Ποίηση poetry poesy
Ανάσα
Μου λείπει η ανάσα σου το δροσερό φεγγάρι
που ανάβει το αίμα το αψύ μες το χαμόγελο σου.
Στου ουρανού τις τρίστρατα σε αστέρια και νεφέλες
και σε νερά των ποταμών γλυκοκελαϊδισμένα.
Από ένα σοκάκι σκοτεινό περνά η φωνή σου
που μου ταράζει τα νερά γυρνοβολά τα λόγια
ντύσανε τον πλατύ γιαλό άστραψαν οι πανσέδες
μα μου ξυπνάνε θύμισες παλιές και μυρωμένες.
Απ' το ξαγνάντι απέναντι σε ευωδιαστό λιβάδι αστράφτει ο τόπος,
Όμορφος.
Κι εκεί ο βράχος ψηλός και κάθετος
μες σε νερό με αλάτι στέκει ορθός ακλόνητος
με ορθάνοιχτο το μάτι.
Να σαλαγάει τα κύματα το ένα μετά το άλλο.
Να ο ήλιος καίει σίδερα τις πέτρες τις ανάβει
και μια καρδιά που πρόσχαρη κοιτά κι αναστενάζει.
Αλλάζει χρώμα με κραυγές, φτερά βγάζουν οι λοιπές
πετούν σε άλλα πέλαγα φτάνουν ψηλά σε ήλιους
μέχρι να λιώσουν εκεί ψηλά οι αντένες να σωπάσουν.
Ανάσα γλυκολάλιτη, χάδι μου μυρωμένο σε ζύγωσαν
τρανά πουλιά, δάφνες, δόξας κρασί με μέλι.
Μα
Αντάμα δώστε μου να πιώ να πιώ μην σε ξεχάσω.
