Φραντς Κάφκα . . . από κάποιο φίλο

 

26 Μαΐου 2020, 23:46 Φραντς Κάφκα . . . από κάποιο φίλο Πεζό   Φραντς Κάφκα. Λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ο Φραντς Κάφκα έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Καθώς περπατούσε στο πάρκο Στέγκλιτζ στο Βερολίνο, συνάντησε ένα κοριτσάκι που έκλαιγε απαρηγόρητο γιατί είχε χάσει την κούκλα της. Ο Κάφκα προσφέρθηκε να το βοηθήσει να βρει την κούκλα της, όμως μην μπορώντας να τη βρει, σκέφτηκε ένα τέχνασμα για να πάρει τη λύπη από το μικρό κοριτσάκι. Έγραψε ένα γράμμα, δήθεν προερχόμενο από την κούκλα της μικρής και της το έδωσε: «Σε παρακαλώ μην κλαις για εμένα, έφυγα σε ταξίδι για να γνωρίσω τον κόσμο. Θα σου ξαναγράψω σύντομα για να σου διηγηθώ τις εμπειρίες μου». Κάθε φορά που εκείνος και το κοριτσάκι συναντιόντουσαν, της διάβαζε προσεκτικά τα γράμματα που περιέγραφαν τις φανταστικές ιστορίες της κούκλας. Το κοριτσάκι παρηγοριώταν και αδημονούσε κάθε φορά για νέα από την κούκλα. Ο καιρός περνούσε και όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστούν, ο Κάφκα έκανε δώρο στο κοριτσάκι μια κούκλα, που ήταν όμως εντελώς διαφορετική από την αρχική. Η καινούρια κούκλα, έφερε επάνω της ένα συνοδευτικό σημείωμα που έλεγε: «Εγώ είμαι! Τα ταξίδια μου με άλλαξαν.» Μετά από χρόνια, το κοριτσάκι που είχε γίνει πια μεγάλη γυναίκα, βρήκε ένα κρυμμένο σημείωμα μέσα στην κούκλα που της είχε δωρίσει ο Κάφκα: «Κάθε τι που αγαπάς πολύ πιθανόν μια μέρα να το χάσεις, όμως στο τέλος, έστω με διαφορετική μορφή, η αγάπη θα επιστρέφει».

Η Χελίν Μπολέκ Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας

 

20 Μαΐου 2020, 15:47 Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας η Χελίν Μπολέκ Σάββατο 04/04/2020 - 13:56 Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας η Χελίν Μπολέκ, μέλος του συγκροτήματος Grup Yorum   Η απεργία πίνας φαντάζει σαν το τελευταίο βήμα, όταν η αξιοπρέπεια φτάνει στο έσχατο σημείο. Όταν οι νόμοι τους παραβιάζουν την υπόσταση του ανθρώπου. Όταν είναι γεμάτες οι άδικες φυλακές τους, σήμερα πια  σε όλο τον κόσμο. Όταν φτάνεις να προτιμάς να πεθάνεις γιατί το να ζεις έτσι, δε χωρά μέσα σου. Ξέρεις πως δε νοιάζονται γι ένα νεκρό παραπάνω. Μετά τους τόσους πολέμους που κάνουν μόνο ο αντίκτυπος στην κοινωνία τους δυσκολεύει κάπως, Αλλά να έτσι γιατί το κουράγιο η απελπισία η πίστη φωνάζει πως πρέπει να αντιδράσουμε. Γιατί οι δικές μας σφαίρες είναι τα ίδια τα κορμιά μας. Αυτοί είναι σκληροί επιδέξιοι τσαρλατάνοι ειδικοί στο ξεζούμισμα του εργάτη στην υπερεκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη. Μα πως μπορείς να δεχθείς να πεθαίνεις εσύ που αγαπάς τόσο τη ζωή. Σαν τραγουδάς φτιάχνεις συγκινητική έπαρση, επανάσταση και αγώνα σε κάθε καρδιά.   Γύρο μας τριγύρω, φυλακές αλυσίδες κάγκελα! Και η φωνή σου οι νότες σου σα το σπουργίτι πετούν και περνούν ανάμεσα μας. Κάθονται στην καρδιά για να ξαποστάσουν! Με τα νύχια με τα γυμνά μας χέρια που με αυτά σκάβουμε το δρόμο της εκπλήρωσης των ονείρων. Είναι τρομερό να παλεύεις απέναντι στα σιδερόφρακτα τανκ και τους πυραύλους. Να στέλνεις το μήνυμα σε ένα λαό που δε θέλει να κάνει πίσω. Τα τραγούδια σου βοηθούν να μαθαίνει ο λαός ότι μπορεί, ότι πρέπει να ξεπεράσει τα όρια του σάπιου τους καπιταλισμού. Καλύτερα παρτιζάνος στα ψηλά βουνά του καθαρού αέρα. . . . κλέφτης,  λεύτερος σα το πουλί σα. . . . νότα στο δοξάρι, φεγγοβόλα κόρη, φιγούρα πανώρια του ονείρου , καταμεσής Φλεβάρη. Παρά νωθρός και μισοταϊσμένος αυτολογοκριμένος με ρεκλάμες πρωθυπουργικές, φιλιά και χειραψίες για να κοιμίζεις τον λαό με τέχνη νεκρή ενός κάποιου επιπέδου.

