| 28 Νοεμβρίου 2020, 01:10 Δρόμος  Της νιότης το φως απλώνει τον ήχο του στου δρόμου τη στράτα. Ρότα που πάει ακλόνητη παραπλανητικά αργά κι ασίγαστα μπροστά. Κάθε που κουράζεται που γέρνει και γερνά και σε βαθύ ύπνο πέφτει νέα ξυπνά, γιατί η ζωή δε σταματά στου δρόμου τη μέση. Ένα χαμόγελο δυνατό στης βροντής την αράδα ένα χαμόγελο δυνατό στη φωνή της λιακάδας μια βροχή σιγανή στο ξερό το χορτάρι. Κλάψε ανεμόβροχο στου ήλιου τη θλίψη. |
| 04 Οκτωβρίου 2020, 14:38 Τέλμα ποίηση
Κι αν σου χρειάζονται δύο μπαστούνια για να βαδίσεις Τα μάτια σου αν βλέπουν μέσα από τα δικά μου Αν ο ήλιος φαίνεται να μην ανατέλλει δικό μας πόνημα να φέρουμε την άλλη μέρα Τη δύσκολη αυτή προσπάθεια απέφυγε την αν φοβάσαι Ίσως, να θεωρείς πως είσαι μικρός αδύναμος μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Μας είπαν πως τίποτα δεν αλλάζει και προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από αυτό. Μόνος ποτέ δε βάδισες τα αισθήματα που μας προκαλεί το τέλμα υπάρχουν στο μυαλό όλων ίσως, αυτό να βοηθά για να νοιώθουμε ποιο δυνατοί. |
| 02 Οκτωβρίου 2020, 20:51 Το λάθος  Βλέπω τους δρόμους που ανοίγονται. Κοίτα πως τρέχουν τα δευτερόλεπτα δεν έχεις τρόπο να αποφύγεις το λάθος. Ναι, ένα τυχαίο συμβάν με έμφαση στο λάθος, Κανείς δε θα στο συγχωρήσει είτε το μάθει είτε όχι. Αναπόφευκτο το λάθος. Μα δεν έχεις άλλο χρόνο. Να πάλι, τολμάς να ονειρεύεσαι σε ώρες έντασης εγρήγορσης στα σοβαρά σιγανά συμβαίνει.… Το χρώμα του ξεθωριάζει λες κι είναι καράβι που ξεμακραίνει από το λιμάνι, και λίγο… λίγο στάζει ζάχαρη και πίκρα στη σκέψη. Καθώς απαθείς στέκεις μπρος στον υπέρτατο ουρανό αδύναμος να αλλάξεις τα λάθη. Που άλλαξαν τη ζωή μας. |
| 18 Σεπτεμβρίου 2020, 10:39 Μανούλα ποιος νοιάζεται για μας  Αρχίζει να παίζει ο μπαγλαμάς Μανούλα ποιος νοιάζεται για μας. Μελώνει το κεφάλι μου για κοίταξε το χάλι μου. Μουρμούρης είναι ο μπαγλαμάς κλαίει ο κόσμος κι ο ντουνιάς
Άνεργος στέκεις στη γωνιά παράδεισο η προσφυγιά Σήμερα πρόσφυγας αυτός αύριο ποιος να ξέρει ποιος. Μα το μεγάλο αφεντικό Νάτο στο φόντο καθαρά. Πωλούνε όπλα και καρφιά μας εκβιάζουν φανερά. Ξέφρενο γλέντι στήσανε, πάλι σε κέφια ήρθανε. Μα ο μπαγλαμάς που μουρμουρά τους στέλνει μήνυμα ξανά. Φίλοι μου γρήγορα μπροστά διώξτε ετούτα τα σκυλιά. |
04 Αυγούστου 2020, 23:11
Ο ΚΗΠΟΣ
Μια καθημερινή βόλτα μια καθημερινή μέρα στο πορτραίτο της ζωής μου. Στο ζωολογικό κήπο της πόλης μας κάτω από τα σύννεφα το καυσαέριο το θόρυβο των αυτοκινήτων τους τριάντα έξι βαθμούς Κελσίου σταμπαρισμένους στο θερμόμετρο περπάταγα αργά μέσα στα φαρδιά καλοκαιρινά μου ρούχα σα ζεματισμένο λουκάνικο για χοτ ντογκ στην κατσαρόλα με το βραστό νερό.
Έφτασα στη σιδερένια πόρτα κοίταξα το πράσινα φύλλα τα δροσερά δένδρα το χορτάρι που φρέσκο φρέσκο με το νεαρό πράσινο χρώμα του κατ' έλκυε το έδαφος και μαζί με τα τρεχούμενα νερά στις λιμνούλες τις πονηρές φωτεινές δέσμες του ήλιου που ξέκλεβαν λίγο ελεύθερο χώρο για να περάσουν ανάμεσα από το φύλλωμα της πυκνής βλάστησης δημιουργούν έναν άλλο κόσμο. Μικρόκοσμο θα μου πείτε, ναι μα είναι ικανός σε συνεχείς επαναλαμβανόμενες δόσεις να φέρει καταπληκτικά αποτελέσματα.
Με ρωτήσανε σε τι πως και γιατί. Αυτό το φάρμακο δεν το συνταγογραφεί ο γιατρός στο ΕΣΥ ούτε στην ιδιωτική κλινική δεν το διδάσκουν στην ιατρική μα ούτε και στη φιλοσοφική;
Μα η απάντηση είναι απλή δε βγάζουν χρήματα μ’ αυτή τη συνταγή.
Τα μάτια μου άλλαξαν χρώμα και τα αυτιά μου χαλαρώνουν ακόμα η μνήμη ξέχασε να θυμάται κι όμορφες μυρωδιές περνούν στου νου τα κομμάτια.
