Το κρέμιον και το σκόρδιον

 04 Δεκεμβρίου 2020, 02:01

Το κρέμιον και το σκόρδιον
ποίηση  

 

Την ύστερον τη φήμη δεν εσκέφθεις ποτέ.

Το μέγα χρήμα δε φίλησες.

Το κρέμιον  και το σκόρδιον  συνεχή παρέα έχουσι

ομού με τα της σκληρής κουραμάνας.

 

Ποτέ στα τυχερά παιχνίδια δε στάθηκες.

Τα κρυφά στολίδια της καρδιάς σου

όμοιο στεφάνι Χλομό, η αβρότητα της συμπεριφοράς σου.

Στα Καθαρά χέρια σου η εφημερίδα και καφεδάκι στην αυλή.

 

Εκεί κάτω απ' το πλατάνι μετά το λιόγερμα της Κυριακής

ουζάκι κι ελιές με στουμπιστά κρεμμυδόφυλλα.

Τα χαδιάρικα μάτια της Ουρανίας λάμπουν ευτυχισμένα.

Καθώς ο ύπνος κοντοζυγώνει, το ζαλισμένο κεφάλι τους

στο κρεβάτι τους οδηγεί, το πρωινό φρέσκους να τους βρει.

 

Στη δουλειά κρεμάνε τα εργαλεία μιας και το σωματείο τραβά για απεργία.

Κι είναι το πράγμα σοβαρό το μεροκάματο φτωχό

Θέλουν ξύλα για τη φωτιά να έχουν σχολειό για τα παιδιά.

Είναι η αγάπη στήριγμά τους μα έχουν τα αφεντικά μπροστά τους.

Το κουκλοθέατρο

 12 Φεβρουαρίου 2020, 00:06

Το κουκλοθέατρο

                                                        

Στο κουκλοθέατρο που ζούμε

Τις μαριονέτες τις  κινούν χέρια πονηρά.

Φιγούρες  χάρτινες  

στου καραγκιοζοπαίχτη το άσπρο πανάκι.

Δράκοι μεγάλοι χρωματιστοί

φωτιές πετούν απ τα ρουθούνια

και επιδέξια  τρομοκρατούν λιγνούς λιανούς.

Υποταγμένοι σ ένα απάνθρωπο σενάριο μα κερδοφόρο.

Σε  αχαλίνωτη μας οδηγούν  συντριβή.

Μα ένα το φως, ακουμπισμένο πάνω του το μέλλον του κόσμου.

λάμπει μπροστά μας, πίσω αφήνοντας τα τέρατα.

κι αλλάζει μέρα τη μέρα καθώς στις καρδιές μας κατοικεί

η αναπότρεπτη η αλλαγή.

Χρήσιμη κούραση

 01 Ιανουαρίου 2020, 23:34

Χρήσιμη κούραση
ποίηση  

Φωτεινό το πρόσωπο του.

Λάφυρα χαράς το χαμόγελο.

Χρήσιμη κούραση κρεμασμένη στο κορμί του.

Δέσανε τις ελπίδες .

Η κούραση ευλογημένη καρπός γλυκός της εργασίας.

Η απόμακρα σκληρή αμοιβή εξαΰλωνε τη χαρά της δημιουργίας.

Τρίβει τις μέρες τα χρόνια με το ανάκατο μίγμα μιας τέτοιας ζωής.

Πικρό καταστάλαγμα αναποτελεσματικότητας.

Και η χαρά μας πάει.

Ζωγράφιζε τις εικόνες της πικρόγλυκης αλληλουχίας,

Μπερδεμένη με την φιλήσυχη ζωή ξεχνά να βάλει σε σειρά τα χρώματα.

