109) 

Μέρες ομίχλης 31/οκτ/2017  ποίηση  Η ιστορία γράφετε με μαύρο κάρβουνο. Ιστορία, ο χρόνος και η πράξη χιλιάδων ανθρώπων. Σύγκρουση, αντιθέσεις, ταξική πάλη. Πάλη με το άγνωστο προσπάθεια κατανόησης αφομοίωσης. Ιστορία λαμπρών σφαλμάτων, ανώριμων στάσεων. Ζούμε πάνω στα πράσινα φύλλα της λεμονιάς στα κόκκινα πέταλα ενός τριαντάφυλλου. Πίνουμε ζωμό από μέλισσες και χτυπάμε φιλάρεσκα την κοιλιά μας ζαλισμένοι. Κλείνουμε την καρδιά μας προσεκτικά προστατευτικά γεμάτοι φόβο. Διπλώνουμε την άχνη που έπεσε από τα λουκούμια και τους κουραμπιέδες στη λαδόκολλα προσεχτικά σα κάτι πολύτιμο. Με ακουμπισμένες τις πληγές στις ακτίνες του ήλιου περιμένω το πλήρωμα του χρόνου. Κανείς δε ζει δίπλα μας. Όλα  κινούνται από νομοτέλειες, μηχανικά ασυναίσθητα αδιάφορα. Καταπραΰνουν τον έρωτα με άσπρα ζαχαρωτά, αγοράζουν εμφάνιση ακριβή. Μέρες ομίχλης τοποθετημένες απανωτά η μια στην άλλη Περίοδος μακριά ατελείωτα μακριά που κανείς δε μπορεί να προσφέρει. Μέρες ομίχλης, θολό τοπίο στο στερέωμα του ουρανού αντανακλά τη ζωή μας 31 Οκτωβρίου 2017, 09:25