Αγάπη !

 19 Δεκεμβρίου 2024, 18:14

Αγάπη !
ποίημα  

Τρελή αγάπη αδέσποτη του ποιητή η μούσα 

ποτέ δε βρήκες φυλακή εμπόδιο δε βρήκες. 

Η αγάπη και ο έρωτας που στήνουνε καρτέρι

ποιος θα βαστήξει ποιο γερά ποτέ κανείς δεν ξέρει

ανθίζουν λεμονοπορτοκαλιές ανοίγουν τα ουράνια 

φεύγουνε οι κλεφτές ματιές τρέχουνε σα ποτάμια

που σιγοψιθυρίζουνε τραγούδια και στιχάκια

στα δροσερά τα κάλλη της μυριάδες αστεράκια,

της Αφροδίτης γίνανε διάφανα λογάκια.

Σε τόπους μητριαρχικούς στη φύση την παρθένα

ποτέ δεν είχες προδοθεί δε σ' έχασε το βλέμμα.

Τώρα χοντρά τα τάλιρα οι προίκες και το έχει 

Σκοτώνουν κάθε αγνή καρδιά και σφάζουν με το έχει. 

Γαλάζια θάλασσα

 07 Δεκεμβρίου 2024, 21:23

Γαλάζια θάλασσα

Μες τη γαλάζια θάλασσα καράβια τριγυρίζουν. 

O ήλιος τα περιγελά, μα οι γλάροι το γνωρίζουν. 

Περιπλανιέσαι μάγισσα και εσύ μαζί με εκείνα 

κλέβεις το φως την ομορφιά, και παίρνεις την καρδιά μου  (σμαράγδια και μπριλάντια).

Μες στην παλάμη σου απειθώ όμορφα λουλουδάκια

που συντροφιά τους έχουνε γαλάζια αστεράκια.

Στο φως τους τώρα λούζονται τα όμορφα ανθάκια.

Σ' αυτά χρωστώ την ευωδιά, τη χάρη μάγισσα μου

αχ, και τη θεσπέσια θωριά. . . πανόρια ομορφιά μου. (Όπου δεν έχει άλλη).

Τα χρώματα τους σα τα κοιτώ μου δένεται το βλέμμα

με το  γαλάζιο του ουρανού μου κόβετε το αίμα.

Αέρας καυτός ραδιενεργός

 30 Νοεμβρίου 2024, 00:13

Αέρας καυτός ραδιενεργός

Και ο αέρας καυτός γρήγορος ταχύτατος σαν άνεμος

Υπόχρωμος μικροσκοπικά σωματίδια σκόνης τον ροδίζουν

Σωρεύονται δίπλα από τα σταθερά αντικείμενα

Η κίνηση αυτή του αέρα είναι η μόνη φανερή εικόνα ζωής

Κάπου πρέπει να είναι κρυμμένες τρομαγμένες κατσαρίδες

 

Κάποιος πίστευε πως μπορούσε να επιζήσει μετά απ’ αυτό

Μου έδειχνε φωτογραφίες με πανέμορφα τοπία

από τόπους σα το Ναγκασάκι το Τσέρνομπιλ τη Χιροσίμα

οι άνθρωποι ίσος έπρεπε να ξέρουν πως δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία

 

Λοιπόν, σαν λιώνουν οι σάρκες σα καίγεται η ανάσα

σα πετάγεσαι από το οστικό κύμα πάνω σε φλογισμένα συντρίμμια.

Δεν μπόρεσες να δεις γιατί τα μάτια ψήθηκαν σε αυτά τα δευτερόλεπτα

Δεν μπόρεσες να ακούσεις τα αυτιά σου σπάσανε.

 

Και όσοι πάτησαν το κουμπί δεν μπορούν να το πάρουν πίσω

Δεν μπορούν να μετανιώσουν δεν μπορούν να νικήσουν

Το φόβο που τους έσπρωξε στην αυτοκτονία.

Και στα πυρηνικά καταφύγια εγκλωβισμένοι ασβοί και τρωκτικά λογής λογής

Πολιορκημένοι της ραδιενέργειας. 

Στην έρημη γωνιά

 17 Νοεμβρίου 2024, 01:39

Στην έρημη γωνιά

Τι κι αν. Να τα σήμαντρα στέκουν όρθια

αγέρωχα έτοιμα να δώσουν το σύνθημα

Θωρούν δυο μάτια μεγάλα τεράστια, δυο κάρβουνα.

