87) 

Το χρέος.  ποίηση  Τραβούν οι εποχές μπροστά θέλουν δε θέλουν.  Λάμπουν τα πλουμίδια, τα χρυσά λουλούδια οι κεραυνοί κι οι αστραπές παρέα με τον ήλιο και το φεγγάρι. Αγκαλιάζουν τα δένδρα τη χλόη τα βουνά, σκεπάζουν τη  θάλασσα με τα κεντίδια του σύμπαντος. Κρατάμε σταθερά τον προορισμό. Και μείς μεθυσμένοι από κρασί και έρωτα, με του μενεξέ τα χρώματα και τα αρώματα του δυόσμου. Εύκολα περνούν οι ώρες πλεγμένες στο κελάηδισμα του αηδονιού. Χαράματα και οι πολιτείες ζουν το δράμα στην κορύφωση της τελευταίας πράξης.    Το έπαθλο στου φόβου το ξεπέρασμα, κρατά τα γκέμια,  προσηλωμένος στη μάχη καθαρά κρεμασμένος στο χρέος . 05 Μαρτίου 2017, 00:54