καράβι

 28 Μαρτίου 2025, 13:24

καράβι

Καραβάκι

Αστέρι

 28 Φεβρουαρίου 2025, 10:03

Αστέρι
ποίημα  

Είσαι αστέρι του ουρανού

γλυκό πουλί κι αγέρι.

Μες τη ζωή μου συντροφιά 

μονάκριβο μου ταίρι.

Το φως σου φτάνει στις καρδιές 

και τη ζωή φωτίζει.

Σαν καραβάκι αδάμαστο

στα πέλαγα αρμενίζεις. 

Φάρος πυξίδα μέσα μου

το δρόμο μου χαράζεις,

στο μέλλοντα το χρόνο μου 

τον βάζεις και προστάζεις.

Το χαμπέρι

 11 Φεβρουαρίου 2025, 22:56

Το χαμπέρι

Κι' όταν φτάσει το χαμπέρι 

τότε ο μουστερής το ξέρει

στις χορδές θα το χτυπήσει

το χτες και το αύριο θα ζήσει.

Στο  μπουζούκι μου επάνω

Τον καημό μου θα τον βγάλω. 

Τη ζωή τη ζωγραφίζω

και με νότες τη στολίζω

Πόνοι πίκρες και φαρμάκια

δυνατά φρικτά μεράκια.

Είδος πια εν εξελίξει μες στη σκέψη μου η θλίψη

πέρα δώθε τριγυρνάει και με κόλπα με κολλάει

είναι από πηλό φτιαγμένο άγαλμα κακογραμμένο.

Κάγκελο πια ο προφήτης έχει γίνει πυροβλήτης.

Καράβι

 31 Ιανουαρίου 2025, 11:52

Καράβι

Καράβι όμορφο με τα πανιά σου τα λευκά 

που τα φουσκώνει ο αέρας όταν φυσά.

Μα ο τρελός βοριάς 

μπατάρει αβέρτα το σκαρί σου, τα κύματα σα σε κτυπούν

πονάνε και τρίζουν οι σκαρμοί σου και τα κατάρτια σου λυγούν.

Η θάλασσα αφρίζει, στη κουβέρτα με ορμή κυλάνε τα νερά,

αλόφρονες τρέχουν οι ναύτες να κατεβάσουν τα πανιά.

Μες τα κατάρτια και τα ξάρτια σκαρφαλωμένοι όλοι μαζί

με τα τσεκούρια τους να κόψουν της κάθε δέστρας το σκοινί.

Γέρνει το πλίο πέρα δώθε και πάνω κάτω τους κουνά

μα αν δε μαζέψουν τα πανιά του κίνδυνος είναι να χαθούν,

Θα σπάσουν τότε τα κατάρτια και το ακυβέρνητο σκαρί 

στην αγκαλιά του θα το πάρει το μαύρο κύμα το γαρμπί.

Παλεύουν οι ναύτες να το σώσουν τώρα που τόσο σκληρά φυσά.

Στην ένταση αυτή τη ζωγραφισμένη στον καμβά 

βλέπω τη ματιά του καλλιτέχνη για την αγάπη στον αγώνα για τη ζωή.

Μια ζωγραφιά που  μόνο το μυαλό και το χέρι του Μαγιακόφσκι μπόρεσε να

συλάβει και να φτιάξει.

Άπειρο και απρέπεια

 22 Ιανουαρίου 2025, 00:11

Άπειρο και απρέπεια
ποίημα  

Τα βήματά περπάταγαν ασταμάτητα.

Κάθε βήμα πήγαινε ποιο πέρα.

Κάθε βήμα πλησιάζει ακόμα περισσότερο.

Θέλω να περάσω να τα προσπεράσω

θέλω να ξεπεράσω τη μοίρα τα όρια τα σύνορα.

Παίρνω την απόφαση θα τα καταφέρω.

Ξέρω ξεχνώ το αδύνατο παλεύω με δυνατά και αδύναμα.

Κλείνω τα μάτια με ξεπερνά η ταχύτητα.

