84) 

Ποιητή της Λαϊκής αγοράς Ποιητή της Λαϊκής αγοράς της αρχαίας Αθήνας και λοιπών πόλεων. Ποιητή της επαναστατημένης αμφιβολίας της επαναστατικής ξαγρύπνιας  της επανάστασης που την προσμένεις ανορθόδοξα οραματιζόμενος τάσεις κι εξετάσεις.  Τα ποιό ωραία ψέματα είναι αυτά που μοιάζουν με αλήθεια στο όνομα της επανάστασης  έτσι κουφώνουν το μέγεθος της αλήθειας και της επανάστασης.  Τελευταία εξασκούμαι  να αποφεύγω τα ψέματα γιατί η εξυπνάδα είναι δύσκολο πράγμα.  Και η επανάσταση χτίζετε με αλήθεια υπομονή και ιστορική καρτερικότητα.  Οι εργάτες όμως την επανάσταση δεν την προσμένουν ούτε την παρακαλούν στα ευχέλαια  απλά την κάνουν την ώρα που δίνουν τον τελευταίο αγώνα τους.  16 Φεβρουαρίου 2017, 23:26

83) 
                                     Δεν αντέχω


                                                                              
Δεν αντέχω κάτι καραγκιόζηδες που φωτογραφίζονται με κάποιους επώνυμους και μετά την κοτσάρουν στο fb μες τη σεμνότητα και τη μετριοπάθεια. Βέβαια χωρίς καμία διάθεση αυτοπροβολής γιατί εκτός των άλλων είναι και γραμματισμένοι πολιτισμένοι με υπερφυσικό εγώ. Έχουν τελειώσει γ΄δημοτικού και είναι διδάκτορες τις λαϊκής κομπίνας, ξέρεις πάντα έντιμα με αποδείξεις και παραστατικά.Για όποιον σ' αυτές τις γραμμές βλέπει την ύπαρξη του.

14 Φεβρουαρίου 2017, 22:06

82) 

Η κόλαση ερχόμενη. Στα σύνορα της περιοχής της κόλασης  διαστέλλεται η ύπαρξη της. Μεγαλώνει η έντασή της,  σιωπή βουβή αντίδραση μηδενική παραδομένη στην ολίσθηση της προσαρμογής στην εκμηδένιση. Είναι τόση η προσαρμοστικότητα που η βία κι ο εξαναγκασμός είναι αόρατος διάφανος μας θολώνει τα βλέμματα. Και ποιος ο αφέντης αυτής. Ποιος ο στόχος της κόλασης μας,  Την υπενθυμίζουν συχνά. Η διαστολή είναι επίγεια υπόθεση μιας και πήρε μετάθεση από τη γειτονιά του ουρανού στην επιφάνεια της γης διαστελλόμενη επιτακτικά. Κανείς ποια δεν φοβάται μήπως πεθαίνοντας βρεθεί στην κόλαση. Φοβάται όμως, ξέρει, την κολασμένη περιοχή στην οποία ζει. Τρέμει την επιστροφή του λυχναριού τις σκάφης  το ξεποδάριασμα στη στράτα και οι σταγόνες αξιοπρέπειας να μην λερωθούν. Στην ουρά του συσσιτίου με το κοστούμι καθαρό το χαρτοφύλακα στα χέρια οι ποιο αδύναμοι της ζωής πέφτουν πρώτοι. Κι οι άστεγοι πρώην γείτονες με κλονισμένα νεύρα κι αξικό σύστημα νικημένο. Διαλυμένοι, η μια κόρη δουλεύει κομμώτρια η άλλη αυτοκτόνησε με χάπια αυτός άνεργος έχει χάσει την εκτίμηση του η μάνα μισοπάλαβη. Καταστροφή να κατοικείς στην κόλαση που διαφεντεύει    ο πλούτος…. Μα για σένα που αυτά είναι ξένη υπόθεση και οικονομικά δεν σε αγγίζουν σκέψου, για σένα έρχεται ο πόλεμος με τις συνέπιες του. Ξέρεις στον πόλεμο ο πλούτος δεν αυξάνεται μα ξαναμοιράζεται. Και αιτία είναι αυτό το ξαναμοίρασμα. Και πόλεμος πάντα θα γίνεται μέχρι κάποτε να μοιραστεί δίκαια σ’ αυτούς που τους ανήκει. Η κόλαση επεκτείνετε δεν διαβλέπει χαραυγή στο ημίφως σταμάτησε η ανατολή και η νύκτα δεν προχωρά. Τα σύννεφα χαμηλά σκεπάζουν τα πρόσωπα το θειάφι  μυρίζει τα καμένα πτώματα προδίδουν τις ναπάλμ το φώσφορο καίει τον αέρα. Η κόλαση είναι ήδη εδώ. 10 Φεβρουαρίου 2017, 17:10

