ΛΑΘΟΣ

 27 Οκτωβρίου 2025, 22:27

ΛΑΘΟΣ
ποίημα  

Ξεκινό να σου γράψω μα τα χάνω

μουτζουρώνω ακατάληπτες λέξεις

ξεμεθώ από της θύμησης τη ζάλη

κλείνω τα μάτια και μες το σκοτάδι σε βλέπω

τακτοποιώ τις ποιο γλυκές μου αναμνήσεις 

στις καρδιάς μου τα τρίσβαθα 

Περπατώ μόνος απόμακρος ξεθωριασμένος 

σκιά διάφανη καπνός βαρύς και μυρωδάτος 

βαμμένος γκρι απόκοσμος

πετώ πάνω από ένα κόσμο πυκνά δεμένο παράξενα τακτοποιημένα

πισθάγκωνα δεμένο πνιγμένο στο αδιέξοδο 

ένας φτωχικός δολοφονημένος παράδεισος 

μέσα στο βάθος των ματιών,

καθώς τρίζει το πάτωμα βήματα πολλά 

δούλων σε ορυχεία αλατιού διαμαντιών αλυσοδεμένες κραυγές 

φτερωτές ανάσες σταγόνες ιδρώτα στάζουν στο σκοτάδι της μνήμης 

εικόνες σε τομή ενός σάπιου μορφώματος ιστορική πορεία μιας κτηνωδίας απάνθρωπης

αξονική τομογραφία του σύμπαντος 

την παρακολουθούν έκθαμβα τα ευαίσθητα κυκλάμινα οι λευκές μαργαρίτες

στου ήλιου το ζεστό φως που εκκολάπτονται μελλοντικά σενάρια ύπαρξης ακουμπούν 

τα μεστωμένα στάχυα στο απόβραδο αυτού του λάθους.

Κρασί

 21 Οκτωβρίου 2025, 15:48

Κρασί

Γλυκό κρασί μες το ποτήρι

γουλιές σα πίνω με τα χείλη

και τραγουδώ σκοπό συρτό

ασίκικο και βροντερό.

Οι πρώτοι εργάτες τραγουδάνε

μες τα καρνάγια τα σκαριά  σα πελεκάνε

που με μανία τα σκεπάρνια τους χτυπάνε

ώρες ατελείωτες της μέρας κόκκοι

ντύνουν και κλέβουν τη ζωή και οι ώρες κόκκοι.  

Ουρανέ

21 Οκτωβρίου 2025, 15:26
Ουρανέ

Όμορφη γαλάζια θάλασσα κόρη μιας φαντασίας 

όμορφη κόρη του γιαλού λευκό μαργαριτάρι 

μες τη θωριά μου τριγυρνάς χαμόγελο πνιγμένο

νότες σου στέλνω στεριανές σε κύματα ακουμπάνε

κάτι πουλιά με συναντούνε γλαράκια του πελάγου

και μου ξυπνούνε μυστικά  σιγά σιγά κρυμμένα  

μες σε χωράφια του Μαγιού πολύχρωμα

λουλούδια ματωμένα.

Εστί αξία

 17 Οκτωβρίου 2025, 21:05

Εστί αξία

Αξία που περνά μέσα από του χρόνου το καύκαλο 

της πληγής που μάτωσε, πάνω στα κρινοπέταλα 

σαν έσταξε. Λεκές κόκκινος πορφυρός κρίκος

η αμαρτία μια προβολή του μέλλοντος, 

μια οπτασία στα σέπαλα της αγωνίας 

του ανδρειωμένου στο όραμα ενός θανάτου.

Εδώ ή στη γειτονιά μας πετρώνει στο έδαφος το ποδάρι 

γιγαντώνετε η θέληση δεν κάνει μπρος πίσω δεν κινεί. 

Με ορθάνοιχτα διό άδολα μάτια πετροβολούν το φόβο. 

Το δάκρυ που πότισε τη στάση τους.

