120                                                  Τα ροδοπέταλα                                                             ποίηση  Άφησα την καρδιά μου κατάχαμα φοβήθηκα πως θα την πατήσουν τα χοντρά άρβυλα των στρατοκρατών Μα μου την σκότωσαν τα ροδοπέταλα που περιτριγυρίζουν την αδιαφορία σας. 31 Μαΐου 2018, 16:57

119                                                  Κραυγή ποίηση  Έγραφες διαρκώς τα βράδια ακούραστα. Αντλούσες διαρκώς φωτιές και δροσερά αεράκια, από. . . . Έβγαζες ατελείωτα από το νταμάρι της βιοπάλης πέτρες κι έξυνες τις σκουριές απ’ απάνω τους. Σκάρωνες μικρές ιστορίες σε ανφάς και προφίλ.   Τις χρωμάτιζες με το αίμα της ζωής . . .  σε χρώματα παραδεισένια.  Με δάκρυα τα μάτια σου γέμιζαν τον πόνο του κόσμου. Ανάλαφρα έχτιζαν τα όρια του παράδεισού μας. Και η κυρά μάνα λιπόσαρκη σφίγγει τα χείλη. Ποτίζει τις γλάστρες  της αυλής με υπομονή. Στο εφήμερο σούρουπο γράφεις αράδες ακούραστα.   Από το ράδιο νότες σκορπούν το ταίριασμά τους ευχάριστο στο δωμάτιο. Ο μικρός σου κόσμος με τους λιγοστούς ανθρώπους που σου μιλούν μοιάζει αταίριαστος ανισόρροπος ακανόνιστος με μπόλικες παραξενιές χωρίς ρυθμό νερόβραστος σα λέξεις παρατονισμένες. Κάπου στο βάθος οι αστραπές μπερδεύονται με τους κεραυνούς είναι καταπληκτικό πως προετοιμάζουν έναν πόλεμο. Τα τρομερά τους καράβια κι αεροπλάνα παραταγμένα έτοιμα έχουν αναλάβει ήδη δράση. Διαρκώς γράφεις τα απόβραδα γεμίζεις το χαρτί με τον απόηχο της μέρας αέρινος όγκος ξεφορτώνει το βάρος του. Τρομάζω στην όψη του αλλάζω γραμμές σειρές μολύβια γυροφέρνω την αλήθεια μην ακουστή βαριά ψεύτικη αλλόκοτη παρμένη από τα τεφτέρια του ασταμάτητου ποιητή. Ποιοι και με ποιους θα πολεμήσουν, γιατί, ποιοι θα σκοτωθούν, ποιοι θα κερδίσουν. Σ’ αυτές τις εποχές που ζούμε μπορούμε να ελπίζουμε γιατί τώρα ποια γνωρίζουμε. Η φωνή το οδόφραγμα η αφίσα η διαδήλωση η πορεία ειρήνης η απεργία. Η φωνή καλεί το φαντάρο το νέο πως ο πόλεμος αυτός δεν είναι δικός τους κανένας πόλεμος που μοιράζει τον κόσμο δεν είναι δικός τους. 10 Μαΐου 2018, 01:14

118                                       Εμπιστοσύνη Σε κοίταξα ίσια βαθιά στα μάτια Το πρόσωπο σου σφιγμένο Δύσκολο να βρεις στήριγμα αδερφό Δύσκολο να βρεις σύντροφο στη δουλειά Κόβονται τα πόδια από την κούραση. Απέναντι το αφεντικό μετρά τα βαριά σου βήματα. Σκέφτηκα πόσο μόνος είσαι πόσο λιγώνεται η καρδιά σου σαν σκέφτεσαι αν την αυριανή μέρα θα σε φωνάξει για μεροκάματο; Και αυτό δένει το μυαλό σου την συμπεριφορά σου. Μα αύριο θα σου μιλήσουμε. Εμπιστοσύνη θα σου δείξουμε, θα σε φωνάξουμε στη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση να ακουμπήσεις και να ακουμπήσουμε πάνω σου να βάλουμε τους κανόνες στο μπόι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο μπόι του αύριο που ανοίγει η πλώρη της τάξης μας το ΚΚΕ 30 Απριλίου 2018, 21:17

