Κοίτα με
ποίημα
Κατρακυλά στα αχνάρια
στα βαριά βήματα του γίγαντα.
Ξεπέφτει σε πανάρχαια μονοπάτια.
Συναντά τη μουσική τα λουλούδια τα νυχτερινά αστέρια
λαμπρά και λυπημένα.
Παίζει ο άνεμος με το όνειρο κρυφτό στη μαγεμένη κόλαση.
Πολύχρωμα τα φώτα, η σιωπή, η ώρα, μας κουράζει.
Και οι νότες χορεύουν αδιάκοπα σαστισμένες
ανήσυχες άχρωμες να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
τ' αυτιά το δέρμα.
Κλείσε τα μάτια και κοίταξέ με.
Στα χαραγμένα μέταλλα στα κυκλώπεια τοίχοι απάνω.
Έσταξε το μεθυσμένο φεγγάρι το φιλί του έρωτα.
Είδε τα μάτια σου και πάγωσε συναντώντας το βλέμμα σου.
Άρθρωσε την ποιο γλυκιά κουβέντα το χάδι σου.
Ζεις ανάμεσα σε λαβύρινθους της σκέψεις μιας πολυπρισματικής
οντότητας που συναρπάζει.
Χαμόγελο του τρυφερού χαμόμηλου ξενυχτισμένη οπτασία του αμείλικτου αποχαιρετισμού, του χρόνου που μας ξεπέρασε.