81)   
Γνώση;

Αλήθεια, πόσο δύσκολη  Πόσο πονά Πανανθρώπινη  η  πνοή
στη γη με το καφέ χώμα στη γη με το κόκκινο χώμα.                                                          
Περπατώ αιώνες  για να σε μάθω λίγο.
Και πάλι λίγο ακόμα θέλω να σε μάθω για να μάθω πως δε σε ξέρω .
Παρά που ελάχιστα ακούμπησα στην αύρα σου μόλις κατάλαβα που να σε ψάξω.
Στη γη στον ουρανό μέσα μου στην ιδέα μου.
Κάτω από του πλάτανου τα πλατιά φύλλα πράσινα ή και καφετιά
στην πλατεία δροσερά οι ώρες περνούν στο διάβα του ήλιου.
Γνώση και Αλήθεια κεντά υφάδι εναλλάξ τον αργαλειό,  με τις βελονιές της.
Γυναίκα με γυναίκεια βήματα θηλυκά, απλώνουν σε κύκλους ομόκεντρους αχανείς προς το σύμπαν τα μυστικά της.
Τις πείρας οι δονήσεις σείουν τις δομές της σκέψης.
αντιφέγγουν  πρωτόγνωρα σχήματα και όνειρα,
που ξυπνούν στου πρώτου πρωινού απαλού του ανέμου φυσήματος κύμα,
να χαϊδεύει το γυμνό λαιμό και τα υπέροχα μαλλιά.
Περνά αυτή σιγά και αργά  πλατιά σε εργάτες δουλευτές κουρασμένους
Μπαλωμένους σκυφτά ριγμένους στο μάζεμα της ελιάς του καπνού του ρυζιού.
Σκύφτακες  που μάθανε να στέκουν στη ζωή σκυφτοί.
Υφάδι χρυσοκεντημένο πολύχρωμο με την φαντασία της θάλασσας
του βυθού του απέραντου, των πουλιών το κελάηδημα
με τα χρώματα των λουλουδιών.
09 Φεβρουαρίου 2017, 21:31

80) 

Άγνοια                                                                                                                                                             Άγνοια Απέναντι η μπλε επιφάνεια σταματημένη πάνω σε έναν τοίχο, άλλες φορές αόρατο    άλλοτε πάλι ορατό κτισμένο με κοκκινόχωμα και άχυρα. Βασικά κάποια επανάληψη λάμβανε χώρα μα σε διαφορετικά χρώματα. Κάθε αγωνία να προβάλει μπροστά μας σε άλλη στιγμή ανατρεπτική της προϋπάρχουσας θέσης καθότι μονίμως ανεπαρκείς.                                                                                                                                            Και τα μάτια σου χαμογελούσαν στιλπνά αγνάντευαν τους ουρανούς του κόσμου γεμάτα εγκάρδιους χαιρετισμούς.                                                                                                         Μίλησαν σιγανά αργά με το φως και το σκοτάδι πέρασαν από τον καταναγκασμό των γκρι και κάθισαν πάνω στο καμπαναριό να επιβλέπουν την τάξη, να συντροφεύουν τον πελαργό, να ταξινομήσουν, να τακτοποιήσουν το ανακάτεμα που προκαλεί ο αέρας.                          Μα τέλος πάντων κάποιος πρέπει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους στη σωστή τους θέση . Ξέρω κάνεις καλά τη δουλειά σου, κάνεις λάθει μα η δουλειά σου είναι αυτή να κάνεις λάθη μέχρι να αποδώσουν τα λάθη σου τα θαυμαστά αποτελέσματα της εξέλιξης. Να  το πράσινο επίπεδο οπωσδήποτε και το κίτρινο λίγο κλαμένο δείχνει  λίγο αμήχανο αξεπέραστα άχαρο να μπερδεύει την καθαρότητα του. Οι πτυχές που πολλές φορές το μεταλλάσσουν σε μη επίπεδο είναι πρωτόγνωρες, τα σημεία  αναφοράς ισχυρά με τεντωμένες αντένες. Κρύσταλλα διάφανα τα κοσμήματα διάκοσμος στου νου τη περικοκλάδα.                                                                                                                                               Η μεγάλη δράση επιβάλει περιορισμούς, τα καινούρια μυστήρια, αξεδιάλυτη φλογισμένη γνώση ακατανόητη και γι αυτό μεγαλόπρεπης. Καθισμένος δίπλα στη φωτιά συλλογιέσαι τον κόπο την προσπάθεια της ρουτίνας αυτή δεν  κάνει λάθη είναι το λάθος. Αυτή εξασφαλίζει τα χρειαζούμενα τα καθημερνά την κούραση δεμένη με κορδέλες πάνω στην επανάληψη. Στο βαθύ πηγάδι του κήπου συχνάζουν μαζί με τις κοπέλες τα χόρτα τα πουλιά και τα κελαηδίσματα τους.  Εκεί ο ήλιος και το φεγγάρι αντάμα πλέκουν τη συμφωνία της άνοιξης ντυμένη στα χρώματα του κυκλάμινου. Θέλει καιρό να φέρνει μόνο ησυχία θέλει καιρό να πλάσουμε την άγνοια. Κάτι γλυκές κουβέντες για τον έρωτα το γλυκόπιοτο τον γελαστεί τον παιχνιδιάρη που κλεισμένος μέσα στις κουβέντες μπουμπουκιάζει κι ανθίζει στο μυαλό που τον παίρνει από τα κοριτσίστικα όνειρα και τον ενθρονίζει στις ανοιγμένες  τους καρδιές να διαφεντέψει και τις πέντε αισθήσεις σε απόκοσμους ήχους  μυρωδιές χρώματα μνήμες πραγματικές. 19 Ιανουαρίου 2017, 03:31

