Το σακί

 

Αν και το σακί που στην πλάτη μου κουβαλάω,

μου προκαλεί φαγούρα συνεχόμενα,

για χρόνια με τυραννά. 

Το κορμί μου απόκτησε κλήση προς τα μπρος 

Εξισορροπείτε το βάρος . . .

Μα και με δυσκολία τα βήματα ακολουθούν το ένα το άλλο. 

Κάθε απόγευμα εκεί κοντά στο σούρουπο ακουμπώ στην προσμονή και την ελπίδα.

Να πάρω κουράγιο ξεκούραση έτσι να νοιώσω άφεση από τις αστοχίες της πορείας. 

Για αυτούς που προσπέρασα για τα άδικα δάκρυα που πότισαν τη γαρδένια στη γλάστρα στο παράθυρο που βλέπει τον ακάλυπτο χώρο στις πολυκατοικίες τριγύρω μας.

Εκεί που ελεεινά πετάς τα αποτσίγαρα του καπνιστή χωρίς ντροπή εκεί που οι τοίχοι κιτρινισμένοι απ' την ντροπή της αφάνειας κρύβουν τα αθέατα μυστικά ενός αδιαπέραστου κόσμου κριμένου από τη λάμψη ενός ήλου που ανατέλλει για άλλους.

Είμαι καταδικασμένος να κουβαλώ ασταμάτητα το σακί μου με τις ελλείψεις τις θλίψεις των άχραντων λαθών μου.

Έτσι κρατώ την ανάσα του βάτραχου που περιμένει το φιλί της Πόπης ώστε να έρθει η λήθη και στα φτερά τα μεγάλα του Ίκαρου να ανέβω και να πετάξουμε ψιλά στον ήλιο το τελευταίο ταξίδι να γίνει. 

Η ώρα

 Η ώρα στο ρολόι γραμμένη ανεξίτηλα. Είναι κρυμμένη στο μέσω του ουράνιου θόλου  ανακατεμένη με τα χρώματα τις ίριδας δεμένη στο άρμα του Φαέθωνα στις άπρεπες στιγμές που διαδέχονται το σούρουπο μέσα στα μαύρα δώματα του σύμπαντος. Καταρράχτες αφρίζοντες σα θυμωμένα θεριά δεμένα στο άροτρο δεμένα στις προσταγές μιας εξουσίας απεχθέστατης. Καταπίνει το νέκταρ την ανθοστόλιστη ζωντάνια τη σφριγηλή νεανικότητα, εξουθενώνει τις ώρες παραλύει κάθε δυνατότητα προόδου. Συμμετέχει σε κύκλους σε στροφές σε εξελίξεις καθοριστικές και ανεπίστρεπτες. Είναι απαραίτητο να περπατήσουμε σε αυτή την έρημο. Σε στεγνά τοπία γεμάτα αγκάθια με συρματοπλέγματα και μπόχα από θειάφι. Νεογέννητα παιδιά που σέρνουν τον ομφάλιο λώρο κατάχαμα κλαίγοντας πεινασμένα στο έλεος της κατάρας που θα τελειώσει στο τέλος του κύκλου με την ανάσταση, την άνοιξη που φέρνει η πορτοκαλιά με τα δροσερά πράσινα φύλλα της και τους ζουμερούς καρπούς της. Η ανασκευή των ανθρώπινων νόμων έτσι που να έχουν όλοι τα δόντια τους, τι κρίμα να βλέπεις την έλλειψη ντυμένη την παρακμή στης στασιμότητας το βούρκο η μούχλα πολλαπλασιάζει τα σαπρόφυτα που η σαπίλα αναδύετε υπέροχη περήφανη ξεδιάντροπη. Ιδιαίτερα χάνονται οι αξίες στην ανθρώπινη κοινωνία σιγά σιγά οι άνθρωποι  χάνονται σε ένα καινό αξιών που υποκαθιστάτε από τον ατομικισμό και μια πλήρη άγνοια, σκυφτοί και φοβισμένοι κάτω από το έναστρο σκοτάδι κοιτούν το φως τους και ακουμπάνε τις ξέπνοες ελπίδες τους σε κάποιο θαύμα. Υπάρχει κάτι ζωντανό καθαρό να φέρει το μελλούμενο; Ανάμεσα σε αιρέσεις ναρκωτικά και εξαγορά συνειδήσεων. Σε κάνουν να νοιώθεις αδύναμος.    

