Εστί αξία

 17 Οκτωβρίου 2025, 21:05

Εστί αξία

Αξία που περνά μέσα από του χρόνου το καύκαλο 

της πληγής που μάτωσε, πάνω στα κρινοπέταλα 

σαν έσταξε. Λεκές κόκκινος πορφυρός κρίκος

η αμαρτία μια προβολή του μέλλοντος, 

μια οπτασία στα σέπαλα της αγωνίας 

του ανδρειωμένου στο όραμα ενός θανάτου.

Εδώ ή στη γειτονιά μας πετρώνει στο έδαφος το ποδάρι 

γιγαντώνετε η θέληση δεν κάνει μπρος πίσω δεν κινεί. 

Με ορθάνοιχτα διό άδολα μάτια πετροβολούν το φόβο. 

Το δάκρυ που πότισε τη στάση τους.

Να τώρα κρύβουν μες την καρδιά τους

την αισιοδοξία του αγώνα τους

για ευτυχισμένες εποχές που θα έρθουν.

Στο άρμα του θάρρους τους υπέκυψαν τα άστρα

Κρυφό λουλούδι

0 Οκτωβρίου 2025, 22:44
Κρυφό λουλούδι
ποίημα  

Ζούσα μια ζωή μελωδική στου κόσμου μας ετούτου μια ποινή.

Μες σε μουσικές μπλεγμένος συνεχώς και διαρκώς ριγμένος

σιωπηλός στου κόσμου τα σοκάκια περπατώ.

σπρώχνω προς το αύριο ξανά.

Μάτια σφραγισμένα κρατώ κλεστό το στόμα . . . πονώ.

Δάκρυα στολίζουν το γιαλό, κρύσταλλα που φέγγουν ως εδώ.

Σύννεφα που ζώνουν ουρανούς και κρατούν σβηστούς τους κεραυνούς. 

Οι θεοί κοιτούν μας ξεγελούν δρόμους αδιέξοδους θα βρουν.

Νεκρική πομπή μας προσπερνά χαμηλά  τα φώτα από κεριά 

ζυγώνουν οι καρδιές και μας φυσούν αστεράκια που μας τριγυρνούν.

Βάλε στη σειρά τις προσδοκίες τις ανάγκες τις ανησυχίες

Παλιά

 Παλιά μου μίλαγες με παραμύθια, λόγια ζεστά έφερναν εικόνες από τότε. 

Πράσινο τοπίο στον ύπνο μου, λάβαρα παλόμενα στου αέρα το άγκιγμα. 

Ανάσες αναδίουν ατμούς πολύχρωμους πλαισιόνουν τα φυλλώματα των δένδρων

κρύβουν τα μυστικά της φυλής της ομάδας τις πίκρες στη γεύση της μαστίχας. 

Κρατήρας

Κρατήρας ενός μοναδικού ηφαιστείου μπροστά μας,

ζωή με παραλλαγές μοναδικότητας κρίσιμης εναλλακτικότητας

κρεμασμένος σα ταμπέλα εστιατορίου στην είσοδο του φεγγαριού.

Σα μπουγάδα που στέγνωσε στου αέρα το φύσημα.

Τραγικό φως περιβάλει το χώρο της άνοιξης, σαν απόφθεγμα παράδοσης. 

Τακτοποιημένα  διαγωνίως στην αυλή τα τραπεζάκια απέναντι από το μιναρέ του ήλιου

στου εκκωφαντικού ήχου την έκλαμψη της αράχνης το δίχτυ στου ιστού της το δέκτη. 

Κρατώ την ανάσα μου στο τρένο που χάθηκε στη φωτιά που άναψε στις καρδιές που ρημάξανε.

Μικρό μου μέθυσε ο ουρανός κι ο πόνος πέρασε τα σύνορα 

η πάχνη κάλυψε τον ορίζοντα της άνοιξης και το κοράκι έκλαψε με άχραντο δάκρυ 

έχωσε τα νύχια του βαθιά μέσα στη σάρκα τους ήπιε το αίμα τους τυράννησε τη μνήμη τους.

Πόνος στο κορμί τα βράχια σκληρά κι απότομα μια μοναδικότητα στα νερά του αιγαίου,

μοναχικότητα το μοναδικό δένδρο το καταραμένο δένδρο αυτό που έσπασε και πόνεσε 

ο προδότης ο τρομερός Ιούδας. 