Βηματισμός

 

10 Μαΐου 2020, 14:05 Βηματισμός Με μια κούραση εξήντα ετών. Σε ένα κορμί αλλιώτικο ταριχευμένο με ελπίδες ενστάσεις απογοητεύσεις. Αποστολές μυστηριακές σε διστοπικές διευθύνσεις. Μην ξεχάσεις το χωνευτικό για τις παθήσεις. αν τα μάτια χάνουν την οξύτητα τους αν μια απέραντη οξυδέρκεια έρχεται στη μνήμη. Κρατούν από το χέρι τον περασμένο χρόνο με το βαρύ το παραγεμισμένο δισάκι κρεμασμένο στον ώμο Κοιτούν το κενό, ούτε το μέλλον ούτε το παρελθόν.   Τις αγάπες που έκλαψαν μόνες τις νύκτες Στον ουρανό τον ξάστερο Κάθε λάμψη του και μια λαχτάρα Κάθε αστράκι ένα δάκρυ Αναφιλητά που έφυγαν μακριά Αχός ξέμακρος αναλαμπές ευτυχίας.   Τρεμάμενα λυχνάρια φωτίζουν τις μεγάλες Λείες πέτρες στα σκοτεινά καλντερίμια Με το δαιδαλώδες μήκος τους Και οι ξερολιθιές δίπλα να συγκρατούν την πλαγιά Γεμάτες χορτάρια φυτρωμένα ανάμεσα στα λιθάρια.     Στις συκιάς τη σκιά των φύλλων της το πλάτος Ζωγράφισε τον όγκο της στο έδαφος Μια προβολή δύο διαστάσεων του τρισδιάστατου είναι της Με τη βοήθεια του ήλιου.  Με ρίζες βαθιά στο έδαφος ανακύκλωνε τη ζωή με τα ευωδιαστά σύκα της   Ίδια με τις νότες που γλυκαίνουν οι αποστάσεις οι εναλλαγές οι σιωπές η απαλότητα η ένταση η ποικιλία. Χρώματα της αυγής και της ζωής που μένουν πίσω μας ακούραστα αυθύπαρχτα προορισμένα για την συνέχεια που δεν μπορώ να βηματίσω.

Tο φεγγοβόλο

 

15 Απριλίου 2020, 22:57 Tο φεγγοβόλο ποίηση   Tο πρόσωπο σου βαθιά κουρασμένο σκαμμένο αυλακωμένο από την υπομονή αντίκρισα μπρος μου σαν άναψε το φως από το πλήκτρο του διακόπτη στο γνώριμο δωμάτιο. Μπροστά στον καθρέφτη καθισμένος κοίταζα το δικό μου μου άρεσε τώρα γιατί δεν μπορώ να σας εξηγήσω ίσως να μην είναι ζήτημα αισθητικής μόνο. Ξέρω πως αισθάνομαι μπλεγμένος σε αέναες πλάνες για το σήμερα και το χθες δεν έβρισκα καμιά απάντηση στην μπλεγμένη εποχή μας. Μπλεγμένη εποχή την ώρα που πτώχενε ο κόσμος με την απώλεια της ελπίδας. Τα υπέρβαρα αεροπλάνα τα υπερβολικά μεγάλα κανόνια απεικονίζονταν στον ιστό της σκέψης που την αλυσοδένουν. Βαθαίνουν οι ρυτίδες στο βάρος του χρόνου μα ο χρόνος δεν είναι καινός περιέχει εμένα εσένα το παιδί το γείτονα την Αφρική την χαρά και τη λύπη την αλλαγή των κυττάρων. Είναι καθαρό αλλά όχι προφανές ευχάριστο θα έλεγα το φεγγοβόλο μέλλον του θανάτου των.

