Προχωρημένο το μοντέλο

 15 Απριλίου 2020, 21:32

Προχωρημένο το μοντέλο

Το απόγευμα. . . .

Κριμένος πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου

παρατηρούσε το φως που σιγά σιγά χαμήλωνε

έβλεπε τη μέρα να φεύγει.

Μια περίεργη ανυπομονησία χαρακτήριζε κάθε σκέψη κάθε κίνηση.

Γλώσσα λανθάνουσα . . . . έχει.

Την σκέπτονταν συνεχώς

Προσπαθούσε να της γράφει ευχάριστα γράμματα αισιόδοξα γεμάτα όνειρα για το μέλλον.

Αυτά του τα γράμματα τα δίπλωνε με προσοχή τα έβαζε καθημερινά σε ένα κουτί.

Δεν παρέλειπε την ημερομηνία πάντα καλογραμμένη με καλλιγραφικούς χαρακτήρες.

Το περιεχόμενο του γράμματος ταξίδευε νοερά, εξίσου ήταν και η απάντηση που λάμβανε.

Πάντα συμβουλευόταν τα προηγούμενα καθώς και τις νοερές απαντήσεις.

Θεριό που τρώει τη σάρκα του ο χρόνος που περνά

μα και τα όνειρα που δε βρήκαν εκπλήρωση.

Κάποιες ατυχίες. . .

λέμε να δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περιμέναμε.

Ύστερα έκλεισα τα παραθυρόφυλλα και κλείδωσα τις θύμησες

πέρασα από το μυαλό τον πόνο της ανεργίας

που σου σπάει τα κόκαλα και ξεριζώνει την αξιοπρέπεια

είδα το παρωχημένο μοντέλο.

Στον καιρό του Μινώταυρου

 11 Μαρτίου 2020, 00:45

Στο καιρό του Μινώταυρου
ποίηση  

Αρχή και τέλος το πέλαγος

βαθύ θαλασσί το χρώμα της ας πούμε λουλακί.

Ξαγνάντι στον αφρό το ταξίδι 

ο κόπος το μυαλό ο φόρος πικρός.

Στον φάρο λαμπερό φως φανταχτερό

Αστέρι λαμπερό σημάδι στον καιρό του Μινώταυρου.

Στο σεργιάνι του κόσμου καταμεσής του πέλαγου

Με οδηγό το αστέρι που φέγγει τα λευκά τετράδια

με τα μεγάλα γράμματα που ξεκόλλησα από τα σάπια καράβια

απ' τις πρύμνες τους στα διαλυτήρια της ζωής τους.

Το φως του από το παράθυρο μπαίνει δειλό αλαφρύ

Αχνίζει πάνω από τα γραμμένα μυστικά του παρελθόντος.

Λαμποκοπά φωσφορίζει  περιτριγυρίζει τα μάτια του φαροφύλακα

ψάλει τρομερά μαντάτα για το μέλλον

το παρελθόν ζητά εκδίκηση

θέλοντας να βγει από το κουκούλι του

να γεννηθεί το νέο.

Η μεγάλη σκιά

 

30 Δεκεμβρίου 2020, 09:14 Η μεγάλη σκιά   Κάτω από τη μεγάλη συκιά την απέραντη, αυτή που καλύπτει σιγά σιγά όλο και περισσότερο τόπο. Η δίψα της, μια ακόρεστη ανάγκη επέκτασης, προσπαθεί να καλυφθεί απομυζώντας τους χυμούς και τα συστατικά του εδάφους. Έτσι απαιτεί περισσότερο ήλιο μα και δημιουργείται περισσότερη σκιά. Μια πραγματικότητα που μας σκιάζει τη ζωή κι αργά τη σκοτώνει. Η παντοδυναμία της συκιά μας διώχνει μακριά από εδώ. Στον άλλο κόσμο που θα πας, που θα μας κοιτάζει κατάματα ελπιδοφόρα, κοίτα μη γίνεις σύννεφο. Κι ο άλλος αυτός κόσμος σχηματίζεται σιγά κι αργά στο μυαλό μας η σκέψη μας τον σκιαγραφεί με διαφορετικό τρόπο σε άλλο χώρο, μετακομίζει στη θέλησή μας στην δράση μας ή στην αδράνειά μας. Πατά και περπατά στην σκιά της έλλειψης, του πόθου, της ανάγκης για αέρα. άξαφνα. . . . αλλόκοτα . . αλαφιασμένοι να σου ! Τρέχουν προστάτες φοβεροί, αμφίσημοι κατεργάρηδες, . . πρόστυχΟΙ. Επιπλέοντες στη λιμνάζουσα μούχλα. . . Στάσιμη μυρουδιά αποπνιχτικής ευμάρειας και συφιλιδικής σκέψης. Μολύνουν την Μαργαρίτα τη Γαρυφαλιά το πάνθεο των πανσέδων των χρωμάτων των ποιημάτων τα φύλλα τους και τα κλαδιά τους.

