Το μεγάλο βήμα

 20 Απριλίου 2025, 20:01

Το μεγάλο βήμα

Μια θλίψη σέρνεται υποχθόνια βουβή μοναχική.

Κάτω από το ποτήρι του κρασιού κάτω από το βλέμμα του,

Σύννεφο μες το μυαλό του ουρανού ο λόγος.

Υποθηκεύει το παρελθόν στο μέλλον που έρχεται.

Εσύ κοιτάς το μεγάλο σκοτάδι.

Το κόκκινο ρυάκι βάφει το βάθος του.

Ατέλειωτες οι πληγές στο σώμα κι ο βράχος σκληρός.

Άγριος ο ίσκιος του και διψασμένο το κορμί του.

Ο ένας μαύρος ο άλλος μελαψός αριστερά και δεξιά του.

Φτωχός και αδέσποτος μας σκιάζει ο πόνος.

Καυτό της μάνας το δάκρυ στης ξενιτιάς το δρόμο.

Όταν τους ξεριζώνει ο πόλεμος σα περπατούν ανάμεσα σε νεκρούς.

Ερείπια εμποδίζουν το διάβα, μιας και το μεγάλο βήμα δε γίνεται ακόμα.

Μία μικρή συζήτηση

 18 Απριλίου 2025, 07:38

Μία μικρή συζήτηση

Και περιμένοντας μπροστά στον γκισέ του υπουργείου συγκοινωνιών για την παραλαβή της άδειας οδήγησης, σε μια ουρά αρκετών ατόμων ανάμεσα σε γκρίνια και ένταση λόγω της αναμονής και σε μια προσπάθεια να αλλάξει το κλίμα της συζήτησης ρώτησα τον ασπρομάλλη κύριο που ήταν δίπλα μου αν εργάζεται ή είναι συνταξιούχος γιατί βιαζότανε μιας και 10:30 το πρωί ίσος ήθελε να γυρίσει άμεσα στην εργασία του.

Όχι, συνταξιούχος είμαι λέει και η συζήτηση προχώρησε, βέβαια του λέω θα έχετε εγγονάκια στην ερώτηση κοντοστάθηκε η φωνή του μπα διό παιδιά έχω, βέβαια παντρεύτηκα μεγαλούτσικος εννοώντας πως τα παιδιά του δεν είναι πολύ μεγάλα.

Εκεί άρχισε και σήμερα τα παιδιά δεν κάνουν οικογένεια ο μισθός δε φτάνει για το νοίκι μένουν στο παιδικό δωμάτιο και η σύνταξη δε φτάνει μου στέλνει βοήθεια ο αδελφός από το χωριό.

Κόντεψα να βάλω τα κλάματα ήμουν έτοιμος να αρχίσω το ψάξιμο στις τσέπες μπας και βρω κανένα νόμισμα να τον βοηθήσω και εγώ.

Εκείνη τη στιγμή πως μου ήρθε και του λέω σκέψου να ζούσαμε και σε μια κομμουνιστική χώρα από αυτές που υπήρχαν στην ανατολική Ευρώπη Ω Ω του θαύματος ο συνομιλητής μου αναποδογύρισε ξέχασε ή έβαλε κατά μέρος την πίκρα και το καημό του και άρχισε την απαγγελία ναι τους είδαμε, άρχισε να αναφέρει ονόματα διασήμων που στα μάτια του στο μυαλό του αντιπροσώπευαν αυτόν τον κόσμο, τον ψεύτικο παράδεισος, με την έννοια πως, μην ακούτε δε γίνονται θαύματα σαν αυτά που περιγράφει το ευαγγέλιο.

Και να το τραγελαφικό μέσα στη φτώχεια και το αδιέξοδο που υπάρχει, γιατί αυτό είναι μια γενικότερη κατάσταση, αυτός ο αδελφός μας δεν μπορεί να καταλάβει ότι πέρα από τον σάπιο καθεστώς που ρουφά κάθε πλούτο που δημιουργεί η ανθρώπινη εργασία που δεν αφήνει περίσσευμα για μας καλά καλά για βασικές ανάγκες μας, μπορεί να υπάρξει ένα κοινωνικό σύστημα Σοσιαλιστικό που να καταργήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία μόνο που πρέπει να το πιστέψει και παλέψει ο ίδιος για αυτό.

Δεν ξέρει για τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας που εμποδίζεται από την υπάρξει των μεγάλων μονοπωλίων και των ανταγωνισμών τους. Η αναγκαιότητα γίνεται όνειρο και παλεύεις για αυτό όταν την αντιληφθεί κανείς.

ΥΓ παλεύοντας δεν πας άκλαυτος μπορεί να κοστίσει μα πάντα ο αντίπαλος θα σε υπολογίζει

καράβι

 28 Μαρτίου 2025, 13:24

καράβι

Καραβάκι

Αστέρι

 28 Φεβρουαρίου 2025, 10:03

Αστέρι
ποίημα  

Είσαι αστέρι του ουρανού

γλυκό πουλί κι αγέρι.

Μες τη ζωή μου συντροφιά 

μονάκριβο μου ταίρι.

Το φως σου φτάνει στις καρδιές 

και τη ζωή φωτίζει.

Σαν καραβάκι αδάμαστο

στα πέλαγα αρμενίζεις. 

Φάρος πυξίδα μέσα μου

το δρόμο μου χαράζεις,

στο μέλλοντα το χρόνο μου 

τον βάζεις και προστάζεις.

Το χαμπέρι

 11 Φεβρουαρίου 2025, 22:56

Το χαμπέρι

Κι' όταν φτάσει το χαμπέρι 

τότε ο μουστερής το ξέρει

στις χορδές θα το χτυπήσει

το χτες και το αύριο θα ζήσει.

