103) 

Οι ώρες 28/07/2017 ποίηση         Κι ήρθαν οι ώρες να μου θυμίσουν κάτι μαύρα συναισθήματα. Πέρασαν από μέσα μου εικόνες γόρδιου δεσμού ακουμπισμένες στην ερώτηση της απάντησης. Φωτεινές  οι ώρες που έσκαψαν τα αυλάκια με τα λάθη. Η ανίκανη ευτυχία δεμένη στο αμπόρετο. Πολλά τα βήματα, ξέρει πως δεν τα προλαβαίνει. Μα τα μελλοντικά πράγματα που μπορούμε να σκεφτούμε σε διλήματα μπλεγμένα θαμπώνουν το βλέμμα. Οι ώρες κόρες απανωτές, χιλιάδες σαν πλήθη σε λαϊκές  διαδηλώσεις. Πανομοιότυπες, του Γαΐτη θυγατέρες. Με τα μαλλιά τα αταίριαστα στο μέτρο της κάθε μιας πλεγμένα. Μια όμως έχει το ποιο πρόχειρο χτένισμα ένδυμα απλό αέρινο να επιτρέπει κάθε κίνηση. Χαλαρό το βλέμμα ορεξάτο ντυμένο με τους καρπούς της άνοιξης Και το αίμα γοργό, ξυράφι η φωνή Την περιτριγυρίζουν χιλιάδες όχι  . . . εκατομμύρια κολασμένοι . . . Εργάτες κι εργατόπουλα , τα παιδιά της βάρδιας της γραμμής παραγωγής χαμάληδες και μαναβάκια. την εμπιστεύονται την ερωτεύονται φλερτάρουν μαζί της και ονειρεύονται. Και τότε δεν μπορεί να τους την πάρει κανείς σαν ονειρεύονται. Γίνονται ένα μ’ αυτήν. Κτυπούν καμπάνες , φυσούν τις σάλπιγγες της Ιεριχούς. Γκρεμίζουν τείχη και κάστρα ο αέρας σαρώνει ότι σκοτεινό συναντά στο διάβα του. Είναι η δική μας ώρα η ώρα η ποιο μεθυστική η ποιο ωραία η ώρα που όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν η ώρα που προετοίμασαν με τόση επιμέλεια και στρατηγήματα. Είναι η ωριμότητα τους και δεν γίνετε αλλιώς   Η Επανάσταση είναι στην ώρα της . 28 Ιουλίου 2017, 04:16

102) 

Λιμνάζοντα ύδατα.  ποίηση  Και εσένα που φεύγει το παιδί σου για τα ξένα με ένα πτυχίο στα χέρια ξέρεις θα πονέσει πολύ στο δρόμο της προσφυγιάς. Θα τον δείχνουν με το βλέμμα, από μέσα του θα ανέβει μια φωτιά που θα τον καίει. Παρακατιανός αδικημένος και τα αφεντικά ξετσίπωτα θα βάζουν τα βρομερά τους χέρια έτσι αυθάδικα να κλέψουν την πανάκριβη αξιοπρέπεια του. Σε ξεγελούν τα φώτα κ οι ρεκλάμες τους το κυνήγι της επιτυχίας σε στενεύει το αδιέξοδο  Ο κόσμος τους είναι γεμάτος νεκρούς, ύφαλους η μηχανή του δε χορταίνει. Δώσε μου το χέρι σου πρέπει να την καταστρέψουμε. 17 Ιουλίου 2017, 20:18

101)   

Ρίτσος ποίηση  Ο...Γιάννης Ρίτσος ένας υπερβολικός. Μα άνθρωπος που δε ξαστόχαγε να ποτίσει με το νερό τις ελπίδας και της ομορφιά, την τροφή την προσμονή να πλέξει λουλούδια με τα ξερά αγριόχορτα για να στολίσει το αδειανό ανθοδοχείο. 15 Ιουνίου 2017, 01:29

100)   
Για τον τόπο μας 10/6/17


https://youtu.be/epY1EPS6vSg

Στα μυρωμένα χώματα αυτού του τόπου

Φυτρώνουν νε τα ποιο γλυκά κλαριά

Σφυρίζουν άνεμοι και ξεροβόρια

Λαλούν θεσπέσια πουλιά χρωματιστά

Κι είναι τα σπίτια μας λευκά κι ανάρια

Μες στις ασφάκες και τα δενδριά

ήλιοι υπέρλαμπροι και πυρωμένοι

χιόνια λευκά αστραφτερά

και τα μπλε ακρογιάλια μας κυματιστά 

 https://youtu.be/epY1EPS6vSg

10 Ιουνίου 2017, 11:53

99)    ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΩΡΑΙΑ ΖΩΗ ΜΑΣ.

