91) 

Μάης ποίηση  Πρώτα του Μαγιού τα λουλούδια, της πρώτης της του μέρας τα στολίδια προσφορά στο μέλλον της ανθρωπότητας . Είναι τόσο ωραία σαν τα νιάτα. που παλεύουν ακούραστα ίδιο μελίσσι. Ταξικό το περιεχόμενο της μέρας. 02 Μαΐου 2017, 09:06

90)   

Πρώτη του Μάη είναι Απεργία ποίηση  Κλάψανε τα δάκρυα. Φούσκωσαν τα άσπρα πανιά. (Θησέας) Ρίξανε νεροποντές να ποτίσουν το λαμπρό Μάη. Ανθίζουν τα χαμόγελα το πείσμα οι φωνές,  Τα φώτα γεμίζουν τις πλατείες, Σταματούν οι μηχανές μια άλλη φασαρία επικρατεί. Σε κάθε πόρτα φάμπρικας στέκουν εργάτες αχάραγα για την απεργία. Πρώτη του Μάη είναι Απεργία ….Γράφει το χαρτί κολλημένο στον τοίχο. Κι έρχεται από πολύ μακριά αυτή η κραυγή. Είναι το ουρλιαχτό της Μάνας από το Μάη του 1936 Είναι ο θόρυβος της μάχης του Μαραθώνα, οι πατημασιές των δούλων του Σπάρτακου, οι Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης, οι γάλοι κομμουνάροι. Τα φαντάσματα που δεν ησυχάζουν στοιχειώνουν τη σκέψη, τα βήματα δεν κάνουν πίσω. Παρέα με την ανάγκη να καταργήσουμε  την αισχρή απρέπεια της πείνας. την εκμετάλλευση. Φωνές φωνάζουν όχι στον πόλεμο τους. Κλάψανε τα δάκρυα Φούσκωσαν τα άσπρα πανιά.  Ρίξανε νεροποντές να ποτίσουν το λαμπρό Μάη. Κι έχουν πλατύνει τα σύνορα του κόσμου τούτου τόσο που χωρά μέσα στη χούφτα μας. Και μάθαμε να κουμαντάρουμε τούτον το κόσμο σύμφωνα με τις ανάγκες μας, έτσι που τίποτε να μη πηγαίνει χαμένο τίποτε να μη περισσεύει. Μια μέρα το χρόνο είπαν θα δείχνουμε πως έχουμε συνείδηση του παγκόσμιου χαρακτήρα της τάξης μας του αγώνα μας του αντίπαλου μας. Να μη λείψει κανείς. 23/4/2017

89) 
Η μοίρα της ανθρωπότητας 
ποίηση  


Καθαρά τα σύννεφα μέσα στα άσπρα τους πουκάμισα
που φέρνανε κοσμοχαλασιά  και την αντάρα,
 τα βορεινά μαντάτα.
Τα κρύα που μαυρίζανε τη διάθεση.
Έρχονται και μπερδεύονται μέσα μας τα χρώματα τους  κατά την ποιότητά  της βροχής μας
μηνός  Αυγούστου ας πούμε μπόρα, με χαλάζι ,με όξυνα πρόσθετα ανάλογα από πόσο
μακριά μας έρχονται οι αέρηδες που μας τα στέλνουν από ποια κατεύθυνση έρχονται.
Ζούμε στο τέλος του κόσμου απόψε ποιος ξέρει πόσους αιώνες μπορεί να διαρκέσει η
νύκτα.
Να που τα αστέρια δε φέγγουν οι μουσικές δεν ακούγονται οι νότες σβήνονται στο
πεντάγραμμο και αλητεύουν αμολητές χορεύοντας στον αέρα .
Γεμίζουν τα πικραμένα δάκρια  σα φουσκωμένα ζαχαρωτά και είναι πολλά,
ποτίζουν δυστυχία τα χώματα τη θάλασσα κουβαλούν όλα τα είδη της μόλυνσης μα η βρόμα
γεμίζει τους αρμούς του κόσμου.
Τις καρδιές με ένα ίσως και πολλά παράπονα για τη μηδαμινή έως αδύνατη ανταπόκριση.
Απομόνωση που γεμίζει το συνονθύλευμα των αισθημάτων μας πίκρα μίσος απογοήτευση.
Ζούμε τη νύκτα που δεν αφήνει τις ώρες να ανθήσουν οι αρμοί του κόσμου μας τρίζουν
διαπεραστικά κακόηχα ανατριχιαστικά με τα βαριά του βήματα πλησιάζει τα μέλη του και τα
καταστρέφει ένα ένα .
Καταπράσινα τα λιβάδια στολισμένα με κόκκινες κατακόκκινες παπαρούνες και πάνω τους
περπάταγες εσύ. Σε κάθε βήμα ψίλωνες λιγουλάκι μα το βλέμμα σου φωτίζονταν και φώτιζε
από αυτήν την πλάση καθώς αντανακλούνταν το άλικο.

