Ξερίζωσα από την καρδιά μου ένα αγκάθι μα με πονά ακόμα η αγάπη.

 27 Ιουλίου 2022, 08:00

Ξερίζωσα από την καρδιά μου ένα αγκάθι μα με πονά ακόμα η αγάπη.
ποίημα  

 

Κουβέντες λόγια σιωπηλά έχετε  γεια.

Στο σπίτι, στο χαρτί ακουμπισμένα.

Κλείδωσα διπλοκλείδωσα, ήθελα ασφάλεια

σε ένα ανασφαλή τόπο.

Άνεμος ζεστός μάλλον δυνατός ανεμίζει 

τα μαλλιά τη σκόνη τα φύλλα των δένδρων.

Δυναμώνει κάπως σα μας βλέπει.

Κρύβει τις προθέσεις αναμοχλεύει τις θύμησες 

κοιτά το χθες.

Φτώχεια οριζόντιος καθέτως εκθετικός πολλαπλασιαστικός.

Έλλειψη χώρου αισθημάτων στενότης, ίσως τρόπου.

Φωτιές καταστροφή το κέρδος μόνο μη θιγεί. 

Νύχτα. . . Οι σκέψεις σε αδιέξοδο, κλείδωσα. 

Βυθισμένος στα όνειρα περπατώ τρεκλίζοντας προς το πρωινό ξύπνημα. 

Η αυγή ο λαμπρός ήλιος θα μπορούσε μόνος να είναι. . .

Η μοναξιά στου πλανήτη Άρη τα σοκάκια είναι ταυτόχρονα η ευτυχία  και η συμφορά του. 

Λείπεις άνθρωπε.

Η λυπημένη πολιτεία εκδικείται

την ατολμία το φόβο τη διστακτικότητα την αναβλητικότητα

στις αντιπαλότητες. Το κοφτερό σπαθί παίρνει τη θέση του

στα χέρια του ισχυρού του επίμονου, 

κρατά τη λύση Δαμόκλεια. 

Ξερίζωσα από την καρδιά μου ένα αγκάθι μα με πονά ακόμα η αγάπη.

Στους καιρούς που ήρθαν

 Στα ρηχά νερά πνίγηκα 

επάνω στις αγάπες και στις θλίψεις μου 

νικώ το χρόνο.

Το νερό με ξεδίψασε με επιταγές άχαρες δάκρυσα. 

Σε άνιση μάχη τέντωσα τα φτερά μου

την εντιμότητα χάραξα απάνω στο μέτωπο.

Δεν παραδόθηκα στους καιρούς που ήρθαν και που έρχονται.

Ρωγμές

Κρύψε τα όνειρα ξανά κρύψε ξανά τα λόγια

που πόνους εγεννήσανε, και τις πληγές τις καίνε.  

Καυτά τα δάκρια, πικρά τα χείλη, τα μάτια κόκκινα.

Πληγές πάλης. Αίμα, πόνος.

Τακτικό αμάρτημα 

Ταξικό απόβλητο μικρόψυχο πάθος 

δίπλα στη νήσο των σειρήνων

κοντά στις σάλπιγγες της Ιεριχούς

περιτριγυρίζω τον ετοιμόρροπο τοίχο.

Απ' τις ρωγμές κυλά η αγανάκτηση ο καημός

η συμφορά του κόσμου βαραίνει τις καρδιές 

ανάβουν φωτιές κλάματα φλάμπουρα

στιγμές αλλοφροσύνης. 

φουσκώνει ο αέρας τα πανιά φουσκώνουν 

τα σίδερα σπάνε  τα κάστρα πέφτουν με πάταγο.

ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ

 

02 Μαΐου 2022, 06:52 ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ ποίηση   ?wmode=transparent" frameborder="0" allowfullscreen>

0 0 - επεξεργασία

Πόοοοοολ

 

ΠΟΙΗΜΑΤΙΚΑ

03 Απριλίου 2022, 21:45 Πόοοοοολ ποίηση  Τα κομμάτια εδώ πέρα είναι πολλά συντρίμμια  ριγμένα τριγύρω. Από εύθραυστο κράμα αγάπης και μίσους, από σπίτια εργοστάσια λιμάνια σιταποθήκες. Πραμάτεια μπόλικη καταγής απιθωμένη από βομβαρδισμούς κατεστραμμένη. Σκληρό το τέλος,  η μέρα σκοτεινή. Ο πόλεμος έκθαμβος από την αγριότητα του ανθρώπου. Σαν πόνεσες, σαν δάκρυσαν τα μάτια, άναψαν φλόγες οι λογισμοί της υποκρισίας τα πικρά νέα, σα φαρμάκι τρέχουν. Μια εικόνα ενός άλλου κόσμου που γεννιέται μέσα από τον πόλεμο μέσα από τους τάφους κουνώντας τα κομμένα χέρια τις πατερίτσες. Πάντα μετά τον πόλεμο η άλλη μέρα είναι απροσδόκητη. Η μοιρασιά στου γύπα το ποδάρι σαν αχνιστό φαΐ. Ίαινες, οι Ιμπεριαλιστές χτεσινοί φίλοι συνεργάτες τώρα εχθροί. Όμως τα πράγματα αλλάζουν και ποιοτικά. Νέοι αφέντες μπροστά μας νέοι αυτοκράτορες.

Διονύσης Σολωμός

 

07 Μαρτίου 2022, 17:46 Διονύσης Σολωμός https://m.youtube.com/watch?v=pncIYsnkGfo&feature=share

Βηματισμοί

 

05 Φεβρουαρίου 2022, 00:11 Βηματισμοί Περπατώ . . .   κάποιοι μετρούν χαρτονομίσματά Ο τοίχος ραγίζει επικίνδυνα το τηλεγραφόξυλο πέφτει. Ο σεισμός ζει μαζί μας ο τρόμος και η ψυχραιμία περπατούν αντάμα. Παλεύουν με το ποίημα.  Το ποίημα τρομοκρατεί, ανθίζει τη μυγδαλιά, ματώνει τα άστρα. Οι σταγόνες ποτίζουν με αίμα τη γη, το χώμα φουσκώνει. Το μήνυμα αμυδρό καθαρό η στιγμή τυλίγεται από το πεπρωμένο. Το ποτήρι γεμίζει κάθε σταγόνα ανεβάζει τη στάθμη του. Η αγάπη συγκλονίζεται από το αντίθετό της. Τόλμα δείξε τα στήθη σου τα δόντια σου τα χέρια πληγωμένα κρατάν. Της μοίρας τα ξόρκια κρυφά, σουβλερά, γυναίκα ίαινα με σταχτιά κορδέλα στα δύσκολα μαλλιά. Δε φοβάμαι μήπως το τραίνο χάσω, περνάν συχνά την ώρα δεν ξέρω για να σε ανταμώσω. Που θα ανοίξεις το βήμα κοιτώντας στην καρδιά μέσα σε διάφανο γυαλί και θα σε πάρει από το χέρι. Αγαπημένη συνάντηση μάθε μου τα πρώτα βήματα στων ματιών σου το χρώμα σταθερά να τρικλίζω. Ζω στην κορφή του ποιήματος σα χρωματιστή πεταλούδα σα μαργαρίτα στο χρυσαφένιο φως του φεγγαριού.