Το κρέμιον και το σκόρδιον

 04 Δεκεμβρίου 2020, 02:01

Το κρέμιον και το σκόρδιον
ποίηση  

 

Την ύστερον τη φήμη δεν εσκέφθεις ποτέ.

Το μέγα χρήμα δε φίλησες.

Το κρέμιον  και το σκόρδιον  συνεχή παρέα έχουσι

ομού με τα της σκληρής κουραμάνας.

 

Ποτέ στα τυχερά παιχνίδια δε στάθηκες.

Τα κρυφά στολίδια της καρδιάς σου

όμοιο στεφάνι Χλομό, η αβρότητα της συμπεριφοράς σου.

Στα Καθαρά χέρια σου η εφημερίδα και καφεδάκι στην αυλή.

 

Εκεί κάτω απ' το πλατάνι μετά το λιόγερμα της Κυριακής

ουζάκι κι ελιές με στουμπιστά κρεμμυδόφυλλα.

Τα χαδιάρικα μάτια της Ουρανίας λάμπουν ευτυχισμένα.

Καθώς ο ύπνος κοντοζυγώνει, το ζαλισμένο κεφάλι τους

στο κρεβάτι τους οδηγεί, το πρωινό φρέσκους να τους βρει.

 

Στη δουλειά κρεμάνε τα εργαλεία μιας και το σωματείο τραβά για απεργία.

Κι είναι το πράγμα σοβαρό το μεροκάματο φτωχό

Θέλουν ξύλα για τη φωτιά να έχουν σχολειό για τα παιδιά.

Είναι η αγάπη στήριγμά τους μα έχουν τα αφεντικά μπροστά τους.

Το κουκλοθέατρο

 12 Φεβρουαρίου 2020, 00:06

Το κουκλοθέατρο

                                                        

Στο κουκλοθέατρο που ζούμε

Τις μαριονέτες τις  κινούν χέρια πονηρά.

Φιγούρες  χάρτινες  

στου καραγκιοζοπαίχτη το άσπρο πανάκι.

Δράκοι μεγάλοι χρωματιστοί

φωτιές πετούν απ τα ρουθούνια

και επιδέξια  τρομοκρατούν λιγνούς λιανούς.

Υποταγμένοι σ ένα απάνθρωπο σενάριο μα κερδοφόρο.

Σε  αχαλίνωτη μας οδηγούν  συντριβή.

Μα ένα το φως, ακουμπισμένο πάνω του το μέλλον του κόσμου.

λάμπει μπροστά μας, πίσω αφήνοντας τα τέρατα.

κι αλλάζει μέρα τη μέρα καθώς στις καρδιές μας κατοικεί

η αναπότρεπτη η αλλαγή.

Χρήσιμη κούραση

 01 Ιανουαρίου 2020, 23:34

Χρήσιμη κούραση
ποίηση  

Φωτεινό το πρόσωπο του.

Λάφυρα χαράς το χαμόγελο.

Χρήσιμη κούραση κρεμασμένη στο κορμί του.

Δέσανε τις ελπίδες .

Η κούραση ευλογημένη καρπός γλυκός της εργασίας.

Η απόμακρα σκληρή αμοιβή εξαΰλωνε τη χαρά της δημιουργίας.

Τρίβει τις μέρες τα χρόνια με το ανάκατο μίγμα μιας τέτοιας ζωής.

Πικρό καταστάλαγμα αναποτελεσματικότητας.

Και η χαρά μας πάει.

Ζωγράφιζε τις εικόνες της πικρόγλυκης αλληλουχίας,

Μπερδεμένη με την φιλήσυχη ζωή ξεχνά να βάλει σε σειρά τα χρώματα.

Frans Kafka Amerika