21 Οκτωβρίου 2025, 15:26
Ουρανέ
Όμορφη γαλάζια θάλασσα κόρη μιας φαντασίας
όμορφη κόρη του γιαλού λευκό μαργαριτάρι
μες τη θωριά μου τριγυρνάς χαμόγελο πνιγμένο
νότες σου στέλνω στεριανές σε κύματα ακουμπάνε
κάτι πουλιά με συναντούνε γλαράκια του πελάγου
και μου ξυπνούνε μυστικά σιγά σιγά κρυμμένα
μες σε χωράφια του Μαγιού πολύχρωμα
λουλούδια ματωμένα.
17 Οκτωβρίου 2025, 21:05
Εστί αξίαΑξία που περνά μέσα από του χρόνου το καύκαλο
της πληγής που μάτωσε, πάνω στα κρινοπέταλα
σαν έσταξε. Λεκές κόκκινος πορφυρός κρίκος
η αμαρτία μια προβολή του μέλλοντος,
μια οπτασία στα σέπαλα της αγωνίας
του ανδρειωμένου στο όραμα ενός θανάτου.
Εδώ ή στη γειτονιά μας πετρώνει στο έδαφος το ποδάρι
γιγαντώνετε η θέληση δεν κάνει μπρος πίσω δεν κινεί.
Με ορθάνοιχτα διό άδολα μάτια πετροβολούν το φόβο.
Το δάκρυ που πότισε τη στάση τους.
Να τώρα κρύβουν μες την καρδιά τους
την αισιοδοξία του αγώνα τους
για ευτυχισμένες εποχές που θα έρθουν.
Στο άρμα του θάρρους τους υπέκυψαν τα άστρα
0 Οκτωβρίου 2025, 22:44
Κρυφό λουλούδι
ποίημα
Ζούσα μια ζωή μελωδική στου κόσμου μας ετούτου μια ποινή.
Μες σε μουσικές μπλεγμένος συνεχώς και διαρκώς ριγμένος
σιωπηλός στου κόσμου τα σοκάκια περπατώ.
σπρώχνω προς το αύριο ξανά.
Μάτια σφραγισμένα κρατώ κλεστό το στόμα . . . πονώ.
Δάκρυα στολίζουν το γιαλό, κρύσταλλα που φέγγουν ως εδώ.
Σύννεφα που ζώνουν ουρανούς και κρατούν σβηστούς τους κεραυνούς.
Οι θεοί κοιτούν μας ξεγελούν δρόμους αδιέξοδους θα βρουν.
Νεκρική πομπή μας προσπερνά χαμηλά τα φώτα από κεριά
ζυγώνουν οι καρδιές και μας φυσούν αστεράκια που μας τριγυρνούν.
Βάλε στη σειρά τις προσδοκίες τις ανάγκες τις ανησυχίες
Παλιά μου μίλαγες με παραμύθια, λόγια ζεστά έφερναν εικόνες από τότε.
Πράσινο τοπίο στον ύπνο μου, λάβαρα παλόμενα στου αέρα το άγκιγμα.
Ανάσες αναδίουν ατμούς πολύχρωμους πλαισιόνουν τα φυλλώματα των δένδρων
κρύβουν τα μυστικά της φυλής της ομάδας τις πίκρες στη γεύση της μαστίχας.
Κρατήρας ενός μοναδικού ηφαιστείου μπροστά μας,
ζωή με παραλλαγές μοναδικότητας κρίσιμης εναλλακτικότητας
κρεμασμένος σα ταμπέλα εστιατορίου στην είσοδο του φεγγαριού.
Σα μπουγάδα που στέγνωσε στου αέρα το φύσημα.
Τραγικό φως περιβάλει το χώρο της άνοιξης, σαν απόφθεγμα παράδοσης.
Τακτοποιημένα διαγωνίως στην αυλή τα τραπεζάκια απέναντι από το μιναρέ του ήλιου
στου εκκωφαντικού ήχου την έκλαμψη της αράχνης το δίχτυ στου ιστού της το δέκτη.