Frans Kafka Amerika

124                               Πορτοκαλοροδόχρωμα ποίηση 29 Σεπτεμβρίου 2018, 22:24 Κάθισα χάμω κοίταξα πέρα μακριά. . . .  χαμηλά κάτω από τα σύννεφα εκεί που συμβαίνουν τα καλά των ανθρώπων. Βλέπω τα χρώματα του ορίζοντα πορτοκαλοροδόχρωμα στο γύρισμα της μέρας που πλαισιώνουν την νύχτα κι ευγενικά την προλογίζουν καθώς και την επιλογίζουν. Τρέχω κλαίω φωνάζω δακρύζω ποντάρω στην έξαψη. Της λησμονιάς καρφώνω τα καρφιά στο φόντο της ξύλινης πόρτας, ανοιγοκλείνει στο ρυθμό του αέρα,  τρομάζω από τη σύγκρουση, οι αστραπές οι κεραυνοί διαγράφουν το σχήμα τον όγκο του φορτίου της.          Η ταξική μάχη που δίνουν οι γάτες, στη μάχη της μπανάνας εγκλωβίζει γνωστούς και φίλους. Σε ρωμαϊκές αρένες σα θέαμα που κρύβει πόνους ανεμογυρίζουν τα κύματα τα αιθέρια. Χαϊδεύω τα όνειρα τα αισθήματα της κοπέλας του πλαϊνού πόστου, με το περίεργο χαμόγελο το σκληρό της βλέμμα την ώρα που χτυπά την κάρτα. Ακουμπά τις ελπίδες τις μικρές σπίθες φλογίτσες ανάβουν καντήλια προσμονής γεμίζουν τα καντάρια με το βάρος για τη δράση. Αποθηκευμένη ενέργεια ξεχειλίζει μέσα μας βουρκώνει τα μάτια ρίχνει το δάκρυ στα χλομά λουλούδια που στεγνώνουν πάνω στο χαρτί του ζωγράφου. Της αβύσσου το βάθος κανάκεψε το αύριο, το τέλος μιας εποχής, κι αυτό οδυνηρό πεντάρφανο μανιασμένο κτυπά τύμπανα τρομαγμένο. Δεν υποψιάζεται την αποκάλυψη του ωραίου χαμόγελου του μωρού που γεννήθηκε στη φτωχική κάμαρη. Που ανατρέπει το σήμερα στο βάθος του καθρέφτη σα κοιτάζει το μέλλον να μεγαλώνει. Κι όλα τα σφυριά κτυπούν κι όλα τα σκαλιά ανεβάζουν το βήμα μας λίγο ψιλότερα λίγο ακόμα ψιλότερα στις αγκαλιές των πουλιών που τιτιβίζουν τα μικρά χελδόνια αντίκρυ στη γειτονιά των αηδονιών. Σε κείνα τα φιλότιμα πουλιά που σπυρί το σπυρί μαζεύουν φαγητό για τους πεινασμένους. Λύσε τα σκοινιά να φύγει το καράβι να πετάξουμε σε χώρους και χρώματα ανεπανάληπτα να δέσουμε τη ζωή σε αγώνες και προσπάθειες ηράκλειες. Ποτέ να μην εφησυχάσουμε σε ύπνους αβάσταχτους  απραξίας κατάθλιψη δύναμη που την ανθρωπότητα ξεστρατίζει.

123           Το μέλλον τους έχει για φόντο το Άουσβιτς

Πρέπει να πούμε πως το Άουσβιτς και τα άλλα φασιστικά χιτλερικά στρατόπεδα είχαν έγκλειστους χιλιάδες ανθρώπους που εργάζονταν στα εργοστάσια, των καπιταλιστών με μόνη ανταμοιβή λίγο βρώμικο ψωμί.

Εξαθλιωμένοι αδύνατοι σιγά σιγά κατ έπεφταν.

Γίνονταν ανίκανοι για εργασία οπότε θεωρούσαν πως αφού δεν μπορούν να κερδίσουν κάτι από αυτούς καλό ήταν να τους ξεφορτωθούν, άλλωστε τα βασανιστήρια και τα καψώνια ήταν τρομερά.

Έτσι τους έβαζαν σε θαλάμους αερίων τους σκότωναν και μετά τα σκελετωμένα νεκρά κορμιά τους καίγονταν σε φούρνους για να φτιάξουν σαπούνι.

Η έλλειψη εργατικών χεριών,μιας και το εργατικό δυναμικό έλειπε στον πόλεμο δημιούργησε το πρότυπο των ονειρεμένων εργασιακών σχέσεων για κάθε καπιταλιστή φυσικά στον καπιταλισμό.

Έτσι η αλήθεια είναι πως θέλουν τους μετανάστες αλλά τους θέλουν με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο.

Όταν όμως οι αντιδράσεις των λαών στις αντιλαϊκές πολιτικές αρχίζουν να εκδηλώνονται ή απλά δεν τους χρειάζονται άλλο τότε οι χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος οι φασίστες παρουσιάζονται ξενοφοβικοί απευθυνόμενοι κυρίως στα ποιο καθυστερημένα πολιτικά και συντηρητικά κοινωνικά στρώματα.

Όπως τα μικρομεσαία που τα συνθλίβει η συγκέντρωση του κεφαλαίου, όλο και περισσότερο κυρίως μετά από κάθε οικονομική κρίση, στα χέρια των μεγάλων πολυεθνικών και ντόπιων μονοπωλίων.

Ξέρουμε πως τα δάκρυα για τα θύματα του φασισμού δεν στέγνωσαν ακόμα στα μήκη και τα πλάτη της ανθρωπότητας και πως καθημερινά προσθέτουν εκατόμβες θυμάτων στην εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων του καπιταλισμού.

Αλλά πάει πολύ να εμφανίζονται διάφορα αστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και ομάδες που με τη στάση τους σαν πολιτικοί διαχειριστές του καπιταλισμού προσπαθούν με το δικό τους κοινοβουλευτικό τρόπο να εφαρμόσουν τις εντολές του ΣΕΒ της ΕΕ των ΗΠΑ για την αύξηση της παραγόμενης υπεραξίας και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων μονοπωλίων αλλά και την ιδεολογική υποταγή του λαού.

