Άπειρο και απρέπεια

 22 Ιανουαρίου 2025, 00:11

Άπειρο και απρέπεια
ποίημα  

Τα βήματά περπάταγαν ασταμάτητα.

Κάθε βήμα πήγαινε ποιο πέρα.

Κάθε βήμα πλησιάζει ακόμα περισσότερο.

Θέλω να περάσω να τα προσπεράσω

θέλω να ξεπεράσω τη μοίρα τα όρια τα σύνορα.

Παίρνω την απόφαση θα τα καταφέρω.

Ξέρω ξεχνώ το αδύνατο παλεύω με δυνατά και αδύναμα.

Κλείνω τα μάτια με ξεπερνά η ταχύτητα.

Τίνος  ο χρόνος τελείωσε ρώτησε η χίμαιρα.

Να η αλήθεια κρύβετε μέσα στο μπουμπούκι ενός τριαντάφυλλου

την αγκαλιάζουν τα βελουδένια πέταλα εκεί κοντά στο πυρήνα του

ραδιενεργού ατόμου μολυσμένο και αξιοθρήνητο.

Βήματα κι άλλα βήματα πολλά βήματα κάνουν θόρυβο.

Που είναι τα σύνορα, ποια σύνορα μα αυτά του απείρου

του απείρου που χωρά μέσα στην καρδιά στη λέξη στο όνειρο

στο πιάτο, το καθαρό που λευκό περιμένει λίγο φαγητό,

στο ποτήρι σας, που το νερό θολό δακρυσμένο,

παραβγαίνει στου άπειρου την αυθάδεια.

Περπατώ να φτάσω στο άπειρο να το ξεπεράσω.

Όποιος κοιτάξει πίσω όποιος κουραστεί όποιος σκεφτεί,

ξέρει στήλη άλατος θα γίνει.

Θα τον φάνε φυλακές ορατές κι αόρατες

θα τον καταπιούν κανόνια αχόρταγα

κάποιοι άλλοι μουμιοποιούνται τυλιγμένοι με χαρτονομίσματα.

Βήματα πολλά βήματα συνεχίζουν τα βήματα άλλοτε γίνονται περισσότερα.

Ο θόρυβος τους άρχισε να ενοχλεί δεν τους αφήνει να κοιμηθούν,

διαταγές κατά του θορύβου μα τα βήματα δε σταματούν.

Οι σταγόνες συνεχώς εξακολουθούν να

συντροφεύουν με το ρυθμό της μουσικής τους τα βήματα,

βήματα γέμισαν τα κεφάλια με θόρυβο.

Θόρυβος συντονισμένος σε συχνότητες κοντά στην τρέλα.

Δεν το ξέρουν δεν μπορούν να νιώσουν, ξεπέρασαν το όριο.

Τα σύνορα τα πέρασαν η καταστροφή γεμίζει η στάθμη της ανεβαίνει

διαρκώς και ένα πράσινο καρκινικό χορτάρι γεμίζει τον τόπο.

Η ισορροπία έχασε την ευστάθεια της . . .

Η επιστροφή είναι αδύνατη και να η Αθηνά έπνιξε την Γλαύκη της

Τα βήματα φοβίζουν μα αυτά μάθανε να μη σταματάνε

Στη μέση του πουθενά.

Δρόμος

 10 Ιανουαρίου 2025, 00:59

Δρόμος

Το αγέρι το τρελό που δυνατά σφυρά δεν το φοβάσαι

σα το κοιτάς κατάματα σα κλείνεις του το μάτι.

Τρελό αγέρι μου ζητάς μαζί σου να με πάρεις.

Αγάπη !

 19 Δεκεμβρίου 2024, 18:14

Αγάπη !
ποίημα  

Τρελή αγάπη αδέσποτη του ποιητή η μούσα 

ποτέ δε βρήκες φυλακή εμπόδιο δε βρήκες. 

Η αγάπη και ο έρωτας που στήνουνε καρτέρι

ποιος θα βαστήξει ποιο γερά ποτέ κανείς δεν ξέρει

ανθίζουν λεμονοπορτοκαλιές ανοίγουν τα ουράνια 

φεύγουνε οι κλεφτές ματιές τρέχουνε σα ποτάμια

που σιγοψιθυρίζουνε τραγούδια και στιχάκια

στα δροσερά τα κάλλη της μυριάδες αστεράκια,

της Αφροδίτης γίνανε διάφανα λογάκια.

Σε τόπους μητριαρχικούς στη φύση την παρθένα

ποτέ δεν είχες προδοθεί δε σ' έχασε το βλέμμα.

Τώρα χοντρά τα τάλιρα οι προίκες και το έχει 

Σκοτώνουν κάθε αγνή καρδιά και σφάζουν με το έχει. 

Γαλάζια θάλασσα

 07 Δεκεμβρίου 2024, 21:23

Γαλάζια θάλασσα

Μες τη γαλάζια θάλασσα καράβια τριγυρίζουν. 