121                                                         Ταξίδι  ποίηση  Έριξα τα χέρια μακριά πέταξα το βέλος ψηλά κάρφωσα τον ήλιο κι αυτός δάκρυσε. Συννέφιασε και έκλαψα. Συγύρισα τη φωλιά μου και έδιωξα την αμφιβολία. Η βροχή πλημμύρισε την αυλή. Έπλυνε τη σκόνη από το παλιό πράσινο ποδήλατο. Μούσκεψε τις ντομάτες στο πάγκο της λαϊκής. Οι πλαστικές μαύρες σακούλες βούλωσαν τα φρεάτια Έριξα τα χέρια μου μακριά πέρα απ το πέλαγος μάζεψα όστρακα κι αχινούς. Τα πέρασα στα μαύρα σου μαλλιά χάντρες ζήλεψα τα όνειρα που μεγάλωσαν και παραβγαίνουν στο μπόι τα όμορφα κυπαρίσσια. 03 Ιουνίου 2018, 15:35

117  Έτσι γιατί χρωστάμε και μας χρωστάς
ποίηση  

Έτσι γιατί στον πολιτισμό χρωστάμε δε μας χρωστά.
Άλλωστε η ζωή μέσα από την τέχνη παρουσιάζει τρισδιάστατα μεγεθυμένα
στην ποικιλομορφία των συναισθημάτων που προκαλεί αναδεικνύει στιγμές και πορείες που δε πρέπει να ξεχνάμε.
 Είναι με έναν άλλο τρόπο καταγραφέας της ιστορίας.

Ζει η εποχή της σκουριάς
Ζει το κοιλοπόνεμα της νύχτας
Της μακριάς νύχτας της δακρυσμένης
Της νύχτας που ανεμοδέρνει τα φυλλοκάρδια του άνεργου.
Της κοπέλας στο πεζοδρόμιο
Το άδειο πιάτο του παιδιού
Του νεκρού στρατιώτη
Του σκλάβου
Ζει το πάγωμα του χρόνου.
Παγωμένοι στέκονται και κοιτούν,  το αδιέξοδο.
Κάθε κερί αναμμένο στου Μάρτη το ξεγέλασμα
τάμα στο μέλλον στους θεούς στους παράδεισους.

Ηρωικές οι ώρες .
Κάθε μια που φεύγει κουρασμένη κατάκοπη,
μουσκεμένη από τα βάσανα των ανθρώπων.
Η  κάθε μια ρίχνει μια μαύρη πέτρα πίσω της και ορκίζετε εκδίκηση.
Αυτές που φεύγουν υπερβολικά ταλαιπωρημένες
είναι αυτές που δεν βλέπουν ήλιο
στα σκοτεινά εργοτόπια
στους εφιάλτες τους
εκεί  μεγεθύνονται σα φαντάσματα

πάνω τους αποτυπώνονται   μαζί με τον κόπο και η λαχτάρα για τη ζωή κάθε δουλευτή.

16 Απριλίου 2018, 01:36

116

Στα καστανά της μάτια ποίηση Έγειρε πάνω στα καστανά της μάτια κοίταξε βαθιά όσο μπορούσε. Στο καστανό της τοπίο κυλούσαν ποτάμια στα γάργαρα νερά τους οι παπαρούνες έσκυβαν να δροσιστούν. Έγειρε πάνω στα μάτια της και κοίταξε μέσα σε ένα κόσμο έξω από το σύνορο. Έξω από το μυαλό του. Στην κοιλάδα της ευτυχίας Στα αισθήματα που σκίζουν την εικόνα μου. 23 Φεβρουαρίου 2018, 20:16

115)                                                           Αντιρεύματα

Πρέπει να αντέξεις κιόλας.

Μιας και η πίεση είναι τόσο μεγάλη.

Θολή αφανέρωτη

ακουμπά πάνω στο κορμί στα μάτια τη διάθεση.

Κι είναι ικανή να μας βγάλει εκτός μάχης.

Να χάσεις την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου

στους γύρω σου.

Έτσι που να μη βλέπεις κανένα.

Ούτε το πρόβλημα ούτε την αιτία.

Γι αυτό ένα χαμόγελο που δε κοστίζει τίποτε δώστο,

μαζί με το χέρι σου και αυτό είναι πολύ,

πολύ πολύ μεγάλο όπλο που χτυπά τον αντίπαλο.

Γιατί τα χέρια μας είναι γροθιές και σφιχτά κρατούν ένα βιβλίο,

Αυτός σε βγάζει μέσα από τη ζωή σε εξουθενώνει

σαν άνεργο σα ανάπηρο πολέμου σα θύμα του

μην παραδοθείς.

Τα ανθρώπινα κουρέλια πρέπει να σταθούν όρθια

γεμάτα από τη χίμαιρα που φουσκώνει τα πανιά μας για άλλα λιμάνια

κι έτσι αρχίζουν να πιστεύουν να νοιώθουν ικανότεροι,

να ! ! πως τους αξίζει να ονειρευτούν το μέλλον  

σα μεθυστικό κρασί πίνουν την επανάσταση γιατί τους αξίζεις.

Και εκείνη.