Τίνος  ο χρόνος τελείωσε ρώτησε η χίμαιρα.

Να η αλήθεια κρύβετε μέσα στο μπουμπούκι ενός τριαντάφυλλου

την αγκαλιάζουν τα βελουδένια πέταλα εκεί κοντά στο πυρήνα του

ραδιενεργού ατόμου μολυσμένο και αξιοθρήνητο.

Βήματα κι άλλα βήματα πολλά βήματα κάνουν θόρυβο.

Που είναι τα σύνορα, ποια σύνορα μα αυτά του απείρου

του απείρου που χωρά μέσα στην καρδιά στη λέξη στο όνειρο

στο πιάτο, το καθαρό που λευκό περιμένει λίγο φαγητό,

στο ποτήρι σας, που το νερό θολό δακρυσμένο,

παραβγαίνει στου άπειρου την αυθάδεια.

Περπατώ να φτάσω στο άπειρο να το ξεπεράσω.

Όποιος κοιτάξει πίσω όποιος κουραστεί όποιος σκεφτεί,

ξέρει στήλη άλατος θα γίνει.

Θα τον φάνε φυλακές ορατές κι αόρατες

θα τον καταπιούν κανόνια αχόρταγα

κάποιοι άλλοι μουμιοποιούνται τυλιγμένοι με χαρτονομίσματα.

Βήματα πολλά βήματα συνεχίζουν τα βήματα άλλοτε γίνονται περισσότερα.

Ο θόρυβος τους άρχισε να ενοχλεί δεν τους αφήνει να κοιμηθούν,

διαταγές κατά του θορύβου μα τα βήματα δε σταματούν.

Οι σταγόνες συνεχώς εξακολουθούν να

συντροφεύουν με το ρυθμό της μουσικής τους τα βήματα,

βήματα γέμισαν τα κεφάλια με θόρυβο.

Θόρυβος συντονισμένος σε συχνότητες κοντά στην τρέλα.

Δεν το ξέρουν δεν μπορούν να νιώσουν, ξεπέρασαν το όριο.

Τα σύνορα τα πέρασαν η καταστροφή γεμίζει η στάθμη της ανεβαίνει

διαρκώς και ένα πράσινο καρκινικό χορτάρι γεμίζει τον τόπο.

Η ισορροπία έχασε την ευστάθεια της . . .

Η επιστροφή είναι αδύνατη και να η Αθηνά έπνιξε την Γλαύκη της

Τα βήματα φοβίζουν μα αυτά μάθανε να μη σταματάνε

Στη μέση του πουθενά.

Δρόμος

 10 Ιανουαρίου 2025, 00:59

Δρόμος

Το αγέρι το τρελό που δυνατά σφυρά δεν το φοβάσαι

σα το κοιτάς κατάματα σα κλείνεις του το μάτι.

Τρελό αγέρι μου ζητάς μαζί σου να με πάρεις.

Αγάπη !

 19 Δεκεμβρίου 2024, 18:14

Αγάπη !
ποίημα  

Τρελή αγάπη αδέσποτη του ποιητή η μούσα 

ποτέ δε βρήκες φυλακή εμπόδιο δε βρήκες. 

Η αγάπη και ο έρωτας που στήνουνε καρτέρι

ποιος θα βαστήξει ποιο γερά ποτέ κανείς δεν ξέρει

ανθίζουν λεμονοπορτοκαλιές ανοίγουν τα ουράνια 

φεύγουνε οι κλεφτές ματιές τρέχουνε σα ποτάμια

που σιγοψιθυρίζουνε τραγούδια και στιχάκια

στα δροσερά τα κάλλη της μυριάδες αστεράκια,

της Αφροδίτης γίνανε διάφανα λογάκια.

Σε τόπους μητριαρχικούς στη φύση την παρθένα

ποτέ δεν είχες προδοθεί δε σ' έχασε το βλέμμα.

Τώρα χοντρά τα τάλιρα οι προίκες και το έχει 

Σκοτώνουν κάθε αγνή καρδιά και σφάζουν με το έχει.