103) 

Οι ώρες 28/07/2017 ποίηση         Κι ήρθαν οι ώρες να μου θυμίσουν κάτι μαύρα συναισθήματα. Πέρασαν από μέσα μου εικόνες γόρδιου δεσμού ακουμπισμένες στην ερώτηση της απάντησης. Φωτεινές  οι ώρες που έσκαψαν τα αυλάκια με τα λάθη. Η ανίκανη ευτυχία δεμένη στο αμπόρετο. Πολλά τα βήματα, ξέρει πως δεν τα προλαβαίνει. Μα τα μελλοντικά πράγματα που μπορούμε να σκεφτούμε σε διλήματα μπλεγμένα θαμπώνουν το βλέμμα. Οι ώρες κόρες απανωτές, χιλιάδες σαν πλήθη σε λαϊκές  διαδηλώσεις. Πανομοιότυπες, του Γαΐτη θυγατέρες. Με τα μαλλιά τα αταίριαστα στο μέτρο της κάθε μιας πλεγμένα. Μια όμως έχει το ποιο πρόχειρο χτένισμα ένδυμα απλό αέρινο να επιτρέπει κάθε κίνηση. Χαλαρό το βλέμμα ορεξάτο ντυμένο με τους καρπούς της άνοιξης Και το αίμα γοργό, ξυράφι η φωνή Την περιτριγυρίζουν χιλιάδες όχι  . . . εκατομμύρια κολασμένοι . . . Εργάτες κι εργατόπουλα , τα παιδιά της βάρδιας της γραμμής παραγωγής χαμάληδες και μαναβάκια. την εμπιστεύονται την ερωτεύονται φλερτάρουν μαζί της και ονειρεύονται. Και τότε δεν μπορεί να τους την πάρει κανείς σαν ονειρεύονται. Γίνονται ένα μ’ αυτήν. Κτυπούν καμπάνες , φυσούν τις σάλπιγγες της Ιεριχούς. Γκρεμίζουν τείχη και κάστρα ο αέρας σαρώνει ότι σκοτεινό συναντά στο διάβα του. Είναι η δική μας ώρα η ώρα η ποιο μεθυστική η ποιο ωραία η ώρα που όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν η ώρα που προετοίμασαν με τόση επιμέλεια και στρατηγήματα. Είναι η ωριμότητα τους και δεν γίνετε αλλιώς   Η Επανάσταση είναι στην ώρα της . 28 Ιουλίου 2017, 04:16