115) Αντιρεύματα Πρέπει να αντέξεις κιόλας. Μιας και η πίεση είναι τόσο μεγάλη. Θολή αφανέρωτη ακουμπά πάνω στο κορμί στα μάτια τη διάθεση. Κι είναι ικανή να μας βγάλει εκτός μάχης. Να χάσεις την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου στους γύρω σου. Έτσι που να μη βλέπεις κανένα. Ούτε το πρόβλημα ούτε την αιτία. Γι αυτό ένα χαμόγελο που δε κοστίζει τίποτε δώστο, μαζί με το χέρι σου και αυτό είναι πολύ, πολύ πολύ μεγάλο όπλο που χτυπά τον αντίπαλο. Γιατί τα χέρια μας είναι γροθιές και σφιχτά κρατούν ένα βιβλίο, Αυτός σε βγάζει μέσα από τη ζωή σε εξουθενώνει σαν άνεργο σα ανάπηρο πολέμου σα θύμα του μην παραδοθείς. Τα ανθρώπινα κουρέλια πρέπει να σταθούν όρθια γεμάτα από τη χίμαιρα που φουσκώνει τα πανιά μας για άλλα λιμάνια κι έτσι αρχίζουν να πιστεύουν να νοιώθουν ικανότεροι, να ! ! πως τους αξίζει να ονειρευτούν το μέλλον σα μεθυστικό κρασί πίνουν την επανάσταση γιατί τους αξί
Ποιήματα του Ανέστη Χριστίδη