Ψίλωνες από τα χαμόγελα των λουλουδιών των πράσινων φύλλων από το ζουζούνισμα της
μέλισσας  το πέταγμα της πεταλούδας το τρέξιμο του μέρμηγκα.
Μιας και όλα αυτά δεν υπόκεινται σε κοινωνικές σχέσεις και συμβάσεις .
Από τη βρώμα μας κάποια πληγώνονται από τα όξυνα χαρακτηριστικά της τα δάκρια
λασπώνουν τον τόπο .
Έτσι μακριά μέσα στην πληγωμένη φύση καθαρίζει το βλέμμα ελαφρώνει η καρδιά δείχνει
ποιο δρόμο φέρνει ο κύκλος του χρόνου ξανά σα μοίρα της ανθρωπότητας

15 Απριλίου 2017, 15:37

88)   Στο φόντο.
ποίηση  

                                      

Πέρασα στο φόντο άρχισαν τα χρώματά μου να ατονούν να ξεθωριάζουν.

Συντονίζω τη θέση μου σ’ αυτό.

σιγά μα σταθερά βρίσκομαι προς το βάθος. Όλο και προς το βάθος.

Πατώ σταθερά στα βήματα που με προχωρούν όλο και πιο..  

βαθιά στην προοπτική του κάδρου.

Όλο και καινούργιοι παίρνουν τη θέση τους στην είσοδο .

Αναφαίνεται η φιγούρα μου την ώρα που ο ήλιος έχει μεστώσει.

Άρχισα έναν απεγνωσμένο αγώνα να μη ξεμακρύνω άλλο

σιγά ,σιγά δεν γνώριζα ποιά τους διπλανούς μου. Τρόμαξα.

Ο χρόνος ήταν απαθής  ανίκανος να σταματήσει .

Ο περίγυρός μου ο χώρος μου άλλαξε ξαφνικά, τρόμαξα.

Γιατί βρέθηκα εδώ πως βρέθηκα εδώ.

Οι άνθρωποι δίπλα μου είχαν μπει και αυτοί στο κάδρο.

Έμπαιναν συνεχώς κι άλλοι.
 21/03/2017

87) 

Το χρέος.  ποίηση  Τραβούν οι εποχές μπροστά θέλουν δε θέλουν.  Λάμπουν τα πλουμίδια, τα χρυσά λουλούδια οι κεραυνοί κι οι αστραπές παρέα με τον ήλιο και το φεγγάρι. Αγκαλιάζουν τα δένδρα τη χλόη τα βουνά, σκεπάζουν τη  θάλασσα με τα κεντίδια του σύμπαντος. Κρατάμε σταθερά τον προορισμό. Και μείς μεθυσμένοι από κρασί και έρωτα, με του μενεξέ τα χρώματα και τα αρώματα του δυόσμου. Εύκολα περνούν οι ώρες πλεγμένες στο κελάηδισμα του αηδονιού. Χαράματα και οι πολιτείες ζουν το δράμα στην κορύφωση της τελευταίας πράξης.    Το έπαθλο στου φόβου το ξεπέρασμα, κρατά τα γκέμια,  προσηλωμένος στη μάχη καθαρά κρεμασμένος στο χρέος . 05 Μαρτίου 2017, 00:54

86) 
Ο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ
ποίηση  

?wmode=transparent" frameborder="0" allowfullscreen>
Ήθελα να ξημερώσει, ήθελα φως για να βλέπω το μικρό χελιδόνι,
πάνω στο χιόνι, στου ποταμού τα τρεχούμενα νερά.
Νύχτα. Το κίτρινο φεγγαράκι άπλωνε το σεντόνι του πάνω στη φύση.
Εκεί κρυμμένο από του φεγγαριού τη χλομάδα.
Μόνο στο παγερό αέρα. Λευκή φιγούρα δίπλα στο άγαλμα.
Το αρχαίο μάρμαρο, στολισμένο με πολύτιμα πετράδια,
σταματημένο  στο διάβα του δευτερόλεπτου.
Άφησε τα άλλα χελιδόνια για το ταξίδι τους στην Αφρική.
Εκεί θυσίασε κάτι, το χρόνο που ποιά δεν έχει.
Και αυτό του ζήταγε να πάει τα πετράδια του στα πεινασμένα παιδιά.
Κοίταγε το χιόνι που χόρευε μαλακά τις άσπρες τελίτσες
που ανεβοκατέβαιναν στην αγκαλιά του χειμώνα.
Απέραντη η λευκή παγωνιά, και η ζωή, σάβανο ζεστό για τη θυσία.
Το κοκαλωμένο κορμί του, μαρμάρινο άγαλμα χελιδονιού, δίπλα στο αρχαίο,
στολίζει την κίτρινη παγωμένη νύχτα που αστράφτει σα διαμάντι.

85) 

Ένα δάκρυ Ένα δάκρυ για σένα αφιερωμένο στα κρίνα Δροσερό αρμυρό εύγευστο. Ένα δάκρυ γεμάτο σπαραγμό και  χρώματα. Γεμάτο απελπισία μετάνοια προσδοκία. Ελπίδα όνειρα φώτα για ότι το μέλλον κρατά σαν αναπάντεχο δώρο στο κατώφλι των επερχόμενων. Ένα δάκρυ στα μάτια σου χαράζει το δρόμο για την καρδιά σου. Αυτήν που χωρά το σύντροφο τον άνθρωπο τη γυναίκα τα απέραντα μάτια των μικρών παιδιών που το ηλιοβασίλεμα κάτω από τα ηρωικά χρώματα του δειλινού γεμίζεις αγάπη τα πιάτα στα συσσίτια των πεινασμένων. Είναι καιρός να κατανοήσουμε το τέλος αυτού του κόσμου. Ένα δάκρυ που πέφτει μέσα στη θάλασσα για να ξεσπάσει η τρικυμία 18 Φεβρουαρίου 2017, 01:53