Το έχουμε για να κρεμάνε τη μπουγάδα μαζί με κάτι πτώματα με κάτι

 τεράστια μάτια να κοιτούν το μέλλον ενώ υπόσχονται σιωπηλά σιωπηλά 

υπομονετικά αξιοθαύμαστα 

ακτινοβολώντας στο μυαλό των βασανιστών την απορία.

Στου ήλιου το φως

 Ποίηση poetry poesy

15 Σεπτεμβρίου 2025, 19:17
Στου ήλιου το φως
Σκέψεις  

Δύσκολες λέξεις οι πολύ επικίνδυνα φορτισμένες, 

αυτές που εμφανίζουν έντονα,

που χρωματίζουν την πραγματικότητα

καθώς δημιουργούν αποκαλυπτικές συνθήκες πρακτικών,

εγκλημάτων, πρακτικών παραπληροφόρησης, δικαστικών ανομιών.

Που συγκαλύπτουν το δόλο

όντας ύπουλος σκοταδιστής, απολογητής του ψεύδους.

Στου αφελούς τα μάτια του καλοπροαίρετου

του εξαπατημένου φίλου του ανθρώπου.

Επένδυσες την εμπιστοσύνη του σε λόγια πλάνα.

Την εμπιστοσύνη που ζητά ο κάθε απατεώνας

για να μπορέσει να μας προδώσει.

Αυτήν την αγάπη τη φιλία την κοινή προσπάθεια

για ένα φως στου ουρανού το μεσοδόκαρο

ντυμένο το λιτό ρούχο της φτωχής αλήθειας

της γυμνής αλήθειας.

Αυτής που το ψέμα φόρεσε τα ρούχα της

κρυμμένο στην αδιαφάνεια των λέξεων.

Ας στηριχτούμε σε πράξεις να γδύσουμε το ψέμα

που ανήμπορο να ντραπεί προχωρά σε

λέξεις ποιο ευφάνταστες.

Γιατί οι πράξεις πέρα από αριθμητικά απρόσβλητες

φαίνονται καθαρές στου ήλιου το

φως ειλικρινείς και ανεξίτηλες.

Αλλοτινής αγνότητα

 13 Σεπτεμβρίου 2025, 09:40

Αλλοτινής αγνότητα

Παραθέτω εικόνες τρομερές σχηματισμένες με λέξεις

μεταμορφωμένες σε οπτασίες σκυμμένες πάνω στις πληγές μας.

Ματωμένα τα βλέμματα κρυμμένη άγνοια ξετσιπωσιά

φοβική προστασία το εγώ που αμφιβάλει για την ισορροπία του.

Καχυποψία, τσαλαπατώ τα μικρά κυκλάμινα

δεν παρατηρώ τα αδύναμα κορμάκια τους τα βελούδινα χρώματα

που τα κεντάνε κι αυξάνουν την λάμψη τους στο χώρο.

Ανεβαίνω στους αιθέρες σε κορφοβούνια κοιτώ πέρα τα πέλαγα.

Έτσι από μακριά να προστατεύει η απόσταση το μύθο

που η κοντινή τους θέαση μας πληγώνει.

Με κομματιάζουν οι ατέλειωτες πληγές της.

Κλαίνε οι αρχαίοι θεοί σχηματίζουν συμβούλια

καθαγιάζουν την επάνοδο μιας αλλοτινής αγνότητας

πριν την παραμερίσει ο χρυσός και ο άργυρος.

Τρέλα

 Ποίηση poetry poesy

23 Αυγούστου 2025, 22:19
Τρέλα

Τρέλα, Μια υπέροχη ευτυχία απλωμένη στο πάτωμα. Αυτή δημιουργούσε δροσιά στο χώρο γέμιζε τα μάτια μου από εικόνες με φόντο μια αποκρουστική σκιά από καπνό άσπρο διάφανο.

Πικρό στιφό αποπνιχτικό το τοπίο, η υγρασία πλατιά σα πλατάνι που γεμίζει το χώρο με τον όγκο της. Με τα φύλλα του πράσινα σε αποχρώσεις έως το βαθμιαίο σάπιο χρώμα του χρόνου που δεν στριφογυρνά, αδέσποτος άχρωμος, αναπνέει ήσυχα άπνοα σαν ήρεμη θάλασσα. 
Κρυμμένος πίσω από τον ήλιο προστατευμένος από τη λάμψη του περίμενε κάποιο θαύμα.

Θαύματα συμβαίνουν συχνά τα συνταγογραφούν ευφάνταστα η φαντασία που εύπιστα υπάρχει δεμένη στην άγνοια την εκθετικά αυξανόμενη συναισθηματικά πλούσια και χρωματικά απέραντη. 