Κρατώ την ανάσα μου στο τρένο που χάθηκε στη φωτιά που άναψε στις καρδιές που ρημάξανε.
Μικρό μου μέθυσε ο ουρανός κι ο πόνος πέρασε τα σύνορα
η πάχνη κάλυψε τον ορίζοντα της άνοιξης και το κοράκι έκλαψε με άχραντο δάκρυ
έχωσε τα νύχια του βαθιά μέσα στη σάρκα τους ήπιε το αίμα τους τυράννησε τη μνήμη τους.
Πόνος στο κορμί τα βράχια σκληρά κι απότομα μια μοναδικότητα στα νερά του αιγαίου,
μοναχικότητα το μοναδικό δένδρο το καταραμένο δένδρο αυτό που έσπασε και πόνεσε
ο προδότης ο τρομερός Ιούδας.
Το έχουμε για να κρεμάνε τη μπουγάδα μαζί με κάτι πτώματα με κάτι
τεράστια μάτια να κοιτούν το μέλλον ενώ υπόσχονται σιωπηλά σιωπηλά
υπομονετικά αξιοθαύμαστα
ακτινοβολώντας στο μυαλό των βασανιστών την απορία.
Ποίηση poetry poesy
Δύσκολες λέξεις οι πολύ επικίνδυνα φορτισμένες,
αυτές που εμφανίζουν έντονα,
που χρωματίζουν την πραγματικότητα
καθώς δημιουργούν αποκαλυπτικές συνθήκες πρακτικών,
εγκλημάτων, πρακτικών παραπληροφόρησης, δικαστικών ανομιών.
Που συγκαλύπτουν το δόλο
όντας ύπουλος σκοταδιστής, απολογητής του ψεύδους.
Στου αφελούς τα μάτια του καλοπροαίρετου
του εξαπατημένου φίλου του ανθρώπου.
Επένδυσες την εμπιστοσύνη του σε λόγια πλάνα.
Την εμπιστοσύνη που ζητά ο κάθε απατεώνας
για να μπορέσει να μας προδώσει.
Αυτήν την αγάπη τη φιλία την κοινή προσπάθεια
για ένα φως στου ουρανού το μεσοδόκαρο
ντυμένο το λιτό ρούχο της φτωχής αλήθειας
της γυμνής αλήθειας.
Αυτής που το ψέμα φόρεσε τα ρούχα της
κρυμμένο στην αδιαφάνεια των λέξεων.
Ας στηριχτούμε σε πράξεις να γδύσουμε το ψέμα
που ανήμπορο να ντραπεί προχωρά σε
λέξεις ποιο ευφάνταστες.
Γιατί οι πράξεις πέρα από αριθμητικά απρόσβλητες
φαίνονται καθαρές στου ήλιου το
φως ειλικρινείς και ανεξίτηλες.
13 Σεπτεμβρίου 2025, 09:40
Αλλοτινής αγνότηταΠαραθέτω εικόνες τρομερές σχηματισμένες με λέξεις
μεταμορφωμένες σε οπτασίες σκυμμένες πάνω στις πληγές μας.
Ματωμένα τα βλέμματα κρυμμένη άγνοια ξετσιπωσιά
φοβική προστασία το εγώ που αμφιβάλει για την ισορροπία του.
Καχυποψία, τσαλαπατώ τα μικρά κυκλάμινα
δεν παρατηρώ τα αδύναμα κορμάκια τους τα βελούδινα χρώματα
που τα κεντάνε κι αυξάνουν την λάμψη τους στο χώρο.
Ανεβαίνω στους αιθέρες σε κορφοβούνια κοιτώ πέρα τα πέλαγα.
Έτσι από μακριά να προστατεύει η απόσταση το μύθο
που η κοντινή τους θέαση μας πληγώνει.
Με κομματιάζουν οι ατέλειωτες πληγές της.
Κλαίνε οι αρχαίοι θεοί σχηματίζουν συμβούλια
καθαγιάζουν την επάνοδο μιας αλλοτινής αγνότητας
πριν την παραμερίσει ο χρυσός και ο άργυρος.
