124 Π ορτοκαλοροδόχρωμα ποίηση 29 Σεπτεμβρίου 2018, 22:24 Κάθισα χάμω κοίταξα πέρα μακριά. . . . χαμηλά κάτω από τα σύννεφα εκεί που συμβαίνουν τα καλά των ανθρώπων. Βλέπω τα χρώματα του ορίζοντα πορτοκαλοροδόχρωμα στο γύρισμα της μέρας που πλαισιώνουν την νύχτα κι ευγενικά την προλογίζουν καθώς και την επιλογίζουν. Τρέχω κλαίω φωνάζω δακρύζω ποντάρω στην έξαψη. Της λησμονιάς καρφώνω τα καρφιά στο φόντο της ξύλινης πόρτας, ανοιγοκλείνει στο ρυθμό του αέρα, τρομάζω από τη σύγκρουση, οι αστραπές οι κεραυνοί διαγράφουν το σχήμα τον όγκο του φορτίου της. Η ταξική μάχη που δίνουν οι γάτες, στη μάχη της μπανάνας εγκλωβίζει γνωστούς και φίλους. Σε ρωμαϊκές αρένες σα θέαμα που κρύβει πόνους ανεμογυρίζουν τα κύματα τα αιθέρια. Χαϊδεύω τα όνειρα τα αισθήματα της κοπέλας του πλαϊνού πόστου, με το περίεργο χαμόγελο το σκληρό της βλέμμα την ώρα που χτυπά την κάρτα. Ακουμπά τις ελπίδες τις μικρές σπίθες φλογίτσες ανάβουν καντήλια προσμον
Ποιήματα του Ανέστη Χριστίδη