Πρέπει να αναφέρουμε πως στα ναζιστικά στρατόπεδα κατακρεουργήθηκαν Εβραίοι τσιγγάνοι Έλληνες Πολωνοί ομοφυλόφιλοι κομουνιστές Γερμανοί αντιφασίστες και οι ανάπηροι δεν είχαν καλύτερη μεταχείριση.

Αυτά για το ποιο αποκρουστικό πρόσωπο του Καπιταλισμού που ενηλικιώθηκε και γέρασε, πια δεν μπορεί να ανεχτεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια λειτουργεί σαν μια πελώρια ρουφήχτρα που καταπίνει κάθε τι προκειμένου να παράγει υπεραξία.

10/9/2018

122                                  Η ημέρα

                             

Έτρεχαν τα δευτερόλεπτα αγωνιωδώς πάνω στο ρολόι μαζί με την αγωνία μας να προλάβουμε. Το ραντεβού ήταν για τις ένδεκα στα δικαστήρια της Λουκάρεως. Μα η απεργία του μετρό έχει μετατρέψει το χρόνο σε απροσδιόριστη παράμετρο της ζωής μας μιας και οι κυκλοφοριακές συνθήκες έγιναν εχθρικές μετατρέποντας τη μετακίνηση με το ΙΧ σε άθλο. Μόνο χρησιμοποιώντας τις ιδιαίτερες ικανότητες μου σαν παλιός οδηγός ταξί κατάφερα να φτάσουμε, μέσα από παράδρομους και παρακαμπτήριες διαδρομές μέσω της Ηλιούπολης του Βύρωνα του Παγκρατίου και από εκεί μέσο της οδού Κόνωνος και μετά παράπλευρα του ξενοδοχείου Κάραβελ και του νοσοκομείου του Συγγρού να βγω στη Μιχαλακοπούλου και μέσω τη Λ. Αλεξάνδρας στο σημείο του ραντεβού. Ο χρόνος νικήθηκε πάραυτα. Το μαρτύριο όμως δεν τελείωσε ακόμα έπρεπε τώρα να παρκάρω μα εδώ φάνηκα αρκετά τυχερός  μιας και μόνο με τρεις γύρους στα οικοδομικά τετράγωνα της περιοχής πάρκαρα το λαμαρινένιο κουβαδάκι μου. Έτσι με σχετική άνεση πια έψαχνα να βρω το παλιό στέκι ένα μικρό καφενεδάκι, το είχα δει όταν έκανα κύκλους για να παρκάρω. Μακριά από το βλέμμα του ήλιου ήσυχο και δροσερό θα χρησίμευε για να περιμένω να τελειώσει η δικαστική διαδικασία της συζύγου μου. Παρήγγειλα καφέ διπλό σκέτο και τηλεφώνησα στο φίλο το Μιχάλη. Σε λίγη ώρα ήρθε η ώρα ήταν ένδεκα και οι θαμώνες του μαγαζιού αύξαναν αισθητά τώρα το κρασάκι και ο μεζές ανέβηκαν στα τραπέζια και κάνανε παρέα στους παρευρισκόμενους.

Με το Μιχάλη συνταξιούχο συνάδερφο πέρασε αρκετά γρήγορα η ώρα, είχα καιρό να τον δω και με τα νέα του για την υγεία του το γιό του τη γυναίκα του έφτασε η δέκατη Τρίτη ώρα και με χαιρέτησε με υποσχέσεις να τα ξαναπούμε σύντομα.

Σε λύγο ήρθε και η Μαρία, η απεργία του μετρό δεν άφηνε περιθώρια για πολλές επιλογές παραγγείλαμε εκεί ένα μεζεδάκι να κόψουμε την μεσημεριανή μας πείνα.  Το κρασί και το τηγανητό χοιρινό κρέας έκανε τη δουλειά του. Έτσι σε λίγο φύγαμε και μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή πάρκαρα στην Καρόλου κοντά στο κτήριο που στεγαζότανε το τμήμα ζωγραφικής που παρακολουθεί η Μαρία.

Ο χρόνος ήταν αρκετός για έναν περίπατο αλλά και για έναν δροσιστικό καφέ. Πράγμα που πραγματοποιήθηκε πάραυτα ,έτσι περπατώντας  στους κακόφημους δρόμους του κέντρου της Αθήνας προς το κτήριο της πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων. Μεσημέρι γεμάτο ποια δυόμιση η ώρα στο δρόμο που περπατάγαμε δίπλα στα παγκάκια καθισμένοι νέοι άνθρωποι λιγνοί σκυφτοί  προσηλωμένοι στη σύριγγα με το ναρκωτικό ζεστό, τρυπάνε το δέρμα τους με προσμονή μιας ευτυχίας πρόσκαιρης, που ξέρουν πως είναι πρόσκαιρη.   Και όλα αυτά δίπλα στα μαγαζιά με τις βιτρίνες τα φώτα τις μουσικές τα καθώς  πρέπει κέντρα σύναξης και διασκέδασης σε  ένα από αυτά περάσαμε και εμείς την ώρα μας πίνοντας κάτι. Ζάχαρη η μέρα μέσα σε αυτή την Αθήνα.

27/06/2018