Να τώρα κρύβουν μες την καρδιά τους

την αισιοδοξία του αγώνα τους

για ευτυχισμένες εποχές που θα έρθουν.

Στο άρμα του θάρρους τους υπέκυψαν τα άστρα

Κρυφό λουλούδι

0 Οκτωβρίου 2025, 22:44
Κρυφό λουλούδι
ποίημα  

Ζούσα μια ζωή μελωδική στου κόσμου μας ετούτου μια ποινή.

Μες σε μουσικές μπλεγμένος συνεχώς και διαρκώς ριγμένος

σιωπηλός στου κόσμου τα σοκάκια περπατώ.

σπρώχνω προς το αύριο ξανά.

Μάτια σφραγισμένα κρατώ κλεστό το στόμα . . . πονώ.

Δάκρυα στολίζουν το γιαλό, κρύσταλλα που φέγγουν ως εδώ.

Σύννεφα που ζώνουν ουρανούς και κρατούν σβηστούς τους κεραυνούς. 

Οι θεοί κοιτούν μας ξεγελούν δρόμους αδιέξοδους θα βρουν.

Νεκρική πομπή μας προσπερνά χαμηλά  τα φώτα από κεριά 

ζυγώνουν οι καρδιές και μας φυσούν αστεράκια που μας τριγυρνούν.

Βάλε στη σειρά τις προσδοκίες τις ανάγκες τις ανησυχίες

Παλιά

 Παλιά μου μίλαγες με παραμύθια, λόγια ζεστά έφερναν εικόνες από τότε. 

Πράσινο τοπίο στον ύπνο μου, λάβαρα παλόμενα στου αέρα το άγκιγμα. 

Ανάσες αναδίουν ατμούς πολύχρωμους πλαισιόνουν τα φυλλώματα των δένδρων

κρύβουν τα μυστικά της φυλής της ομάδας τις πίκρες στη γεύση της μαστίχας. 

Κρατήρας

Κρατήρας ενός μοναδικού ηφαιστείου μπροστά μας,

ζωή με παραλλαγές μοναδικότητας κρίσιμης εναλλακτικότητας

κρεμασμένος σα ταμπέλα εστιατορίου στην είσοδο του φεγγαριού.

Σα μπουγάδα που στέγνωσε στου αέρα το φύσημα.

Τραγικό φως περιβάλει το χώρο της άνοιξης, σαν απόφθεγμα παράδοσης. 

Τακτοποιημένα  διαγωνίως στην αυλή τα τραπεζάκια απέναντι από το μιναρέ του ήλιου

στου εκκωφαντικού ήχου την έκλαμψη της αράχνης το δίχτυ στου ιστού της το δέκτη. 

Κρατώ την ανάσα μου στο τρένο που χάθηκε στη φωτιά που άναψε στις καρδιές που ρημάξανε.

Μικρό μου μέθυσε ο ουρανός κι ο πόνος πέρασε τα σύνορα 

η πάχνη κάλυψε τον ορίζοντα της άνοιξης και το κοράκι έκλαψε με άχραντο δάκρυ 

έχωσε τα νύχια του βαθιά μέσα στη σάρκα τους ήπιε το αίμα τους τυράννησε τη μνήμη τους.

Πόνος στο κορμί τα βράχια σκληρά κι απότομα μια μοναδικότητα στα νερά του αιγαίου,

μοναχικότητα το μοναδικό δένδρο το καταραμένο δένδρο αυτό που έσπασε και πόνεσε 

ο προδότης ο τρομερός Ιούδας. 

Το έχουμε για να κρεμάνε τη μπουγάδα μαζί με κάτι πτώματα με κάτι

 τεράστια μάτια να κοιτούν το μέλλον ενώ υπόσχονται σιωπηλά σιωπηλά 

υπομονετικά αξιοθαύμαστα 

ακτινοβολώντας στο μυαλό των βασανιστών την απορία.