Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
103) 

Οι ώρες 28/07/2017
ποίηση 

      
Κι ήρθαν οι ώρες να μου θυμίσουν κάτι μαύρα συναισθήματα.
Πέρασαν από μέσα μου εικόνες γόρδιου δεσμού
ακουμπισμένες στην ερώτηση της απάντησης.
Φωτεινές  οι ώρες που έσκαψαν τα αυλάκια με τα λάθη.
Η ανίκανη ευτυχία δεμένη στο αμπόρετο.
Πολλά τα βήματα, ξέρει πως δεν τα προλαβαίνει.
Μα τα μελλοντικά πράγματα που μπορούμε να σκεφτούμε
σε διλήματα μπλεγμένα θαμπώνουν το βλέμμα.
Οι ώρες κόρες απανωτές, χιλιάδες σαν πλήθη σε λαϊκές  διαδηλώσεις.
Πανομοιότυπες, του Γαΐτη θυγατέρες.
Με τα μαλλιά τα αταίριαστα στο μέτρο της κάθε μιας πλεγμένα.
Μια όμως έχει το ποιο πρόχειρο χτένισμα ένδυμα απλό αέρινο
να επιτρέπει κάθε κίνηση.
Χαλαρό το βλέμμα ορεξάτο ντυμένο με τους καρπούς της άνοιξης
Και το αίμα γοργό, ξυράφι η φωνή
Την περιτριγυρίζουν χιλιάδες όχι  . . . εκατομμύρια κολασμένοι . . .
Εργάτες κι εργατόπουλα , τα παιδιά της βάρδιας της γραμμής παραγωγής χαμάληδες και μαναβάκια.
την εμπιστεύονται την ερωτεύονται φλερτάρουν μαζί της και ονειρεύονται.
Και τότε δεν μπορεί να τους την πάρει κανείς σαν ονειρεύονται.
Γίνονται ένα μ’ αυτήν. Κτυπούν καμπάνες , φυσούν τις σάλπιγγες της Ιεριχούς.
Γκρεμίζουν τείχη και κάστρα ο αέρας σαρώνει ότι σκοτεινό συναντά στο διάβα του.
Είναι η δική μας ώρα η ώρα η ποιο μεθυστική η ποιο ωραία η ώρα που όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν η ώρα που προετοίμασαν με τόση επιμέλεια και στρατηγήματα.
Είναι η ωριμότητα τους και δεν γίνετε αλλιώς  
Η Επανάσταση είναι στην ώρα της .
28 Ιουλίου 2017, 04:16

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Προχωρημένο το μοντέλο

  15 Απριλίου 2020, 21:32 Προχωρημένο το μοντέλο Το απόγευμα. . . . Κριμένος πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου παρατηρούσε το φως που σιγά σιγά χαμήλωνε έβλεπε τη μέρα να φεύγει. Μια περίεργη ανυπομονησία χαρακτήριζε κάθε σκέψη κάθε κίνηση. Γλώσσα λανθάνουσα . . . . έχει. Την σκέπτονταν συνεχώς Προσπαθούσε να της γράφει ευχάριστα γράμματα αισιόδοξα γεμάτα όνειρα για το μέλλον. Αυτά του τα γράμματα τα δίπλωνε με προσοχή τα έβαζε καθημερινά σε ένα κουτί. Δεν παρέλειπε την ημερομηνία πάντα καλογραμμένη με καλλιγραφικούς χαρακτήρες. Το περιεχόμενο του γράμματος ταξίδευε νοερά, εξίσου ήταν και η απάντηση που λάμβανε. Πάντα συμβουλευόταν τα προηγούμενα καθώς και τις νοερές απαντήσεις. Θεριό που τρώει τη σάρκα του ο χρόνος που περνά μα και τα όνειρα που δε βρήκαν εκπλήρωση. Κάποιες ατυχίες. . . λέμε να δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περιμέναμε. Ύστερα έκλεισα τα παραθυρόφυλλα και κλείδωσα τις θύμησες πέρασα από το μυαλό τον πόνο της ανεργίας που σου σπάει τα κόκαλα και ξεριζώνει την αξιοπρέπε
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η Χελίν Μπολέκ Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας

  20 Μαΐου 2020, 15:47 Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας η Χελίν Μπολέκ Σάββατο 04/04/2020 - 13:56 Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας η Χελίν Μπολέκ, μέλος του συγκροτήματος Grup Yorum   Η απεργία πίνας φαντάζει σαν το τελευταίο βήμα, όταν η αξιοπρέπεια φτάνει στο έσχατο σημείο. Όταν οι νόμοι τους παραβιάζουν την υπόσταση του ανθρώπου. Όταν είναι γεμάτες οι άδικες φυλακές τους, σήμερα πια  σε όλο τον κόσμο. Όταν φτάνεις να προτιμάς να πεθάνεις γιατί το να ζεις έτσι, δε χωρά μέσα σου. Ξέρεις πως δε νοιάζονται γι ένα νεκρό παραπάνω. Μετά τους τόσους πολέμους που κάνουν μόνο ο αντίκτυπος στην κοινωνία τους δυσκολεύει κάπως, Αλλά να έτσι γιατί το κουράγιο η απελπισία η πίστη φωνάζει πως πρέπει να αντιδράσουμε. Γιατί οι δικές μας σφαίρες είναι τα ίδια τα κορμιά μας. Αυτοί είναι σκληροί επιδέξιοι τσαρλατάνοι ειδικοί στο ξεζούμισμα του εργάτη στην υπερεκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη. Μα πως μπορείς να δεχθείς να πεθαίνεις εσύ που αγαπάς τόσο τη ζωή. Σαν τραγουδάς φτιάχνεις σ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Βοριάς

  17 Ιανουαρίου 2021, 22:00 Βοριάς ποίηση       Πες μου αντίο. Ευτέρπη! Έφυγα ξαφνικά, σε ένα όνειρο αποπλανήθηκα. Ανήξερος πλανήθηκα να βρω τον κήπο, στην Εδέμ έχασα το χώρο, στο χρόνο σκόνταψα κι ένοιωσα απόγνωση. Σε σκοτάδι βαθύ έχασα το δρόμο, μπερδεύτηκα ανάμεσα στα αστέρια. Η ρυμοτομία του ουρανού απίθανη. Δεν μπορώ να καθορίσω πότε έφτασα στον κόσμο των θαυμάτων. Ένα ρευστό σύνολο εικόνων επιθυμιών και η Αλίκη να τριγυρνά στα θαύματα. Η μοναξιά φύσηξε έναν βοριά απελπισμένο, δήθεν ανέμελο, να τυλίγεται στα σακάκια και τα ρούχα τους. Από εκεί μακριά είδα την κίνηση των  πτηνών και των ανθρώπων, μες τον άνεμο χιλιάδες χρόνια τώρα. Το σύννεφο ξέχασε να κρυφτεί πριν ξημερώσει. Το όνειρο αποκαλύφθηκε. 
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα