Κασσάνδρα

 09 Ιουνίου 2024, 14:37

Κασσάνδρα
ποίημα  

Και η Κασσάνδρα το τρομερό προμάντεμά της

δε το πε ακόμα.

Η σημαδεμένη τράπουλα παίζει,

Κλέβω τα μυστικά του Άρη.

Ζωής πικρής  σύμπασα τα τρέχοντα λαλούνε άσματα 

σκοποί ασίκικοι βροντούν ανάερα ανάμεσα σε χαλάσματα

ανάμεσα στα πτώματα και στις στροφές τις λύπης.

Τα κοιλοπόνεματα της γέννας, φαντάζουν δρόμος μακρύς

κι άπλετους πόνους, πίκρες θανάτους είναι να φέρει.

Μα η ζωή μας δίνει τη χαρά πως να,

τώρα ξέρουμε τους κανόνες των δρόμων για το όνειρο,

που γίνεται εφιάλτης.

Και είναι μπροστά το ωραιότερο χάραγμα

μιας νέας ζωής.

Κλάμα

 03 Ιουνίου 2024, 17:42

Κλάμα
ποίημα  

Η καρδιά μου μια ξεκούρδιστη κιθάρα 

Η καρδιά μου μια κιθάρα χωρίς χορδές

Η καρδιά μου μια τρύπια κιθάρα 

Η καρδιά μου μια κιθάρα βουβή

το μυαλό αποσυντονισμένο εξάρτημα

με σμπαραλιάζουν τα ατέρμονα για σου

Κλείνω τα μάτια να περάσουν οι στιγμές 

που καταβαραθρώνουν το φως της 

Η άνοιξη το καλοκαίρι κρεμά το λευκό πουκάμισο πάνω στα κλαριά

ανεμίζει σα σημαία στον τρελό αγέρα 

λυγίζουν τα δέντρα μπρος στα μάτια μου

και ξύνω το κεφάλι μου ανήμπορος να χορτάσω 

ανίκανος να ξεδιψάσω να σε δω.

μορφή τυχαίο αναγκαιότητα

 27 Μαΐου 2024, 06:30

μορφή τυχαίο αναγκαιότητα

Ξέρουμε τώρα πια, ότι αυτό που ισχυριζόμαστε ότι είναι ανα­γκαίο αποτελείται όλο από συμπτώσεις και ότι το δήθεν τυ­χαίο είναι η μορφή που πίσω της κρύβεται η αναγκαιότητα. 

Ένα κλικ πριν τον Παράδεισο

 28 Απριλίου 2024, 22:09

Ένα κλικ πριν τον Παράδεισο
ποίημα  

Καθώς εδώ και καιρό ακούγαμε για της φωτιές της κόλασης,

τρομαγμένοι έκθαμβοι τη νοιώθουμε δίπλα μας,

και ξαφνικά μπροστά μας η αποδόμηση ενός παράδεισου 

σαν ένα αυθαίρετο κατασκεύασμα σαν να ήταν

Ιδέα και όρος ανορθόδοξης προσέγγισης.

Περνά σε μια ολική ανατροπή της σκέψης,

η στόφα της ύπαρξης στης φτώχειας το πάνθεο. 

Το ατελείωτο μιας ευθείας που ξεγελά το χώρο

με την αίσθηση της συνάντησης.

Αυτή είναι το  μόνο που μπορώ να κρατήσω, σαν ένα κομμάτι φως.

Σε  πορεία που ο χρόνος χάνεται

που υπάρχει μόνο αν τον παρατηρείς.

Η αθανασία τον ξεπερνά,

μετρά μόνο πόσες φορές άνθησαν τα τριαντάφυλλα

και κάθε Μάη παίρνει το κόκκινο αίμα να τα ραντίσει,

να πλέξει το στεφάνι της άνοιξης,

να προσφέρει τα αγέρωχα παλικάρια 

στο διάβα της αγάπης που άδολα σκλαβώνει

καρδιές και βλέφαρα,

ξανά,

μπροστά στη δράση της αντίδρασης.

Με λαούτα και φλογέρες φορτωμένα νότες

οι μελωδίες που παράγει η ευελιξία των αισθημάτων,

σαν πανηγύρι στου ανέμου το τρεμόπαιγμα.

Στο στοίχημα της τυχαιότητας

που το απρόβλεπτο παίρνει μορφή. 

Στις σκιές της πόλης

 22 Απριλίου 2024, 17:44

Στις σκιές της πόλης
ποίηση  

Στις σκιές της πόλης, μια μυστηριώδης φιγούρα με μαύρο παντελόνι και μπλούζα, ξανθά μαλλιά που λάμπουν στο φως της αυγής, και μάτια που έχουν χρωματιστεί από τα δάκρυα, κρατάει ένα χαρτί σε ζελατίνη. Μια συνάντηση που ξεκινάει με μια απλή ερώτηση, αλλά γρήγορα μετατρέπεται σε μια αναζήτηση για την αλήθεια πίσω από τα κλαμένα μάτια και την επικείμενη μετακόμιση.

Η ιστορία αυτής της γυναίκας, που ξεδιπλώνεται σταδιακά, είναι μια ιστορία που αντηχεί στις καρδιές όλων μας. Είναι μια ιστορία για την αναζήτηση της ελπίδας στις πιο σκοτεινές στιγμές, για την αναγνώριση της ανθρώπινης ευπάθειας και για την ανάγκη να βρούμε συνδέσμους που μας ενώνουν, ακόμα και όταν οι περιστάσεις φαίνονται αποκομμένες από την πραγματικότητα.

Αυτή η γυναίκα, που ίσως αντιμετωπίζει μια έξωση, μας υπενθυμίζει ότι πίσω από κάθε ανώνυμο πρόσωπο υπάρχει μια ιστορία που αξίζει να ακουστεί. Μας δείχνει ότι η ανθρωπιά δε βρίσκεται μόνο στις μεγάλες ιστορίες που διαβάζουμε ή βλέπουμε, αλλά και στις μικρές στιγμές που συμβαίνουν δίπλα μας, στην καθημερινότητα της ζωής.

Η ποίηση της καθημερινότητας, η ποίηση της ανθρώπινης εμπειρίας, είναι πάντα γύρω μας, ανοιχτή σε όσους είναι έτοιμοι να ακούσουν και να παρατηρήσουν. Και μέσα από αυτή την ποίηση, μπορούμε να βρούμε την κατανόηση και τη συμπόνια που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Μέσα από τις ιστορίες των άλλων, μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει. Και ίσως, μέσα από αυτή την κατανόηση, να βρούμε τον τρόπο να είμαστε πιο ευγενικοί και στοργικοί προς όλους όσους συναντάμε στο ταξίδι της ζωής.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟ, ΕΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ:

Ψηλή μεσόκοπη μαυροντυμένη μαύρο παντελόνι και μπλούζα στις αρχές της γήρανσης ξανθό μαλλί κομμωτηρίου ίσιο μα τα μάτια κόκκινα κλαμένα κρατά στο αριστερό χέρι ένα χαρτί βαλμένο σε ζελατίνη. Την κοίταξα και αστραπιαία άρχισα να ψάχνω μια δικαιολογία για να της μιλήσω προφανώς κάτι συνέβαινε κάτι αναστάτωνε τη γυναίκα αυτή. Τη ρώτησα αν μένει εκεί κάποιος γνωστός μου και γρήγορα και ευγενικά μου απάντησε ότι όχι δεν υπάρχει σε αυτό το κτήριο αυτό το όνομα και χωρίς να προλάβω να ρωτήσω περισσότερα μου είπε προχωρώντας και απομακρυνόμενη πώς αύριο φεύγει θα μετακομίσει. Η σκέψη μου αμέσως πέταξε στριφογύρισε στην αιτία της επικείμενης μετακόμισης συνειρμικά συνδύασα το χαρτί που κράταγε τα κλαμένα μάτια. Μα να η φίλη μου με φώναξε πως εντόπισε τελικά το σπίτι του φίλου μας που ψάχναμε, ήμασταν λίγο μπερδεμένοι μιας και είχαμε αρκετό καιρό να τον επισκεφθούμε η σκέψη απομακρύνθηκε από το γεγονός κουβέντα στην κουβέντα χάσαμε το γεγονός της προηγούμενης στιγμής.
Αργότερα που ξαναέφερα τη συζήτηση στο θέμα αυτό αυτόματα η παρέα είπε έξωση της κάνουν, κάτι κατακάθισε μέσα μου πως να σταθείς σε ένα γεγονός όταν είναι δίπλα σου και όχι στην τηλεόραση ή στις γραμμές μιας εφημερίδας.