Στο  μπουζούκι μου επάνω

Τον καημό μου θα τον βγάλω. 

Τη ζωή τη ζωγραφίζω

και με νότες τη στολίζω

Πόνοι πίκρες και φαρμάκια

δυνατά φρικτά μεράκια.

Είδος πια εν εξελίξει μες στη σκέψη μου η θλίψη

πέρα δώθε τριγυρνάει και με κόλπα με κολλάει

είναι από πηλό φτιαγμένο άγαλμα κακογραμμένο.

Κάγκελο πια ο προφήτης έχει γίνει πυροβλήτης.

Καράβι

 31 Ιανουαρίου 2025, 11:52

Καράβι

Καράβι όμορφο με τα πανιά σου τα λευκά 

που τα φουσκώνει ο αέρας όταν φυσά.

Μα ο τρελός βοριάς 

μπατάρει αβέρτα το σκαρί σου, τα κύματα σα σε κτυπούν

πονάνε και τρίζουν οι σκαρμοί σου και τα κατάρτια σου λυγούν.

Η θάλασσα αφρίζει, στη κουβέρτα με ορμή κυλάνε τα νερά,

αλόφρονες τρέχουν οι ναύτες να κατεβάσουν τα πανιά.

Μες τα κατάρτια και τα ξάρτια σκαρφαλωμένοι όλοι μαζί

με τα τσεκούρια τους να κόψουν της κάθε δέστρας το σκοινί.

Γέρνει το πλίο πέρα δώθε και πάνω κάτω τους κουνά

μα αν δε μαζέψουν τα πανιά του κίνδυνος είναι να χαθούν,

Θα σπάσουν τότε τα κατάρτια και το ακυβέρνητο σκαρί 

στην αγκαλιά του θα το πάρει το μαύρο κύμα το γαρμπί.

Παλεύουν οι ναύτες να το σώσουν τώρα που τόσο σκληρά φυσά.

Στην ένταση αυτή τη ζωγραφισμένη στον καμβά 

βλέπω τη ματιά του καλλιτέχνη για την αγάπη στον αγώνα για τη ζωή.

Μια ζωγραφιά που  μόνο το μυαλό και το χέρι του Μαγιακόφσκι μπόρεσε να

συλάβει και να φτιάξει.

Άπειρο και απρέπεια

 22 Ιανουαρίου 2025, 00:11

Άπειρο και απρέπεια
ποίημα  

Τα βήματά περπάταγαν ασταμάτητα.

Κάθε βήμα πήγαινε ποιο πέρα.

Κάθε βήμα πλησιάζει ακόμα περισσότερο.

Θέλω να περάσω να τα προσπεράσω

θέλω να ξεπεράσω τη μοίρα τα όρια τα σύνορα.

Παίρνω την απόφαση θα τα καταφέρω.

Ξέρω ξεχνώ το αδύνατο παλεύω με δυνατά και αδύναμα.

Κλείνω τα μάτια με ξεπερνά η ταχύτητα.

Τίνος  ο χρόνος τελείωσε ρώτησε η χίμαιρα.

Να η αλήθεια κρύβετε μέσα στο μπουμπούκι ενός τριαντάφυλλου

την αγκαλιάζουν τα βελουδένια πέταλα εκεί κοντά στο πυρήνα του

ραδιενεργού ατόμου μολυσμένο και αξιοθρήνητο.

Βήματα κι άλλα βήματα πολλά βήματα κάνουν θόρυβο.

Που είναι τα σύνορα, ποια σύνορα μα αυτά του απείρου

του απείρου που χωρά μέσα στην καρδιά στη λέξη στο όνειρο

στο πιάτο, το καθαρό που λευκό περιμένει λίγο φαγητό,

στο ποτήρι σας, που το νερό θολό δακρυσμένο,

παραβγαίνει στου άπειρου την αυθάδεια.

Περπατώ να φτάσω στο άπειρο να το ξεπεράσω.

Όποιος κοιτάξει πίσω όποιος κουραστεί όποιος σκεφτεί,

ξέρει στήλη άλατος θα γίνει.

Θα τον φάνε φυλακές ορατές κι αόρατες

θα τον καταπιούν κανόνια αχόρταγα

κάποιοι άλλοι μουμιοποιούνται τυλιγμένοι με χαρτονομίσματα.

Βήματα πολλά βήματα συνεχίζουν τα βήματα άλλοτε γίνονται περισσότερα.

Ο θόρυβος τους άρχισε να ενοχλεί δεν τους αφήνει να κοιμηθούν,

διαταγές κατά του θορύβου μα τα βήματα δε σταματούν.

Οι σταγόνες συνεχώς εξακολουθούν να

συντροφεύουν με το ρυθμό της μουσικής τους τα βήματα,

βήματα γέμισαν τα κεφάλια με θόρυβο.

Θόρυβος συντονισμένος σε συχνότητες κοντά στην τρέλα.

Δεν το ξέρουν δεν μπορούν να νιώσουν, ξεπέρασαν το όριο.

Τα σύνορα τα πέρασαν η καταστροφή γεμίζει η στάθμη της ανεβαίνει

διαρκώς και ένα πράσινο καρκινικό χορτάρι γεμίζει τον τόπο.

Η ισορροπία έχασε την ευστάθεια της . . .

Η επιστροφή είναι αδύνατη και να η Αθηνά έπνιξε την Γλαύκη της

Τα βήματα φοβίζουν μα αυτά μάθανε να μη σταματάνε

Στη μέση του πουθενά.