Ποίηση poetry poesy
Τρέλα
Τρέλα, Μια υπέροχη ευτυχία απλωμένη στο πάτωμα. Αυτή δημιουργούσε δροσιά στο χώρο γέμιζε τα μάτια μου από εικόνες με φόντο μια αποκρουστική σκιά από καπνό άσπρο διάφανο.
Πικρό στιφό αποπνιχτικό το τοπίο, η υγρασία πλατιά σα πλατάνι που γεμίζει το χώρο με τον όγκο της. Με τα φύλλα του πράσινα σε αποχρώσεις έως το βαθμιαίο σάπιο χρώμα του χρόνου που δεν στριφογυρνά, αδέσποτος άχρωμος, αναπνέει ήσυχα άπνοα σαν ήρεμη θάλασσα.
Κρυμμένος πίσω από τον ήλιο προστατευμένος από τη λάμψη του περίμενε κάποιο θαύμα.
Θαύματα συμβαίνουν συχνά τα συνταγογραφούν ευφάνταστα η φαντασία που εύπιστα υπάρχει δεμένη στην άγνοια την εκθετικά αυξανόμενη συναισθηματικά πλούσια και χρωματικά απέραντη.
Τρόπος να γράψεις για την άδεια ζωή, για τη ζωή που χιλιάδες άνθρωποι περαστικοί παρατηρητές του σύμπαντος κρατούν το φόβο του άγνωστου στα περίεργα τεφτέρια της έρευνας πλαισιωμένοι από πολέμους που τους δίνουν ονόματα, υβριδικούς, με αντιπροσώπους. Από κρίσεις πως να τις χαρακτηρίσεις συνήθεις στον οικονομικό κύκλο.
Στα απέραντα λιβάδια της Αφρικής με τις πανάρχαιες τροπικές εκτάσεις και τα βουνά της, που συναντούν τα σύννεφα στον ουρανό, τα απόκρυφα μέρη στην νότια Αμερική, τις αχανείς εκτάσεις της Ασίας ναι σε όλους τους μυθικούς τόπους που στο νου μας φάνταζαν αγνοί κι αμόλυντοι από το χέρι της βανδαλιστικής προόδου με οδηγό το κέρδος έχει σα συνέπια την εκπληκτική διάλυση της φύσης και την καταθλιπτική κατάντια του ανθρώπινου είδους.
Από τη μια μεριά πεινασμένοι ξεριζωμένοι ανεπιθύμητοι φιλοξενίας.
Δεμένοι σε ένα σαπιόξυλο έτοιμοι να διαβούν θάλασσες κι ωκεανούς για να φτάσουν άραγε που να φύγουν να φύγουν μακρύτερα και ίσος βρεθούν ξανά σκλάβοι σε κάποια φυτεία σε κάποιο ανήλιαγο εργοτόπη με μπόλικο τρόμο στην καρδιά τους καθρεφτισμένο στα χλωμά μάτια τους ίδια με την πενιχρή ζωή τους δεμένοι στην ελπίδα απαραίτητο συμπλήρωμα του εξευτελιστικού φαγητού τους.
Οι μνήμες τρομερές από παιδιά από οικογένειες διάσπαρτες και είναι αυτό σαν αρρώστια σαν επιδημία που εξαπλώνετε αργά και συνεχόμενα.
Κρυμμένα, μυστικά, προσπαθούν να καταλάβουν τι φταίει Τις πταίει.
Μα το χρυσό το κίτρινο χρώμα του χρήματος στα παλαιότερα χρόνια το είχαν αποθηκευμένο σε τεράστια χρηματοκιβώτια με εσωτερικά μπαλκόνια και ισχυρό εξαερισμό με αφύγρανση για να μη μουχλιάζουν, ώστε να απολαμβάνουν την μοναδική εικόνα χαράς και ικανοποίησης μιας και η εξωτερική θέα του κόσμου τους ακόμα και σε αυτούς είναι αποκρουστική η θέα της πλέμπας τους ξενίζει τους ξινίζει τη γλυκιά ζωούλα τους.
Στο σήμερα δεν έχουν χρηματοκιβώτια δε λούζονται με λύρες και χαρτονομίσματα σήμερα κοιτάνε οθόνες που παρουσιάζουν τα κέρδη των μετοχών, τους ισολογισμούς που ετοιμάζουν τα μεγαλοστελέχη των υπερεθνικών εταιριών και σαν παλαιοί αποικιοκράτες δε ρωτούν πόσα κιλά αίμα και πόνο έχει κοστίσει πόσες βόμβες πούλησε για να ανέβει κάπως ο δείκτης των κερδών στο χρηματιστήριο.
Πως μπορεί να τελειώσει αυτό το απελπιστικό χάλι. Κόλλησε ο τροχός της ιστορίας σε λασπώδη βούρκο.
Και συνεχίζουν οι γυναίκες να γεννούν παιδιά. Παιδιά που μεγαλώνοντας κουβαλάν την δύναμη της αισιοδοξίας που ατρόμητα πετούν την αντίσταση μαζί με την πέτρα της γης τους, δημιουργούν έτσι ένα απέραντο τοίχο απροσπέλαστο αόρατο στους χρηματοφονιάδες κτίζετε στις καρδιές και το νου χιλιάδων ανθρώπων που κρατούν τη δάδα αναμμένη μιας ατελούς προσπάθειας και των παραδείσων που επέζησαν στις λαϊκές κουλτούρες από την εποχή των πρωτόγονων κοινωνιών.
Και όπως λέει ο στοίχος :
Πολλοί καημοί στα αμπάρια του και προς τα που η πλώρη;
