112)   
                               Το βλέμμα
ποίηση  

Πώς να περιγράψω αυτό το βλέμμα.
Πώς να περιγράψω τη σφαίρα που ανοίγει μια τρύπα στο κεφάλι ενός ανθρώπου.
Τα μεγάλα συρματοπλέγματα που φυλακίζουν.
Την βία που απλώνει ο πλούτος
Την τεράστια γνώση που συσκοτίζει.
Τις ειδήσεις που δε φτάνουν ποτέ σε μας.
Προσπαθούν να κρύψουν το έγκλημά τους.  
Ο πλούτος υπάρχει γιατί υπάρχουν φτωχοί.
Ο πλούτος προϋποθέτει ιδιοκτησία.
Η βία της σφαίρας της τράπεζας του χρηματιστηρίου
Η βία του ανταγωνισμού της διαφήμισης
Η βία της φτώχειας.

25 Νοεμβρίου 2017, 12:44

111)    Στη λάμψη του ήλιου.
ποίηση  

Περπατώ μπροστά στο φως του ήλιου.
Κρατώ ένα μάτσο λουλούδια,
αγριολούλουδα.

Μπλε κίτρινα μενεξεδένια χρώματα στα
λεπτά μικρά πέταλα.
Οι ευλύγιστοι μίσχοι τους ανεμοδαρμένοι.
Αυτά
Θέλω να σου χαρίσω να τα ακουμπήσω στα
ακροδάχτυλα σου.
Με την ελπίδα να πάρω την καρδιά σου
 να τη στολίσω με αγριολούλουδα.
Μπορείς να κοιτάξεις το αστέρι της μέρας.
Η επαφή μαζί του στο αγνάντι του πέλαγου
ζεσταίνει τη θέληση.
 Το φιλί απαλό, το χάδι το βλέμμα
απόμακρο, τριάντα μοίρες αριστερά του
χθες.
24 / Νοέμβρη / 2017  

110) 

Το δώρο στα μάτια του κόσμου 05/11/2017 ποίηση  Καθάρια λόγια βγαίνουν από το στόμα  τους. Κλείνουν τα μάτια κι ονειρεύονται. Πρωτοπόροι οι οργανωμένοι εργάτες. Κρατούν την καρδιά τους στα χέρια τους. Δώρο στα μάτια του κόσμου. Σ’ αυτά που κοιτούν το καλό το όμορφο το άδολο. Δε κάνουν καμιά προσπάθεια να ξεχωρίσουν  αυτό συμβαίνει μόνο του. Η εκμετάλλευση η υπεραξία υπάρχει έντονα. Η πάλη με το άδικο σχεδιάζεται επίμονα. Ο άλλος κόσμος . . . ο κόσμος του ονείρου προβάλει πιο καθαρά. Μας καλεί να πάρει τη θέση του στην ανάγκη μας. Τα πρωινά κάθε μέρα στα πλάτη του κόσμου χιλιάδες νεκροί εργάτες σακατεμένοι αγράμματοι άρρωστοι πεινασμένα παιδιά. Στα μεγάλα στρογγυλά τους μάτια ακουμπάν το όνειρο. Εκεί το σμιλεύουν το χρωματίζουν το κατανοούν. Κι είναι η φωτιά που ανάβει το μπαρούτι η μουσική που μας κάνει να χορεύουμε. χωρίς αφεντικά με κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικό σχεδιασμό. Όνειρο μα κι ανάγκη Οι ιδιοκτήτες απαράδεκτες φιγούρες του χθες. Αγκυλώνουν τους αρμούς του κόσμου  αιμοβόροι άκαρδοι τσιγκούνηδες κανείς δε μπορεί να αναπνεύσει μαζί τους. 05 Νοεμβρίου 2017, 15:57

109) 

Μέρες ομίχλης 31/οκτ/2017  ποίηση  Η ιστορία γράφετε με μαύρο κάρβουνο. Ιστορία, ο χρόνος και η πράξη χιλιάδων ανθρώπων. Σύγκρουση, αντιθέσεις, ταξική πάλη. Πάλη με το άγνωστο προσπάθεια κατανόησης αφομοίωσης. Ιστορία λαμπρών σφαλμάτων, ανώριμων στάσεων. Ζούμε πάνω στα πράσινα φύλλα της λεμονιάς στα κόκκινα πέταλα ενός τριαντάφυλλου. Πίνουμε ζωμό από μέλισσες και χτυπάμε φιλάρεσκα την κοιλιά μας ζαλισμένοι. Κλείνουμε την καρδιά μας προσεκτικά προστατευτικά γεμάτοι φόβο. Διπλώνουμε την άχνη που έπεσε από τα λουκούμια και τους κουραμπιέδες στη λαδόκολλα προσεχτικά σα κάτι πολύτιμο. Με ακουμπισμένες τις πληγές στις ακτίνες του ήλιου περιμένω το πλήρωμα του χρόνου. Κανείς δε ζει δίπλα μας. Όλα  κινούνται από νομοτέλειες, μηχανικά ασυναίσθητα αδιάφορα. Καταπραΰνουν τον έρωτα με άσπρα ζαχαρωτά, αγοράζουν εμφάνιση ακριβή. Μέρες ομίχλης τοποθετημένες απανωτά η μια στην άλλη Περίοδος μακριά ατελείωτα μακριά που κανείς δε μπορεί να προσφέρει. Μέρες ομίχλης, θολό τοπίο στο στερέωμα του ουρανού αντανακλά τη ζωή μας 31 Οκτωβρίου 2017, 09:25

