Προχωρημένο το μοντέλο

122                                  Η ημέρα

                             

Έτρεχαν τα δευτερόλεπτα αγωνιωδώς πάνω στο ρολόι μαζί με την αγωνία μας να προλάβουμε. Το ραντεβού ήταν για τις ένδεκα στα δικαστήρια της Λουκάρεως. Μα η απεργία του μετρό έχει μετατρέψει το χρόνο σε απροσδιόριστη παράμετρο της ζωής μας μιας και οι κυκλοφοριακές συνθήκες έγιναν εχθρικές μετατρέποντας τη μετακίνηση με το ΙΧ σε άθλο. Μόνο χρησιμοποιώντας τις ιδιαίτερες ικανότητες μου σαν παλιός οδηγός ταξί κατάφερα να φτάσουμε, μέσα από παράδρομους και παρακαμπτήριες διαδρομές μέσω της Ηλιούπολης του Βύρωνα του Παγκρατίου και από εκεί μέσο της οδού Κόνωνος και μετά παράπλευρα του ξενοδοχείου Κάραβελ και του νοσοκομείου του Συγγρού να βγω στη Μιχαλακοπούλου και μέσω τη Λ. Αλεξάνδρας στο σημείο του ραντεβού. Ο χρόνος νικήθηκε πάραυτα. Το μαρτύριο όμως δεν τελείωσε ακόμα έπρεπε τώρα να παρκάρω μα εδώ φάνηκα αρκετά τυχερός  μιας και μόνο με τρεις γύρους στα οικοδομικά τετράγωνα της περιοχής πάρκαρα το λαμαρινένιο κουβαδάκι μου. Έτσι με σχετική άνεση πια έψαχνα να βρω το παλιό στέκι ένα μικρό καφενεδάκι, το είχα δει όταν έκανα κύκλους για να παρκάρω. Μακριά από το βλέμμα του ήλιου ήσυχο και δροσερό θα χρησίμευε για να περιμένω να τελειώσει η δικαστική διαδικασία της συζύγου μου. Παρήγγειλα καφέ διπλό σκέτο και τηλεφώνησα στο φίλο το Μιχάλη. Σε λίγη ώρα ήρθε η ώρα ήταν ένδεκα και οι θαμώνες του μαγαζιού αύξαναν αισθητά τώρα το κρασάκι και ο μεζές ανέβηκαν στα τραπέζια και κάνανε παρέα στους παρευρισκόμενους.

Με το Μιχάλη συνταξιούχο συνάδερφο πέρασε αρκετά γρήγορα η ώρα, είχα καιρό να τον δω και με τα νέα του για την υγεία του το γιό του τη γυναίκα του έφτασε η δέκατη Τρίτη ώρα και με χαιρέτησε με υποσχέσεις να τα ξαναπούμε σύντομα.

Σε λύγο ήρθε και η Μαρία, η απεργία του μετρό δεν άφηνε περιθώρια για πολλές επιλογές παραγγείλαμε εκεί ένα μεζεδάκι να κόψουμε την μεσημεριανή μας πείνα.  Το κρασί και το τηγανητό χοιρινό κρέας έκανε τη δουλειά του. Έτσι σε λίγο φύγαμε και μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή πάρκαρα στην Καρόλου κοντά στο κτήριο που στεγαζότανε το τμήμα ζωγραφικής που παρακολουθεί η Μαρία.

Ο χρόνος ήταν αρκετός για έναν περίπατο αλλά και για έναν δροσιστικό καφέ. Πράγμα που πραγματοποιήθηκε πάραυτα ,έτσι περπατώντας  στους κακόφημους δρόμους του κέντρου της Αθήνας προς το κτήριο της πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων. Μεσημέρι γεμάτο ποια δυόμιση η ώρα στο δρόμο που περπατάγαμε δίπλα στα παγκάκια καθισμένοι νέοι άνθρωποι λιγνοί σκυφτοί  προσηλωμένοι στη σύριγγα με το ναρκωτικό ζεστό, τρυπάνε το δέρμα τους με προσμονή μιας ευτυχίας πρόσκαιρης, που ξέρουν πως είναι πρόσκαιρη.   Και όλα αυτά δίπλα στα μαγαζιά με τις βιτρίνες τα φώτα τις μουσικές τα καθώς  πρέπει κέντρα σύναξης και διασκέδασης σε  ένα από αυτά περάσαμε και εμείς την ώρα μας πίνοντας κάτι. Ζάχαρη η μέρα μέσα σε αυτή την Αθήνα.

27/06/2018