του πόνου μας το αποκούμπι
θεά υψώστρα στου ολύμπου τα στενά
μα στον θεών το νέκταρ μαγικά σαν ακουμπά
και τις καρδιές μας τις ζεσταίνει.
Πνιγμένα μες σε νότες κι ήχους δυνατούς
και απαλά περασματάκια
τραγουδιού,
τρέχουν γρύγορα κι αργά τα πιο όμορφα στοιχάκια.
Του Απόλωνα μια ζεστή της λύρας του πνοή ετούτο το ξεπεταρούδι
τρέχει σα γάργαρο νερό με το αγέρι το τραγούδι
κλέβει καρδιές και μυστικά σε κατακτά
Τα χαμένα λεπτά τα ανέβρετα φιλιά σκαμένα στη σκέψη
στη λεπτότητα τη στιγμή της συνάντηση το χαμόγελο σοκάρει
ερμηνεύει τη σχέση απροσδιόριστα σκουντουφλά στο εγώ.
Υποκείμενο αναξιοπρεπές αχαλήνοτα εκτεθειμένο συντετριμμένο
το κορμί ψυχοσωματικά αρωσσταίνει σε βρήσκω σε ξαναβρήσκω
και πάντασε χάνω. Μα να που θα βρώ αυτό που έχασα.
10 Νοεμβρίου 2025, 16:46
τομή
Η τομή διάφανη, η εικόνα.
Κλειστός ο ουρανός
τα σύννεφα πυκνά μαύρα περιτριγυρίζουν
τα ακατοίκητα κτίσματα
ο ορίζοντας κλειστός.
Αδιέξοδο χωρίς νερό χωρίς τροφή
τα μάτια σκοτεινιάζουν.
Φωνάζουν διάπλατα, δολοφόνοι,
τα δύσκαμπτα κορμιά
τα μάτια μεγαλώνουν μες το σκοτάδι
και τα πουλιά έρχονται συχνά τακτικά
να καθαρίσουν τα άθαφτα
να βομβαρδίσουν ξανά και ξανά.
Καινούργιοι δρόμοι ανοίγουν
είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι
και ποια η αξία τους
δεν του χρειάζονται όλους οι αφέντες
μες στο κρασί και τις ουσίες
ξεσπούν σε νέες συνεδρίες.
Οι μεγαλύτεροι σε διάρκεια πόλεμοι θα γίνουν τώρα καθημερινότητα σε εναλλασσόμενα πεδία.
Όλα τα εργοστάσια παραγωγής πολεμικού υλικού θα λειτουργούν ασταμάτητα.
Η επιστροφή στο <μεσαίωνα> δρομολογείτε.
Διστοπικές εμπειρίες αφάνταστης ωραιότητας κοσμούν τους πίνακες των μελλοντικών ζωγράφων.
27 Οκτωβρίου 2025, 22:27
ΛΑΘΟΣΞεκινό να σου γράψω μα τα χάνω
μουτζουρώνω ακατάληπτες λέξεις
ξεμεθώ από της θύμησης τη ζάλη
κλείνω τα μάτια και μες το σκοτάδι σε βλέπω
τακτοποιώ τις ποιο γλυκές μου αναμνήσεις
στις καρδιάς μου τα τρίσβαθα
Περπατώ μόνος απόμακρος ξεθωριασμένος
σκιά διάφανη καπνός βαρύς και μυρωδάτος
βαμμένος γκρι απόκοσμος
πετώ πάνω από ένα κόσμο πυκνά δεμένο παράξενα τακτοποιημένα
πισθάγκωνα δεμένο πνιγμένο στο αδιέξοδο
ένας φτωχικός δολοφονημένος παράδεισος
μέσα στο βάθος των ματιών,
καθώς τρίζει το πάτωμα βήματα πολλά
δούλων σε ορυχεία αλατιού διαμαντιών αλυσοδεμένες κραυγές
φτερωτές ανάσες σταγόνες ιδρώτα στάζουν στο σκοτάδι της μνήμης
εικόνες σε τομή ενός σάπιου μορφώματος ιστορική πορεία μιας κτηνωδίας απάνθρωπης
αξονική τομογραφία του σύμπαντος
την παρακολουθούν έκθαμβα τα ευαίσθητα κυκλάμινα οι λευκές μαργαρίτες
στου ήλιου το ζεστό φως που εκκολάπτονται μελλοντικά σενάρια ύπαρξης ακουμπούν
τα μεστωμένα στάχυα στο απόβραδο αυτού του λάθους.
21 Οκτωβρίου 2025, 15:48
ΚρασίΓλυκό κρασί μες το ποτήρι
γουλιές σα πίνω με τα χείλη
και τραγουδώ σκοπό συρτό
ασίκικο και βροντερό.
Οι πρώτοι εργάτες τραγουδάνε
μες τα καρνάγια τα σκαριά σα πελεκάνε
που με μανία τα σκεπάρνια τους χτυπάνε
ώρες ατελείωτες της μέρας κόκκοι
ντύνουν και κλέβουν τη ζωή και οι ώρες κόκκοι.
21 Οκτωβρίου 2025, 15:26
Ουρανέ
Όμορφη γαλάζια θάλασσα κόρη μιας φαντασίας
όμορφη κόρη του γιαλού λευκό μαργαριτάρι
μες τη θωριά μου τριγυρνάς χαμόγελο πνιγμένο
νότες σου στέλνω στεριανές σε κύματα ακουμπάνε
κάτι πουλιά με συναντούνε γλαράκια του πελάγου
και μου ξυπνούνε μυστικά σιγά σιγά κρυμμένα
μες σε χωράφια του Μαγιού πολύχρωμα
λουλούδια ματωμένα.
17 Οκτωβρίου 2025, 21:05
Εστί αξίαΑξία που περνά μέσα από του χρόνου το καύκαλο
της πληγής που μάτωσε, πάνω στα κρινοπέταλα
σαν έσταξε. Λεκές κόκκινος πορφυρός κρίκος
η αμαρτία μια προβολή του μέλλοντος,
μια οπτασία στα σέπαλα της αγωνίας
του ανδρειωμένου στο όραμα ενός θανάτου.
Εδώ ή στη γειτονιά μας πετρώνει στο έδαφος το ποδάρι
γιγαντώνετε η θέληση δεν κάνει μπρος πίσω δεν κινεί.
Με ορθάνοιχτα διό άδολα μάτια πετροβολούν το φόβο.
Το δάκρυ που πότισε τη στάση τους.
Να τώρα κρύβουν μες την καρδιά τους
την αισιοδοξία του αγώνα τους
για ευτυχισμένες εποχές που θα έρθουν.
Στο άρμα του θάρρους τους υπέκυψαν τα άστρα