Κασσάνδρα

 09 Ιουνίου 2024, 14:37

Κασσάνδρα
ποίημα  

Και η Κασσάνδρα το τρομερό προμάντεμά της

δε το πε ακόμα.

Η σημαδεμένη τράπουλα παίζει,

Κλέβω τα μυστικά του Άρη.

Ζωής πικρής  σύμπασα τα τρέχοντα λαλούνε άσματα 

σκοποί ασίκικοι βροντούν ανάερα ανάμεσα σε χαλάσματα

ανάμεσα στα πτώματα και στις στροφές τις λύπης.

Τα κοιλοπόνεματα της γέννας, φαντάζουν δρόμος μακρύς

κι άπλετους πόνους, πίκρες θανάτους είναι να φέρει.

Μα η ζωή μας δίνει τη χαρά πως να,

τώρα ξέρουμε τους κανόνες των δρόμων για το όνειρο,

που γίνεται εφιάλτης.

Και είναι μπροστά το ωραιότερο χάραγμα

μιας νέας ζωής.

Κλάμα

 03 Ιουνίου 2024, 17:42

Κλάμα
ποίημα  

Η καρδιά μου μια ξεκούρδιστη κιθάρα 

Η καρδιά μου μια κιθάρα χωρίς χορδές

Η καρδιά μου μια τρύπια κιθάρα 

Η καρδιά μου μια κιθάρα βουβή

το μυαλό αποσυντονισμένο εξάρτημα

με σμπαραλιάζουν τα ατέρμονα για σου

Κλείνω τα μάτια να περάσουν οι στιγμές 

που καταβαραθρώνουν το φως της 

Η άνοιξη το καλοκαίρι κρεμά το λευκό πουκάμισο πάνω στα κλαριά

ανεμίζει σα σημαία στον τρελό αγέρα 

λυγίζουν τα δέντρα μπρος στα μάτια μου

και ξύνω το κεφάλι μου ανήμπορος να χορτάσω 

ανίκανος να ξεδιψάσω να σε δω.

μορφή τυχαίο αναγκαιότητα

 27 Μαΐου 2024, 06:30

μορφή τυχαίο αναγκαιότητα

Ξέρουμε τώρα πια, ότι αυτό που ισχυριζόμαστε ότι είναι ανα­γκαίο αποτελείται όλο από συμπτώσεις και ότι το δήθεν τυ­χαίο είναι η μορφή που πίσω της κρύβεται η αναγκαιότητα. 

Ένα κλικ πριν τον Παράδεισο

 28 Απριλίου 2024, 22:09

Ένα κλικ πριν τον Παράδεισο
ποίημα  

Καθώς εδώ και καιρό ακούγαμε για της φωτιές της κόλασης,

τρομαγμένοι έκθαμβοι τη νοιώθουμε δίπλα μας,

και ξαφνικά μπροστά μας η αποδόμηση ενός παράδεισου 

σαν ένα αυθαίρετο κατασκεύασμα σαν να ήταν

Ιδέα και όρος ανορθόδοξης προσέγγισης.

Περνά σε μια ολική ανατροπή της σκέψης,

η στόφα της ύπαρξης στης φτώχειας το πάνθεο. 

Το ατελείωτο μιας ευθείας που ξεγελά το χώρο

με την αίσθηση της συνάντησης.

Αυτή είναι το  μόνο που μπορώ να κρατήσω, σαν ένα κομμάτι φως.

Σε  πορεία που ο χρόνος χάνεται

που υπάρχει μόνο αν τον παρατηρείς.

Η αθανασία τον ξεπερνά,

μετρά μόνο πόσες φορές άνθησαν τα τριαντάφυλλα

και κάθε Μάη παίρνει το κόκκινο αίμα να τα ραντίσει,

να πλέξει το στεφάνι της άνοιξης,

να προσφέρει τα αγέρωχα παλικάρια 

στο διάβα της αγάπης που άδολα σκλαβώνει

καρδιές και βλέφαρα,

ξανά,

μπροστά στη δράση της αντίδρασης.

Με λαούτα και φλογέρες φορτωμένα νότες

οι μελωδίες που παράγει η ευελιξία των αισθημάτων,

σαν πανηγύρι στου ανέμου το τρεμόπαιγμα.

Στο στοίχημα της τυχαιότητας

που το απρόβλεπτο παίρνει μορφή. 