Στρατιές ολόκληρες από μεγάλα καρβουνιασμένα μάτια

εκεί στην έρημη γωνιά πάντα τη φτώχεια μας κοιτάν 

Λευτέρη για τη ζωή στήνουν καυγά στήνουν φωνές

αυτοί 

κλαίνε μανάδες κι αγκαλιές σε αντάρες και πολέμους 

τρέχουν σα γάργαρα νερά τα δάκρυα τα μαύρα

φωνάζουν ξανά και πάλι και ξανά κι είναι ένα ψωμί πικρό 

και ο μαστραπάς γερμένος χυμένο  στο πλάι 

το κρασί που πίναμε για να γλυκάνουμε 

για να ξεχάσουμε ότι μας χώριζε

και χάραζε τα σύννεφα από όνειρα, που τριγυρνούσαν

μες το ζαλισμένο μας κεφάλι, σαν ξεμάκραιναν στον ουρανό

Καθώς τα μάτια μας τα ακολουθούν πατώντας πάνω σε προσμονές σε ελπίδες. 

Αυτές στολίζουν τη σκέψη γεννούν τους πόθους. 

Εν χορδές

 01 Νοεμβρίου 2024, 23:26

Εν χορδές

Το παντελόνι εμπριμέ όλους μας ξεσηκώνει.

Και η πενιά του μπουζουκιού μες την ψυχή φουντώνει.

Παίζεις γλυκέ μου μπαγλαμά μικρό μου τριχορδάκι

μες τα ουράνια τριγυρνάς το τρύπιο μου σακάκι.

Μέρες θολές και βιαστικές γυρνάνε πικραμένες 

Κλέβουν το γέλιο τη χαρά σαν είναι θυμωμένες.

Πολέμους στήνουν οι τρανοί με σφαίρες και κανόνια

μα τους νικά ο μπαγλαμάς ντροπιάζει τα κανόνια.

Αυτοί οι άνθρωποι.

 19 Οκτωβρίου 2024, 08:52

Αυτοί οι άνθρωποι.
ποίημα  

Αυτοί οι άνθρωποι. Οι ωραίοι, πόσο μακρινοί στέκουν.

Απρόβλεπτα τα σύννεφα που σκιάζουν τον νου τους. 

Πρώιμα λουλούδια άγουροι καρποί μιας ατέρμονης φυσικής εξέλιξης.

Πλεγμένοι με τα κύματα της θάλασσας σκαρφαλώνουν στις πλάτες των γλάρων

Ταξιδεύουν πάνω από στεριές ξεχνιούνται στα μυρωμένα σύννεφα

ξεχασμένοι σε κάποιο διαστημόπλοιο που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

Απασχολημένοι με το μοίρασμα του κόσμου προσποιούμενοι τους θεούς.

Στο θέατρο που συντελείτε τριγύρω μας μπροστά μας,

τα χρώματα που αναπαριστάνουν την εικόνα του,

συντελούν στον καμβά της τέχνης τη στάμπα της εποχής. 

Απόσταγμα από αιθέριο άρωμα η γνώση, των θεών η καταδίκη.

Το σακί

 

Αν και το σακί που στην πλάτη μου κουβαλάω,

μου προκαλεί φαγούρα συνεχόμενα,

για χρόνια με τυραννά. 

Το κορμί μου απόκτησε κλήση προς τα μπρος 

Εξισορροπείτε το βάρος . . .

Μα και με δυσκολία τα βήματα ακολουθούν το ένα το άλλο. 

Κάθε απόγευμα εκεί κοντά στο σούρουπο ακουμπώ στην προσμονή και την ελπίδα.

Να πάρω κουράγιο ξεκούραση έτσι να νοιώσω άφεση από τις αστοχίες της πορείας. 

Για αυτούς που προσπέρασα για τα άδικα δάκρυα που πότισαν τη γαρδένια στη γλάστρα στο παράθυρο που βλέπει τον ακάλυπτο χώρο στις πολυκατοικίες τριγύρω μας.

Εκεί που ελεεινά πετάς τα αποτσίγαρα του καπνιστή χωρίς ντροπή εκεί που οι τοίχοι κιτρινισμένοι απ' την ντροπή της αφάνειας κρύβουν τα αθέατα μυστικά ενός αδιαπέραστου κόσμου κριμένου από τη λάμψη ενός ήλου που ανατέλλει για άλλους.

Είμαι καταδικασμένος να κουβαλώ ασταμάτητα το σακί μου με τις ελλείψεις τις θλίψεις των άχραντων λαθών μου.

Έτσι κρατώ την ανάσα του βάτραχου που περιμένει το φιλί της Πόπης ώστε να έρθει η λήθη και στα φτερά τα μεγάλα του Ίκαρου να ανέβω και να πετάξουμε ψιλά στον ήλιο το τελευταίο ταξίδι να γίνει.