Σκάλες

 15 Απριλίου 2024, 12:25

Σκάλες

Τα σκαλοπάτια ή τα σκαλιά καλύτερα τα βήματα πάνω τους μας οδηγούν πιο πάνω όλο και πιο πάνω.

Από τι είναι φτιαγμένα αυτά τα εμβληματικά σημεία  τα ορόσημα στις ζωής την πορεία;

Είναι πέτρινα από σκαλισμένο χώμα απαιτούν ιδιαίτερη προσπάθεια για να τα κατακτήσει κανείς; 

Αποτελούν χρυσά βάθρα στην ανθρώπινη πορεία, αφήνουμε το αποτύπωμα μας πάνω τους στο χρόνο στη συλλογική μνήμη στον πλούτο της εμπειρίας μας; 

Αλλά το ύψος σε αποκόπτει σε καθιστά επικίνδυνα εκτεθειμένο σε σειρήνες σε κινδύνους ελευθέρας πτώσης στη δημιουργία ενός υπερφίαλου εγώ. 

Ναι, μήπως όλα αυτά είναι το πρωτόκολλο των αποτυχημένων αυτών που αντί να ανέβουν τα σκαλιά ανεξήγητα τα κατέβηκαν. 

Αλήθεια

 26 Μαρτίου 2024, 15:40

Αλήθεια

Ήταν απόγευμα όταν πέθανε, η άλλη μέρα θα ξημέρωνε για μας κατσουφιασμένη με τον λαμπρό ήλιο εξαπατημένο,

μεσούρανα κρεμόταν η αλήθεια που δεν την έλεγε κανείς αν και όλοι την έβλεπαν μα δεν την καταλάβαιναν ίδια,

όμοιο καντήλι  η προσμονή της, έντρομη να εξηγήσει θα θέλε το ανεξήγητο που έφθανε όπου να ναι,

να μας απαλλάξει από τον χρησμό  απ' της σφίγγας το αίνιγμα απ' την ασάφεια του χθες και του μέλλοντος. 

Πέθανε σε τούτον τον καιρό που η πείνα σέρνετε οι σφαίρες γυρνάν αδέσποτες οι αρρώστιες άσωτες παράγονται σε εργαστήρια και τα γεράματα έρχονται πρόωρα και η αδιαφορία μας τρώει σα χρυσό σκουλήκι.

Μα αυτού του κόσμου το ίσωμα το ζωγράφισε το αδέσποτο σύννεφο καβάλα στο μεράκι του απλού καλλιτέχνη που έβλεπε το ληστή το βιαστή τον τραπεζίτη τον πειρατή μια φορά τόσο καιρό.

Ζούμε για να πενθήσουμε τη ζωή ξέροντας ότι θα σας αποχαιρετήσουμε σχετικά σύντομα και αυτή η αντίφαση μπερδεύει λίγο την κατανόηση,

λοιπόν, σε μια στοίβα λησμονιές αποκοιμήθηκα σαν έσκυψα να ποιώ νερό ξαναγεννήθηκα.