή δύο διαστάσεων του τρισδιάστατου είναι της Με τη βοήθεια του ήλιο

  15 Απριλίου 2020, 22:57 Tο φεγγοβόλο ποίηση    Tο πρόσωπο σου βαθιά κουρασμένο σκαμμένο αυλακωμένο από την υπομονή αντίκρισα μπρος μου σαν άναψε το φως από το πλήκτρο του διακόπτη στο γνώριμο δωμάτιο. Μπροστά στον καθρέφτη καθισμένος κοίταζα το δικό μου μου άρεσε τώρα γιατί δεν μπορώ να σας εξηγήσω ίσως να μην είναι ζήτημα αισθητικής μόνο. Ξέρω πως αισθάνομαι μπλεγμένος σε αέναες πλάνες για το σήμερα και το χθες δεν έβρισκα καμιά απάντηση στην μπλεγμένη εποχή μας. Μπλεγμένη εποχή την ώρα που πτώχενε ο κόσμος με την απώλεια της ελπίδας. Τα υπέρβαρα αεροπλάνα τα υπερβολικά μεγάλα κανόνια απεικονίζονταν στον ιστό της σκέψης που την αλυσοδένουν. Βαθαίνουν οι ρυτίδες στο βάρος του χρόνου μα ο χρόνος δεν είναι καινός περιέχει εμένα εσένα το παιδί το γείτονα την Αφρική την χαρά και τη λύπη την αλλαγή των κυττάρων. Είναι καθαρό αλλά όχι προφανές ευχάριστο θα έλεγα το φεγγοβόλο μέλλον του θανάτου των.

  15 Απριλίου 2020, 21:42 Έκλαψα Έκλαψα για το παιδί που πεινά. Έκλαψα για τον εργάτη πού άνεργος πια γύριζε σπίτι πληρώνοντας το ταξί με την αποζημίωση της απόλυσης του. Έκλαψα, για την γυναίκα με το πράσινο παλτό που συνάντησα στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία μαζί με τα τρία παιδιά της, για δεύτερη φορά μετά πολύ καιρό, την ώρα του επιθανάτιου ρόγχος στο διπλανό κρεβάτι από αυτό της μάνας μου. Έκλαψα για την κοπέλα που συμβιβασμένη με τη μοίρα της στήθηκε στο πεζοδρόμιο για μεροκάματο. Έκλαψα για τη γιαγιά που δέχτηκε να την ταΐσω στο γηροκομείου με ένα χάδι στην παλάμη. Έκλαψα για το πρεζάκι που αλαφιασμένο προσπαθεί να τρυπήσει το κορμί του. Έκλαψα για το ανυπεράσπιστο αύριο. Για τους χιλιάδες απολυμένους και τον εξευτελισμό τις σύνταξης. Κλαίω για όλα αυτά που δεν είναι όπως απαιτείται.

  15 Απριλίου 2020, 21:32 Προχωρημένο το μοντέλο Το απόγευμα. . . . Κριμένος πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου παρατηρούσε το φως που σιγά σιγά χαμήλωνε έβλεπε τη μέρα να φεύγει. Μια περίεργη ανυπομονησία χαρακτήριζε κάθε σκέψη κάθε κίνηση. Γλώσσα λανθάνουσα . . . . έχει. Την σκέπτονταν συνεχώς Προσπαθούσε να της γράφει ευχάριστα γράμματα αισιόδοξα γεμάτα όνειρα για το μέλλον. Αυτά του τα γράμματα τα δίπλωνε με προσοχή τα έβαζε καθημερινά σε ένα κουτί. Δεν παρέλειπε την ημερομηνία πάντα καλογραμμένη με καλλιγραφικούς χαρακτήρες. Το περιεχόμενο του γράμματος ταξίδευε νοερά, εξίσου ήταν και η απάντηση που λάμβανε. Πάντα συμβουλευόταν τα προηγούμενα καθώς και τις νοερές απαντήσεις. Θεριό που τρώει τη σάρκα του ο χρόνος που περνά μα και τα όνειρα που δε βρήκαν εκπλήρωση. Κάποιες ατυχίες. . . λέμε να δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περιμέναμε. Ύστερα έκλεισα τα παραθυρόφυλλα και κλείδωσα τις θύμησες πέρασα από το μυαλό τον πόνο της ανεργίας που σου σπάει τα κόκαλα και ξεριζώνει την αξιοπρέπε

  11 Μαρτίου 2020, 00:45 Στο καιρό του Μινώταυρου ποίηση    Αρχή και τέλος το πέλαγος βαθύ θαλασσί το χρώμα της ας πούμε λουλακί. Ξαγνάντι στον αφρό το ταξίδι  ο κόπος το μυαλό ο φόρος πικρός. Στον φάρο λαμπερό φως φανταχτερό Αστέρι λαμπερό σημάδι στον καιρό του Μινώταυρου. Στο σεργιάνι του κόσμου καταμεσής του πέλαγου Με οδηγό το αστέρι που φέγγει τα λευκά τετράδια με τα μεγάλα γράμματα που ξεκόλλησα από τα σάπια καράβια απ' τις πρύμνες τους στα διαλυτήρια της ζωής τους. Το φως του από το παράθυρο μπαίνει δειλό αλαφρύ Αχνίζει πάνω από τα γραμμένα μυστικά του παρελθόντος. Λαμποκοπά φωσφορίζει  περιτριγυρίζει τα μάτια του φαροφύλακα ψάλει τρομερά μαντάτα για το μέλλον το παρελθόν ζητά εκδίκηση θέλοντας να βγει από το κουκούλι του να γεννηθεί το νέο.