ποίηση  Κράτησα την πνοή μου να μη ξυπνήσω τα μικρά ζαχαρωτά. Στις μορφές και τα σχήματα που υπήρχαν, κι άλλα πολλά άλλα πράσινα τουρκουάζ κρεμ. Η όψη τους λιμπιστική. Η προδιάθεση να τα προστατεύεις προφανής. Η ομορφιά τους απαράμιλλη έτσι όπως και στα κατακόκκινα τριαντάφυλλα του κήπου. Τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το αίσθημα προστασίας ; Ποιας απώλειας ακριβώς ο φόβος μου κυκλώνει τα συναισθήματα; Τι μου ξυπνά αυτές τις ιδιαιτέρες έννοιες; Ο θαυμασμός του ωραίου η προστασία του ανεπανάληπτου. Γίνεται απόκτημα της παγκόσμιας ομορφιάς,  αυτής που μπορεί να νιώσει ο καθένας με την πρώτη ματιά,  να σκλαβωθεί απ αυτήν, δέσμιος της, να κρατήσει την πνοή του μπροστά στον αβάσταχτο φόβο της απώλειας. 28 Μαΐου 2017, 17:15  28/05/2017

98)    Βάθος

ποίηση  Μάτια γλυκά στου ανεμόβροχου το βάθος. φωτεινή μορφή κι ωραία τόξα ουράνια. Πανάχραντη ανάερη καρτερική αγέρωχη. Ζυμωμένη φωνή με το κελάηδημα του σπίνου. Μαλλιά  σγουρά μελαχρινά τραγουδιστά πλεγμένα. Ηχώ κι αντίλαλο μελωδικά στραμμένα προς τον ήλιο. Δώσε της καρδιάς σου το απόσταγμα. Κλείσε διπλοκλειδώνοντας τα όνειρα. Τα όνειρα του κόσμου μέσα στις δυο σου χούφτες. Προφύλαξε τα απ του ανέμου την παραζάλη. Καθώς τα δάκρυα στερούν απ τη βροχή τις σταγόνες. 25 Μαΐου 2017, 02:39

97)      Ο ποιητής την ποίηση ποιεί. 

Η ποίηση στον αιώνιο δρόμο της ακολουθεί την νοητική πορεία του ανθρώπου. Παρακολουθεί στη μορφή και στο ύφος τη μετάλλαξη των κατακτήσεων της γνώσης.  Την μετάλλαξη την αλλαγή των κοινωνικών σχηματισμών στην ουσία τους όπως και κάθε άλλη πλευρά του ανθρώπινου πολιτισμού. Θεωρώ ότι καθορίζεται από αυτή.  Ξέρουμε ότι η ταξική θέση στην οποία βρίσκεται ο ποιητής καθορίζει προσδιορίζει την οπτική γωνία για τα πράγματα την ιδεολογία με την οποία επεξεργάζεται τα ερεθίσματα του. Βέβαια η ταξική θέση ποτέ δεν είναι ακριβώς ίδια μα και τα ιδεολογικά αποκρυσταλλώματα έχουν την ίδια ιδιαιτερότητα. Αυτά ως προς την αντικειμενική εξέταση των παραμέτρων που ενεργούν στο ποιητικό  έργο. Δε μπορούμε όμως να μην εξετάσουμε τους ιδιαίτερους παράγοντες που έχουν να κάνουν με τα προσωπικά βιώματα, τις ευαισθησίες, της κάθε ξεχωριστής ποιητικής μορφής. Να μην αναφερθούμε σε γεγονότα που επέδρασαν με μοναδικό τρόπο πάνω στην διάνοια του, που το ίδιο σε άλλους ανθρώπους έπαιξε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο.  Πολλές φορές ακούμε ανθρώπους να αφηγούνται με μοναδικό τρόπο που έκθαμβοι αναρωτιόμαστε, ξέρει σε τι ύψος καλλιτεχνικής δημιουργίας  θα μπορούσε να φτάσει αν επεξεργάζετο κιόλας τα περίφημα αφηγήματα του.  Εδώ μπαίνουν όμως παράγοντες όπως το θέμα, η στόχευση, του καλλιτεχνικού έργου που προσδιορίζονται από τις άλλες παραμέτρους που προείπαμε. Καθαρά πρέπει να πω και αφορά μόνο εμένα από όσο γνωρίζω, πως ο πρώτος που απολαμβάνει το ποίημα είναι ο ίδιος ο ποιητής.  Ναι κύριοι αυτός γράφει μόνο για να τέρψει να ικανοποιήσει τις δικές του αισθητικές και διανοητικές ανάγκες. Να εκπληρώσει την εσωτερική έλλειψη, την ικανοποίηση, να κατορθώσει να φέρει σε πέρας την ποιό δύσκολη ανθρώπινη πράξη, να γίνει κάτι ιδεατό.  Αυτός λοιπόν βάζοντας σε τάξη αισθήματα, εικόνες, πόθους, αρμολογώντας και συναρμολογώντας κόσμους κι ουρανούς, ρίχνει το χρώμα του ζωγράφου το ποιό φωτεινό, για να αναδείξει εκείνο το μυριστώ λουλούδι, που θα του δώσει χαρά στα μάτια, στην όσφρηση, στην φαντασία. Και καθώς θα ξυπνήσει στο τέλος της διαδικασίας (προτσές)   θα το διπλώσει και θα περιμένει να του περάσει η έξαψη.  Τότε μόνο τότε θα σκεφτεί να τα εκθέσει να εκτεθεί κι αυτός μαζί τους και ποιός ξέρει σε κάποιους μπορεί πέρα από ωραία, ενδιαφέροντα, ίσως να έχουν να πουν κάτι κάτι παραπάνω. 19 Μαΐου 2017, 23:03