Τι είναι ο άνθρωπος

 04 Νοεμβρίου 2022, 12:35

Τι είναι ο άνθρωπος
Ποίημα  

   Λίγα κόκαλα αρκετή σάρκα 

   Περιτυλιγμένο με φίνο δέρμα

   Και ένα κεφάλι που αναπαράγει 

   Τα λόγια της τηλεόρασης.

   Τι είναι ο άνθρωπος 

   Ένας πιστός φίλος

   μια φλόγα στη μέση της ερήμου

   Ένας συνεπιβάτης στις απόψεις 

   Ένας συνομιλητής δύσκολος ή ευχάριστος.

   Ένα τεράστιος αριθμός πλευρών της προσωπικότητας;

   Είναι λογικός έχει αισθήματα;

   Με ποια αποφασίζει.

   Σε εποχές λαδιάρες στενοσόκακες στρυφνές

    που τα σταθμά αλλάζουν

    σε δράμια αγοράζουν τον χαλβά

    και γύρω του όλα αλλάζουν.

ΠΑΡΙΣΙ 1936

 04 Νοεμβρίου 2022, 01:54

ΠΑΡΙΣΙ 1936
ποίημα  

      ΡΥΘΜΟΣ 3/4

 L                                           M

Ένα βαλς χαρούμενο χορεύουμε

D-                                                        L

μες το Παρίσι όλη η πόλη μια αυλή 

                                                          M

τα κόκκινα ζουμπούλια μας μαγεύουν.

D-                                          M                L

Η απλότητα την αλήθεια κερνά κρασί

L                                  M                          D-                    L

Μέσα σε μαύρη εποχή ήρθαν  μας βρήκαν λωποδύτες

                                        M                     D-                    L                   

χρηματιστές τραπεζικοί έμποροι κι άλλοι αγιογδύτες

                                                        M                       D-                    L

Μα αυτοί που με σκληρή δουλειά  τον πλούτο όλο μας παράγουν

                                                                 M                     D-                  L   

Σκυφτοί και αιχμάλωτοι μες του χορού τη              ζάλη να μεθούνε.

                                                   M                     D-                            L 

Κλαίνε τα μάτια κλαίνε κι καρδιές τη βρώμικη σαπίλα να ξεγράψουν

                                                   M                     D-                            L 

τους έρχεται πως είναι μπορετό  μα πάλι ίσως και αν χάσουν.

                                                           M                         D-                                  L   

Τράβα μπροστά λεβέντισσα  καρδιά τράβα και μάζεψε τα άνθη της αγάπης

                                                                  M                      D-                                         L 

Με τόλμη και θάρρος ωραία μου τρελή αυτόν τον κόσμο μπορείς να τον αλλάξεις.

Κοίτα με

23 Οκτωβρίου 2022, 22:05
Κοίτα με
ποίημα  

Κατρακυλά στα αχνάρια

στα βαριά βήματα του γίγαντα.

Ξεπέφτει σε πανάρχαια μονοπάτια.

Συναντά τη μουσική τα λουλούδια τα νυχτερινά αστέρια

λαμπρά και λυπημένα. 

Παίζει ο άνεμος με το όνειρο  κρυφτό στη μαγεμένη κόλαση.

Πολύχρωμα τα φώτα, η σιωπή, η ώρα, μας κουράζει.

Και οι νότες χορεύουν αδιάκοπα σαστισμένες

ανήσυχες άχρωμες να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά

τ' αυτιά το δέρμα.

Κλείσε τα μάτια και κοίταξέ με.

Στα χαραγμένα μέταλλα στα κυκλώπεια τοίχοι απάνω.

Έσταξε το μεθυσμένο φεγγάρι το φιλί του έρωτα. 

Είδε τα μάτια σου και πάγωσε συναντώντας το  βλέμμα σου.

Άρθρωσε την ποιο γλυκιά κουβέντα το χάδι σου. 

Ζεις ανάμεσα σε λαβύρινθους της σκέψεις μιας πολυπρισματικής

οντότητας που συναρπάζει.

Χαμόγελο του τρυφερού χαμόμηλου ξενυχτισμένη οπτασία του αμείλικτου αποχαιρετισμού, του χρόνου που μας ξεπέρασε.  

Γειτονιά

 04 Οκτωβρίου 2022, 02:27  

ποίηση  

Στη μικρή πλατεία αγαπημένοι

οι γείτονες τα λεν τα ξαναλένε.