Έκλαψα

 

15 Απριλίου 2020, 21:42 Έκλαψα Έκλαψα για το παιδί που πεινά. Έκλαψα για τον εργάτη πού άνεργος πια γύριζε σπίτι πληρώνοντας το ταξί με την αποζημίωση της απόλυσης του. Έκλαψα, για την γυναίκα με το πράσινο παλτό που συνάντησα στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία μαζί με τα τρία παιδιά της, για δεύτερη φορά μετά πολύ καιρό, την ώρα του επιθανάτιου ρόγχος στο διπλανό κρεβάτι από αυτό της μάνας μου. Έκλαψα για την κοπέλα που συμβιβασμένη με τη μοίρα της στήθηκε στο πεζοδρόμιο για μεροκάματο. Έκλαψα για τη γιαγιά που δέχτηκε να την ταΐσω στο γηροκομείου με ένα χάδι στην παλάμη. Έκλαψα για το πρεζάκι που αλαφιασμένο προσπαθεί να τρυπήσει το κορμί του. Έκλαψα για το ανυπεράσπιστο αύριο. Για τους χιλιάδες απολυμένους και τον εξευτελισμό τις σύνταξης. Κλαίω για όλα αυτά που δεν είναι όπως απαιτείται.

Προχωρημένο το μοντέλο

 15 Απριλίου 2020, 21:32

Προχωρημένο το μοντέλο

Το απόγευμα. . . .

Κριμένος πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου

παρατηρούσε το φως που σιγά σιγά χαμήλωνε

έβλεπε τη μέρα να φεύγει.

Μια περίεργη ανυπομονησία χαρακτήριζε κάθε σκέψη κάθε κίνηση.

Γλώσσα λανθάνουσα . . . . έχει.

Την σκέπτονταν συνεχώς

Προσπαθούσε να της γράφει ευχάριστα γράμματα αισιόδοξα γεμάτα όνειρα για το μέλλον.

Αυτά του τα γράμματα τα δίπλωνε με προσοχή τα έβαζε καθημερινά σε ένα κουτί.

Δεν παρέλειπε την ημερομηνία πάντα καλογραμμένη με καλλιγραφικούς χαρακτήρες.

Το περιεχόμενο του γράμματος ταξίδευε νοερά, εξίσου ήταν και η απάντηση που λάμβανε.

Πάντα συμβουλευόταν τα προηγούμενα καθώς και τις νοερές απαντήσεις.

Θεριό που τρώει τη σάρκα του ο χρόνος που περνά

μα και τα όνειρα που δε βρήκαν εκπλήρωση.

Κάποιες ατυχίες. . .

λέμε να δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περιμέναμε.

Ύστερα έκλεισα τα παραθυρόφυλλα και κλείδωσα τις θύμησες

πέρασα από το μυαλό τον πόνο της ανεργίας

που σου σπάει τα κόκαλα και ξεριζώνει την αξιοπρέπεια

είδα το παρωχημένο μοντέλο.

Στον καιρό του Μινώταυρου

 11 Μαρτίου 2020, 00:45

Στο καιρό του Μινώταυρου
ποίηση  

Αρχή και τέλος το πέλαγος

βαθύ θαλασσί το χρώμα της ας πούμε λουλακί.

Ξαγνάντι στον αφρό το ταξίδι 

ο κόπος το μυαλό ο φόρος πικρός.

Στον φάρο λαμπερό φως φανταχτερό

Αστέρι λαμπερό σημάδι στον καιρό του Μινώταυρου.

Στο σεργιάνι του κόσμου καταμεσής του πέλαγου

Με οδηγό το αστέρι που φέγγει τα λευκά τετράδια

με τα μεγάλα γράμματα που ξεκόλλησα από τα σάπια καράβια

απ' τις πρύμνες τους στα διαλυτήρια της ζωής τους.

Το φως του από το παράθυρο μπαίνει δειλό αλαφρύ

Αχνίζει πάνω από τα γραμμένα μυστικά του παρελθόντος.

Λαμποκοπά φωσφορίζει  περιτριγυρίζει τα μάτια του φαροφύλακα

ψάλει τρομερά μαντάτα για το μέλλον

το παρελθόν ζητά εκδίκηση

θέλοντας να βγει από το κουκούλι του

να γεννηθεί το νέο.