Στις σκιές της πόλης

 22 Απριλίου 2024, 17:44

Στις σκιές της πόλης
ποίηση  

Στις σκιές της πόλης, μια μυστηριώδης φιγούρα με μαύρο παντελόνι και μπλούζα, ξανθά μαλλιά που λάμπουν στο φως της αυγής, και μάτια που έχουν χρωματιστεί από τα δάκρυα, κρατάει ένα χαρτί σε ζελατίνη. Μια συνάντηση που ξεκινάει με μια απλή ερώτηση, αλλά γρήγορα μετατρέπεται σε μια αναζήτηση για την αλήθεια πίσω από τα κλαμένα μάτια και την επικείμενη μετακόμιση.

Η ιστορία αυτής της γυναίκας, που ξεδιπλώνεται σταδιακά, είναι μια ιστορία που αντηχεί στις καρδιές όλων μας. Είναι μια ιστορία για την αναζήτηση της ελπίδας στις πιο σκοτεινές στιγμές, για την αναγνώριση της ανθρώπινης ευπάθειας και για την ανάγκη να βρούμε συνδέσμους που μας ενώνουν, ακόμα και όταν οι περιστάσεις φαίνονται αποκομμένες από την πραγματικότητα.

Αυτή η γυναίκα, που ίσως αντιμετωπίζει μια έξωση, μας υπενθυμίζει ότι πίσω από κάθε ανώνυμο πρόσωπο υπάρχει μια ιστορία που αξίζει να ακουστεί. Μας δείχνει ότι η ανθρωπιά δε βρίσκεται μόνο στις μεγάλες ιστορίες που διαβάζουμε ή βλέπουμε, αλλά και στις μικρές στιγμές που συμβαίνουν δίπλα μας, στην καθημερινότητα της ζωής.

Η ποίηση της καθημερινότητας, η ποίηση της ανθρώπινης εμπειρίας, είναι πάντα γύρω μας, ανοιχτή σε όσους είναι έτοιμοι να ακούσουν και να παρατηρήσουν. Και μέσα από αυτή την ποίηση, μπορούμε να βρούμε την κατανόηση και τη συμπόνια που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Μέσα από τις ιστορίες των άλλων, μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει. Και ίσως, μέσα από αυτή την κατανόηση, να βρούμε τον τρόπο να είμαστε πιο ευγενικοί και στοργικοί προς όλους όσους συναντάμε στο ταξίδι της ζωής.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟ, ΕΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ:

Ψηλή μεσόκοπη μαυροντυμένη μαύρο παντελόνι και μπλούζα στις αρχές της γήρανσης ξανθό μαλλί κομμωτηρίου ίσιο μα τα μάτια κόκκινα κλαμένα κρατά στο αριστερό χέρι ένα χαρτί βαλμένο σε ζελατίνη. Την κοίταξα και αστραπιαία άρχισα να ψάχνω μια δικαιολογία για να της μιλήσω προφανώς κάτι συνέβαινε κάτι αναστάτωνε τη γυναίκα αυτή. Τη ρώτησα αν μένει εκεί κάποιος γνωστός μου και γρήγορα και ευγενικά μου απάντησε ότι όχι δεν υπάρχει σε αυτό το κτήριο αυτό το όνομα και χωρίς να προλάβω να ρωτήσω περισσότερα μου είπε προχωρώντας και απομακρυνόμενη πώς αύριο φεύγει θα μετακομίσει. Η σκέψη μου αμέσως πέταξε στριφογύρισε στην αιτία της επικείμενης μετακόμισης συνειρμικά συνδύασα το χαρτί που κράταγε τα κλαμένα μάτια. Μα να η φίλη μου με φώναξε πως εντόπισε τελικά το σπίτι του φίλου μας που ψάχναμε, ήμασταν λίγο μπερδεμένοι μιας και είχαμε αρκετό καιρό να τον επισκεφθούμε η σκέψη απομακρύνθηκε από το γεγονός κουβέντα στην κουβέντα χάσαμε το γεγονός της προηγούμενης στιγμής.
Αργότερα που ξαναέφερα τη συζήτηση στο θέμα αυτό αυτόματα η παρέα είπε έξωση της κάνουν, κάτι κατακάθισε μέσα μου πως να σταθείς σε ένα γεγονός όταν είναι δίπλα σου και όχι στην τηλεόραση ή στις γραμμές μιας εφημερίδας.