  30 Δεκεμβρίου 2020, 09:14 Η μεγάλη σκιά   Κάτω από τη μεγάλη συκιά την απέραντη, αυτή που καλύπτει σιγά σιγά όλο και περισσότερο τόπο. Η δίψα της, μια ακόρεστη ανάγκη επέκτασης, προσπαθεί να καλυφθεί απομυζώντας τους χυμούς και τα συστατικά του εδάφους. Έτσι απαιτεί περισσότερο ήλιο μα και δημιουργείται περισσότερη σκιά. Μια πραγματικότητα που μας σκιάζει τη ζωή κι αργά τη σκοτώνει. Η παντοδυναμία της συκιά μας διώχνει μακριά από εδώ. Στον άλλο κόσμο που θα πας, που θα μας κοιτάζει κατάματα ελπιδοφόρα, κοίτα μη γίνεις σύννεφο. Κι ο άλλος αυτός κόσμος σχηματίζεται σιγά κι αργά στο μυαλό μας η σκέψη μας τον σκιαγραφεί με διαφορετικό τρόπο σε άλλο χώρο, μετακομίζει στη θέλησή μας στην δράση μας ή στην αδράνειά μας. Πατά και περπατά στην σκιά της έλλειψης, του πόθου, της ανάγκης για αέρα. άξαφνα. . . . αλλόκοτα . . αλαφιασμένοι να σου ! Τρέχουν προστάτες φοβεροί, αμφίσημοι κατεργάρηδες, . . πρόστυχΟΙ. Επιπλέοντες στη λιμνάζουσα μούχλα. . . Στάσιμη μυρουδιά αποπνιχτικής ευμάρειας και συφι

  04 Δεκεμβρίου 2020, 02:01 Το κρέμιον και το σκόρδιον ποίηση      Την ύστερον τη φήμη δεν εσκέφθεις ποτέ. Το μέγα χρήμα δε φίλησες. Το κρέμιον  και το σκόρδιον  συνεχή παρέα έχουσι ομού με τα της σκληρής κουραμάνας.   Ποτέ στα τυχερά παιχνίδια δε στάθηκες. Τα κρυφά στολίδια της καρδιάς σου όμοιο στεφάνι Χλομό, η αβρότητα της συμπεριφοράς σου. Στα Καθαρά χέρια σου η εφημερίδα και καφεδάκι στην αυλή.   Εκεί κάτω απ' το πλατάνι μετά το λιόγερμα της Κυριακής ουζάκι κι ελιές με στουμπιστά κρεμμυδόφυλλα. Τα χαδιάρικα μάτια της Ουρανίας λάμπουν ευτυχισμένα. Καθώς ο ύπνος κοντοζυγώνει, το ζαλισμένο κεφάλι τους στο κρεβάτι τους οδηγεί, το πρωινό φρέσκους να τους βρει.   Στη δουλειά κρεμάνε τα εργαλεία μιας και το σωματείο τραβά για απεργία. Κι είναι το πράγμα σοβαρό το μεροκάματο φτωχό Θέλουν ξύλα για τη φωτιά να έχουν σχολειό για τα παιδιά. Είναι η αγάπη στήριγμά τους μα έχουν τα αφεντικά μπροστά τους.

  12 Φεβρουαρίου 2020, 00:06 Το κουκλοθέατρο                                                          Στο κουκλοθέατρο που ζούμε Τις μαριονέτες τις  κινούν χέρια πονηρά. Φιγούρες  χάρτινες   στου καραγκιοζοπαίχτη το άσπρο πανάκι. Δράκοι μεγάλοι χρωματιστοί φωτιές πετούν απ τα ρουθούνια και επιδέξια  τρομοκρατούν λιγνούς λιανούς. Υποταγμένοι σ ένα απάνθρωπο σενάριο μα κερδοφόρο. Σε  αχαλίνωτη μας οδηγούν  συντριβή. Μα ένα το φως, ακουμπισμένο πάνω του το μέλλον του κόσμου. λάμπει μπροστά μας, πίσω αφήνοντας τα τέρατα. κι αλλάζει μέρα τη μέρα καθώς στις καρδιές μας κατοικεί η αναπότρεπτη η αλλαγή.

  01 Ιανουαρίου 2020, 23:34 Χρήσιμη κούραση ποίηση    Φωτεινό το πρόσωπο του. Λάφυρα χαράς το χαμόγελο. Χρήσιμη κούραση κρεμασμένη στο κορμί του. Δέσανε τις ελπίδες . Η κούραση ευλογημένη καρπός γλυκός της εργασίας. Η απόμακρα σκληρή αμοιβή εξαΰλωνε τη χαρά της δημιουργίας. Τρίβει τις μέρες τα χρόνια με το ανάκατο μίγμα μιας τέτοιας ζωής. Πικρό καταστάλαγμα αναποτελεσματικότητας. Και η χαρά μας πάει. Ζωγράφιζε τις εικόνες της πικρόγλυκης αλληλουχίας, Μπερδεμένη με την φιλήσυχη ζωή ξεχνά να βάλει σε σειρά τα χρώματα.