Τρόπος να γράψεις για την άδεια ζωή, για τη ζωή που χιλιάδες άνθρωποι περαστικοί παρατηρητές του σύμπαντος κρατούν το φόβο του άγνωστου στα περίεργα τεφτέρια της έρευνας πλαισιωμένοι από πολέμους που τους δίνουν ονόματα,  υβριδικούς, με αντιπροσώπους. Από κρίσεις πως να τις χαρακτηρίσεις συνήθεις στον οικονομικό κύκλο.

Στα απέραντα λιβάδια της Αφρικής με τις πανάρχαιες τροπικές εκτάσεις και τα βουνά της, που συναντούν τα σύννεφα στον ουρανό, τα απόκρυφα μέρη στην νότια Αμερική, τις αχανείς εκτάσεις της Ασίας  ναι σε όλους τους μυθικούς τόπους που στο νου μας φάνταζαν αγνοί κι αμόλυντοι από το χέρι της βανδαλιστικής προόδου με οδηγό  το κέρδος έχει σα συνέπια την  εκπληκτική διάλυση της φύσης και την καταθλιπτική κατάντια του ανθρώπινου είδους.

Από τη μια μεριά πεινασμένοι ξεριζωμένοι ανεπιθύμητοι φιλοξενίας.

Δεμένοι σε ένα σαπιόξυλο έτοιμοι να διαβούν θάλασσες κι ωκεανούς για να φτάσουν άραγε που να φύγουν να φύγουν μακρύτερα και ίσος βρεθούν ξανά σκλάβοι σε κάποια φυτεία σε κάποιο ανήλιαγο εργοτόπη με μπόλικο τρόμο στην καρδιά τους καθρεφτισμένο στα χλωμά μάτια τους ίδια με την πενιχρή ζωή τους δεμένοι στην ελπίδα απαραίτητο συμπλήρωμα του εξευτελιστικού φαγητού τους.

Οι μνήμες τρομερές από παιδιά από οικογένειες διάσπαρτες και είναι αυτό σαν αρρώστια σαν επιδημία που εξαπλώνετε αργά και συνεχόμενα.

 Κρυμμένα, μυστικά, προσπαθούν να καταλάβουν τι φταίει Τις πταίει.

Μα το χρυσό το κίτρινο χρώμα του χρήματος στα παλαιότερα χρόνια το είχαν αποθηκευμένο σε τεράστια χρηματοκιβώτια με εσωτερικά μπαλκόνια και ισχυρό εξαερισμό με αφύγρανση για να μη μουχλιάζουν, ώστε να απολαμβάνουν την μοναδική εικόνα χαράς και ικανοποίησης μιας και η εξωτερική θέα του κόσμου τους ακόμα και σε αυτούς είναι αποκρουστική η θέα της πλέμπας τους ξενίζει τους ξινίζει τη γλυκιά ζωούλα τους.

Στο σήμερα δεν έχουν χρηματοκιβώτια δε λούζονται με λύρες και χαρτονομίσματα  σήμερα κοιτάνε οθόνες που παρουσιάζουν τα κέρδη των μετοχών, τους ισολογισμούς που ετοιμάζουν τα μεγαλοστελέχη των υπερεθνικών εταιριών και σαν παλαιοί αποικιοκράτες δε ρωτούν πόσα κιλά αίμα και πόνο έχει κοστίσει πόσες βόμβες πούλησε για να ανέβει κάπως ο δείκτης των κερδών  στο χρηματιστήριο.

Πως μπορεί να τελειώσει αυτό το απελπιστικό χάλι. Κόλλησε ο τροχός της ιστορίας σε λασπώδη βούρκο.

Και συνεχίζουν οι γυναίκες να γεννούν παιδιά. Παιδιά που μεγαλώνοντας κουβαλάν την δύναμη της αισιοδοξίας που ατρόμητα πετούν την αντίσταση μαζί με την πέτρα της γης τους, δημιουργούν έτσι ένα απέραντο τοίχο απροσπέλαστο αόρατο στους χρηματοφονιάδες κτίζετε στις καρδιές και το νου χιλιάδων ανθρώπων που κρατούν τη δάδα αναμμένη μιας ατελούς προσπάθειας και των παραδείσων που επέζησαν στις λαϊκές κουλτούρες από την εποχή των πρωτόγονων κοινωνιών.

Και όπως λέει ο στοίχος :

Πολλοί καημοί στα αμπάρια του και προς τα που η πλώρη;