79)   

Στον δαιμονικό ήχο του θανάτου τάμα ελαφρύ.  Στου κρεμασμένου το σπίτι δε μιλάν για σκοινί στου άνεργου για χαρά μα στου πρόσφυγα μαύρη κατάρα πέφτει το κεφάλι. Έκλαψαν στα σύννεφα, ζαλισμένοι ακούμπησαν στα βουνά, στα όνειρα στον ήχο του θανάτου που κουβαλά ο αέρας, ο μανιασμένος αέρας. Ξεφορτώνουν το βαρύ του φορτίο από κόκκινες πιτσιλιές από ποτάμια αίματος. Κουβαλημένο από τον πρώτο φόνο, από όλους τους φόνους ως σήμερα. Μαζικοί φόνοι από πολέμους από πίνα από ειρήνη άγονη. Τα λυγισμένα κλαριά των αιωνόβιων δένδρων υποχωρούν αδύναμα να κρατηθούν μπρος τη μανία τις καταιγίδας. Χάνουν ένα ένα τα κουρασμένα φύλλα τους, πληρωμή για τη συνέχεια της ζωής. Αυτά σαν ακουμπούν στη γη φεγγοβολούν με μουσικές απόκοσμες, ντυμένες κεραυνούς ήχους από τρύπες φλογέρας. Φεγγοβολούν στην σκοτεινιά του κόσμου του απόκοσμου. Παγερά στημένα μπρος στο χρόνο της ζωής μας. Στην πλάτη σου καβάλησε ο μικρός Πετρής γεμάτος απορίες και δίψα για τη ζωή.  Χαμογελώντας, του κράταγες το χέρι απαλά. Μα… Στη σύγκρουση μαθαίνεις να μιλάς με τις βροντές. Μαθαίνουμε να μιλάμε δυνατά στην ταξική αντίστιξη. Οι μεγάλες σταγόνες τις βροχής βαραίνουν στην πλάστιγγα με τα διαμάντια. Χορεύουν καθώς στερεοποιούνται, Το φως τις παραλλάσει. μπρός στα μάτια μου, παίρνουν σχήματα και χρώματα.                                           Μα το ψωμί είναι κάτι ταπεινό, του ζεστού φαγητού η μυρωδιά δεν έχει γαλάζιο χρώμα. Τι είναι ο άνθρωπος, ξέρω, και τις ανάγκες του τα πάθει του. Αυτές που έχουν γαλάζιο χρώμα μα και τις ταπεινές που μοσχοβολούν όταν ζεστό το φαγητό μπαίνει στο πιάτο το βιβλίο στο σπίτι κι η αγάπη δένει πλεξούδες τα μαλλιά της καθαρά γυαλιστερά. 14 Ιανουαρίου 2017, 03:38

78)   
                      Αχ αυτή η στιγμή στο χαρτί.

Αγάπη.

Τη ζεις και την καταλαβαίνεις αργά.

Όταν πίνεις ένα κρασί σε μοναχική στιγμή.

Αργά βασανιστικά και χαλαρά

το οινόπνευμα γεμίζει το αίμα τη σκέψη τα αισθήματα.  

Πόσο διαφορετική είναι η μοναδική;

Μοναδική για σένα.

Μοναδική αυτή τη στιγμή.

Αγάπη, δηλαδή αισθάνεσαι απέραντα αποδεκτός

φιλικός απέραντα χαρούμενος

και  μελαγχολικός μοναδικά,

στα όρια του υπάρχοντος κόσμου.

Αισθήματα που η ποιότητα τους μεταβάλλεται στον ιστορικό χρόνο.

Αλλιώς την αισθανόταν η Πηνελόπη αλλιώς ο άστεγος,

χωρίς κρασί.

Μα

Στου πρόσφυγα το τσαντίρι το φως που αργοσβήνει

αφίνει να φανεί η προσμονή.

05 Ιανουαρίου 2017, 00:36