108) 

Ιστορία ποίηση  Η ζωή μια μουσική και η μουσική ζωή άλγεβρα και τριγωνομετρία νόμος πειθαρχικός στις αλλαγές που ο χρόνος τους ξεσπά σε μελωδικές γραμμές απρόσμενες στα πλήκτρα της χορεύουν στρατιές ανθρώπων που γράφουν ιστορία. την ακούς και με κλειστά τα μάτια.💞 13 Οκτωβρίου 2017, 01:06

107) 
             Στη Γυάρο. 11/09/2017
ποίηση  


Αναταράζετε η καρδιά μου που πόνα.
Κυκλοθυμούν αισθήματα.
Τα τριαντάφυλλα ζωντανεύουν
.
Οι χρυσές βιολέτες μεγαλώνουν
.
Κυκλωμένος από τα κύματα
Κυκλωμένος από τα βράχια
Στη Γυάρο. Ακουμπισμένος πάνω στο πέλαγος.
Κυκλωμένος από τα όρνια.
Σαρκοβόρα όντα κυκλοφορούν στον αέρα.
Εδώ που στα νιάτα σου αναμετρήθηκε
το μπόι της αντίδρασης ,
στο διάβα του ήλιου που ανέτειλε. Το φως του ξυπνά τους πόθους.
Στα παλληκάρια του το ανεμόβροχο τάζει κεραυνούς.
Είναι τόσο αβάσταχτο το παρών που βάλθηκαν να το παραμερίσουν.
Με την αντοχή του γίγαντα λαού την υπομονή και το πείσμα του δίκιου τους.  
Το πότιζαν με ιδρώτα και αίμα, τα εξαϋλωμένα τους κορμιά πετούν ανάλαφρα
πάνω ποιο πάνω από τα πυρωμένα τους όνειρα.
Τα άρπαζαν με τα χέρια και χόρευαν τρελό χορό στα αλώνια του χάροντα,
τα γεμάτα πέτρες και οι ξερολιθιές μαλάκωναν να δεχτούν τα άφθαρτα κορμιά των συντρόφων που γεμάτα πληγές δεν καταλάβαιναν από αίμα πόνο ήταν αποφασισμένοι να νικήσουν και νίκησαν.

Σε ξάστερους ουρανούς, αέρηδες που ξεριζώνουν κάθε λεκέ κάθε βρώμα.
.
Οι καρδιές και το κόμμα ταυτίζονται .
Παράξενα στοιχίζονται τα μάτια
Κοιτούν τα βράχια κοιτούν τα μανιασμένα κύματα.
Στο χτες  της Εαμικής αντίστασης  στην αυλής της γειτονιάς.
Σήμερα το παράλογο εδώ στα πυρωμένα λιθάρια.
Φοβισμένο κι επικίνδυνο.
Εδώ έμαθα πως σπούδασες τη ζωή
Μα και μετά ποτέ δεν είπες κάτι, πάντα στα όρια.
Για το παιδί σου και το εγγόνι σου που ανακαλύπτουν ξανά τον δρόμο σου
μαζεύουν τις μυρωδιές  απ' τα σπαρμένα σου λουλούδια
στις καρδιές και τα τραγούδια.

Την ώρα που μοιράζονταν στη σκηνή τα γράμματα και τα δέματα με φαγητά που έστελναν οι συγγενείς ήταν ιεροτελεστία και γιατί υπήρχαν και αυτοί που δεν τους θυμόταν κανείς. 

19 Σεπτεμβρίου 2017, 02:25

106)   

Κυρτά καθρεφτάκια ποίηση  Κυρτά καθρεφτάκια Είδωλα ανεστραμμένα Κομμάτια ανώριμα κλεισμένα στην καρδιά Επαφή με το άγνωστο  απόρριψη και αμηχανία Μοναχικότητα ξεκομμένη απ την αγάπη Έρωτας μυθολογικός ανέπαφος Έρωτας με το σύννεφο  χρυσό μπρονζέ με σκούρες μοβ σκιές σε λευκό φόντο γαρνίρει το πορφυρό ηλιοβασίλεμα του γαλανού ουρανού. Να τώρα βρεγμένος από χιλιάδες σταγόνες Μεγάλες σα ρόγες σταφυλιού διάφανες ίσως κενές. Σαν τις σκέψεις που ταλαιπωρούν, που για αυτό γεννήθηκαν Ίσως άχρηστες. Μπορεί οι ηλίθιοι να είναι ευτυχισμένοι; Γιατί δε σκέφτονται ή σκέφτονται αλλιώς. Περπατάς ασταμάτητα κρυμμένος στο βάθος του νου Στρουθοκάμηλος μεγαλωμένη απόμερα του αυτοκινητόδρομου. Περπατάς ασταμάτητα στη βροχή Μουσκεύουν τα ρούχα κολλά το παντελόνι στο κορμί Ξαφνικά όνειρα προβεβλημένα σε Κυρτά κάτοπτρα. Τα μικρά και  μεγάλα σου θέλω κτυπούν την πόρτα. Κάνουν την εμφάνιση  τους μαγικά σα τα παραμύθια της Σταχτοπούτας. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τα όνειρα. 12 Σεπτεμβρίου 2017, 10:35