Τρελό παιδί που τραγουδά κάπου μακριά ακούνε.

Μες στη χαρά βαθιά είναι ριζωμένοι.

Απλοϊκά κι' ανάλαφρα τα, γιασεμιά, αρώματα σκορπάνε

ζεστός καφές στη σχόλη μας χαμόγελα αγάπες.

Μα αν την αγάπη συναντάς την μπλέκεις την ξεμπλέκεις.

Να κι οι εργάτες με πανό κι οι ποιητές με πένα

Και το πουλί σ’ ένα κλαδί π’ ανθίζει κελαηδάει

Ανθεί με κόκκινη υφή μες της ζωής το κάδρο.

Ξερίζωσα από την καρδιά μου ένα αγκάθι μα με πονά ακόμα η αγάπη.

 27 Ιουλίου 2022, 08:00

Ξερίζωσα από την καρδιά μου ένα αγκάθι μα με πονά ακόμα η αγάπη.
ποίημα  

 

Κουβέντες λόγια σιωπηλά έχετε  γεια.

Στο σπίτι, στο χαρτί ακουμπισμένα.

Κλείδωσα διπλοκλείδωσα, ήθελα ασφάλεια

σε ένα ανασφαλή τόπο.

Άνεμος ζεστός μάλλον δυνατός ανεμίζει 

τα μαλλιά τη σκόνη τα φύλλα των δένδρων.

Δυναμώνει κάπως σα μας βλέπει.

Κρύβει τις προθέσεις αναμοχλεύει τις θύμησες 

κοιτά το χθες.

Φτώχεια οριζόντιος καθέτως εκθετικός πολλαπλασιαστικός.

Έλλειψη χώρου αισθημάτων στενότης, ίσως τρόπου.

Φωτιές καταστροφή το κέρδος μόνο μη θιγεί. 

Νύχτα. . . Οι σκέψεις σε αδιέξοδο, κλείδωσα. 

Βυθισμένος στα όνειρα περπατώ τρεκλίζοντας προς το πρωινό ξύπνημα. 

Η αυγή ο λαμπρός ήλιος θα μπορούσε μόνος να είναι. . .

Η μοναξιά στου πλανήτη Άρη τα σοκάκια είναι ταυτόχρονα η ευτυχία  και η συμφορά του. 

Λείπεις άνθρωπε.

Η λυπημένη πολιτεία εκδικείται

την ατολμία το φόβο τη διστακτικότητα την αναβλητικότητα

στις αντιπαλότητες. Το κοφτερό σπαθί παίρνει τη θέση του

στα χέρια του ισχυρού του επίμονου, 

κρατά τη λύση Δαμόκλεια. 

Ξερίζωσα από την καρδιά μου ένα αγκάθι μα με πονά ακόμα η αγάπη.

Στους καιρούς που ήρθαν

 Στα ρηχά νερά πνίγηκα 

επάνω στις αγάπες και στις θλίψεις μου 

νικώ το χρόνο.

Το νερό με ξεδίψασε με επιταγές άχαρες δάκρυσα. 

Σε άνιση μάχη τέντωσα τα φτερά μου

την εντιμότητα χάραξα απάνω στο μέτωπο.

Δεν παραδόθηκα στους καιρούς που ήρθαν και που έρχονται.

Ρωγμές

Κρύψε τα όνειρα ξανά κρύψε ξανά τα λόγια

που πόνους εγεννήσανε, και τις πληγές τις καίνε.  

Καυτά τα δάκρια, πικρά τα χείλη, τα μάτια κόκκινα.

Πληγές πάλης. Αίμα, πόνος.

Τακτικό αμάρτημα 

Ταξικό απόβλητο μικρόψυχο πάθος 

δίπλα στη νήσο των σειρήνων

κοντά στις σάλπιγγες της Ιεριχούς

περιτριγυρίζω τον ετοιμόρροπο τοίχο.

Απ' τις ρωγμές κυλά η αγανάκτηση ο καημός

η συμφορά του κόσμου βαραίνει τις καρδιές 

ανάβουν φωτιές κλάματα φλάμπουρα

στιγμές αλλοφροσύνης. 

φουσκώνει ο αέρας τα πανιά φουσκώνουν 

τα σίδερα σπάνε  τα κάστρα πέφτουν με πάταγο.