O ήλιος τα περιγελά, μα οι γλάροι το γνωρίζουν. 

Περιπλανιέσαι μάγισσα και εσύ μαζί με εκείνα 

κλέβεις το φως την ομορφιά, και παίρνεις την καρδιά μου  (σμαράγδια και μπριλάντια).

Μες στην παλάμη σου απειθώ όμορφα λουλουδάκια

που συντροφιά τους έχουνε γαλάζια αστεράκια.

Στο φως τους τώρα λούζονται τα όμορφα ανθάκια.

Σ' αυτά χρωστώ την ευωδιά, τη χάρη μάγισσα μου

αχ, και τη θεσπέσια θωριά. . . πανόρια ομορφιά μου. (Όπου δεν έχει άλλη).

Τα χρώματα τους σα τα κοιτώ μου δένεται το βλέμμα

με το  γαλάζιο του ουρανού μου κόβετε το αίμα.

Αέρας καυτός ραδιενεργός

 30 Νοεμβρίου 2024, 00:13

Αέρας καυτός ραδιενεργός

Και ο αέρας καυτός γρήγορος ταχύτατος σαν άνεμος

Υπόχρωμος μικροσκοπικά σωματίδια σκόνης τον ροδίζουν

Σωρεύονται δίπλα από τα σταθερά αντικείμενα

Η κίνηση αυτή του αέρα είναι η μόνη φανερή εικόνα ζωής

Κάπου πρέπει να είναι κρυμμένες τρομαγμένες κατσαρίδες

 

Κάποιος πίστευε πως μπορούσε να επιζήσει μετά απ’ αυτό

Μου έδειχνε φωτογραφίες με πανέμορφα τοπία

από τόπους σα το Ναγκασάκι το Τσέρνομπιλ τη Χιροσίμα

οι άνθρωποι ίσος έπρεπε να ξέρουν πως δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία

 

Λοιπόν, σαν λιώνουν οι σάρκες σα καίγεται η ανάσα

σα πετάγεσαι από το οστικό κύμα πάνω σε φλογισμένα συντρίμμια.

Δεν μπόρεσες να δεις γιατί τα μάτια ψήθηκαν σε αυτά τα δευτερόλεπτα

Δεν μπόρεσες να ακούσεις τα αυτιά σου σπάσανε.

 

Και όσοι πάτησαν το κουμπί δεν μπορούν να το πάρουν πίσω

Δεν μπορούν να μετανιώσουν δεν μπορούν να νικήσουν

Το φόβο που τους έσπρωξε στην αυτοκτονία.

Και στα πυρηνικά καταφύγια εγκλωβισμένοι ασβοί και τρωκτικά λογής λογής

Πολιορκημένοι της ραδιενέργειας. 

Στην έρημη γωνιά

 17 Νοεμβρίου 2024, 01:39

Στην έρημη γωνιά

Τι κι αν. Να τα σήμαντρα στέκουν όρθια

αγέρωχα έτοιμα να δώσουν το σύνθημα

Θωρούν δυο μάτια μεγάλα τεράστια, δυο κάρβουνα.

Στρατιές ολόκληρες από μεγάλα καρβουνιασμένα μάτια

εκεί στην έρημη γωνιά πάντα τη φτώχεια μας κοιτάν 

Λευτέρη για τη ζωή στήνουν καυγά στήνουν φωνές

αυτοί 

κλαίνε μανάδες κι αγκαλιές σε αντάρες και πολέμους 

τρέχουν σα γάργαρα νερά τα δάκρυα τα μαύρα

φωνάζουν ξανά και πάλι και ξανά κι είναι ένα ψωμί πικρό 

και ο μαστραπάς γερμένος χυμένο  στο πλάι 

το κρασί που πίναμε για να γλυκάνουμε 

για να ξεχάσουμε ότι μας χώριζε

και χάραζε τα σύννεφα από όνειρα, που τριγυρνούσαν

μες το ζαλισμένο μας κεφάλι, σαν ξεμάκραιναν στον ουρανό

Καθώς τα μάτια μας τα ακολουθούν πατώντας πάνω σε προσμονές σε ελπίδες. 

Αυτές στολίζουν τη σκέψη γεννούν τους πόθους. 

Εν χορδές

 01 Νοεμβρίου 2024, 23:26

Εν χορδές

Το παντελόνι εμπριμέ όλους μας ξεσηκώνει.

Και η πενιά του μπουζουκιού μες την ψυχή φουντώνει.

Παίζεις γλυκέ μου μπαγλαμά μικρό μου τριχορδάκι

μες τα ουράνια τριγυρνάς το τρύπιο μου σακάκι.

Μέρες θολές και βιαστικές γυρνάνε πικραμένες 

Κλέβουν το γέλιο τη χαρά σαν είναι θυμωμένες.

Πολέμους στήνουν οι τρανοί με σφαίρες και κανόνια

μα τους νικά ο μπαγλαμάς ντροπιάζει τα κανόνια.