54)                                              Κάνω ταξίδι μακρινό

Κάνω ταξίδι μακρινό σε σύννεφα κι αστέρια άλλα μαβιά άλλα σταχτιά άλλα λευκά βαμβάκι.  Το αστεράκι μυθικό λαμπρό και κρυσταλλένιο.  Είναι λιγάκι μακρινό μα πάντοτε το βλέπω. Περνοδιαβαίνοντας τον σκοτεινό καιρό από σύννεφο σε σύννεφο πατώ. Θέλω τα χρώματα να πιάσω ανταύγειες της ζωής λεπτές στα μαλλιά σου θα τυλίξω.. Μέσα απ’ το φως που τα περνά.  Διαμάντια μέταλλα και λάβα  ογκόλιθοι του πεπρωμένου. Να νιώσω να δω να πιάσω.  Ταξιδεμένα από παλιά σε χρόνο πάντα ενεστώτα περνάνε μέσα απ το κορμί. Χωρίς να ξέρω με μεθούν κι όλοι με λένε αλλοπαρμένο. Αχ τι ωραία το μυαλό να στροβιλίζετε σε πλάνες. Το έχει ανάγκη. Κι όταν θα γίνει!! Οκτώβρης 07

53)                                                          Κληματαριά

Πράσινα τα φύλλα της κληματαριάς της αγαπημένης μου με τις χοντρές ρόγες και το χοντρό σταφύλι. Δροσερό παθιασμένα όμορφο, ακριβά, μοναδικής γεύσης. Στριφογυριστές οι βέργες οι κληματσίδες οι ρίζες βαθιά χωμένες στα σπλάχνα της γης ρουφούν αργά την αποθηκευμένη τροφή. Στην παχιά της σκιά πλησίασα τα αστροφώτιστα διαστήματα που στολίζουν τα μάτια σου  αυτά με τους πηχυαίους τίτλους ήρεμα γλυκά σαν σε σελίδες εγκυκλοπαίδειας που βρήκα αστέρια και λάμψεις. Μα οι εποχές τις δίνουν μια άλλη όψη η κάθε μια την ποτίζουν ξεχωριστά με λίγα δάκρια ίσως και πολλά. Κάθε μικρό ρυάκι δάκρυα, ξέρετε το κάθε ένα μοιάζει με διαμάντι γευστικά θαλασσί αλμυρό οπτικά. 22 Φεβρουαρίου 2016, 01:09

52)                                             

                                                  Τράβηξα, για να δω καλύτερα 



Φανταχτερά τα στολίδια τους που στόλισαν τη ζωή στον τόπο που ζούμε.
Συσκότισαν τα όνειρά μας.
Κλάψαμε για τα αδιέξοδα που νιώθαμε να σφίγγουν τη ύπαρξη του κόσμου.
Τράβηξα, για να δω καλύτερα, την συγχορδία του ψέματος.
Συννεφιά κουβαλά ο ήλιος μας και χλομός όπως είναι εκεί ψηλά κοιτά με αποστροφή τα καμώματα του παρελθόντος.
Συννεφιά κουβαλά ο ήλιος μας και πικραμένος κοιτά τον πόλεμο τον όλεθρο και τις εκατόμβες των νεκρών τη συναλλαγή.
Εργατών υπαλλήλων θανατικές καταδίκες ζωντανές πληγές.
Γκρι το τσιμέντο γκρι το χαμόγελο γκρι το σούρουπο που περνά πάνω από τα τριαντάφυλλα του κήπου το γρασίδι δροσερό θαρραλέο καλύπτει ξεκάθαρα κάθε χώρο.
Κουράζει η ξιπασμένη εξουσία τα έσχατα σημεία του μέλλοντος
πικραίνουν τις πέτρες τα βουνά
μα εξοργίζει τα χρώματα τα κάδρα του καλλιτέχνη
οι ζωγραφιές φωνάζουν κλαίνε φοβερίζουν.
Οι μάζες μαθαίνουν κοιτάζουν το παλιό,
να αφουγγράζονται το καινούριο πικράθηκαν και θα μεθύσουν.
Από νωρίς το πρωί έκλαψα για τους νεκρούς του κόσμου
εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί από το χέρι της εξουσίας ανά τους αιώνες πεθαίνουν
σαν άβουλα μοσχαράκια
χωρίς να γνωρίζουν χωρίς να αντιδρούν.

21 Φεβρουαρίου 2016, 23:39

51)                                                 ΚΑΘΕ ΑΛΛΑΓΗ

Ωστόσο συλλογιστικά
τις καλοκαιρινές μέρες του κόσμου μας.
Του μικρού μας κόσμου.
Τις υγρές μέρες με την αποπνιχτική ατμόσφαιρα
τα βλέμματα τα αλληλοδιασταυρούμενα
μες την θολούρα του ουρανού.
Και περιμένεις.
Αλλαγές από φως άσπρο δυνατό γλαφυρό
Σε αιωνιότητες δεν βρεθήκαμε
μια γραμμή κόκκινη ίσως δένει το παρελθόν στο μέλλον
ζεματιστά φιλιά σε εναλλαγές ζωής.
Κάθε μέρα κι ένας κόμπος πάνω στους άλλους
Σμίγουν τα σκοτάδια, μουνταίνει τα χρώματα
Δεν μπορεί να χαράξει
η παγερή νύχτα του σέλας μετατρέπει τη διάρκεια της μέρας του αιώνα.
Παγωμένο σκοτάδι ντύνει τον ατελείωτο χρόνο στασιμότητας σε ακαμψία πρόσκαιρη.
Κάθε νέο ζει πρώτα στη σκέψη μας. Εκεί τρυπώνουν συστηματικά.
Μαζί με τις αυταπάτες τις δοξασίες τα ψέματα.
Οπότε η συνείδηση θολώνει την αντίληψη του τώρα και του αύριο.
Οπότε τα όνειρα μαγειρεύονται στο τσουκάλι
το μαύρο αυτό που χυλώνει τη  ζωή σα δέσμιο κοντά στο προμηθέα.
  12 Φεβρουαρίου 2016, 00:28

50)                                              Θα στο πω καθαρά       

Καθαρά θα στο πω καθαρά θα στο περιγράψω αν μπορώ 
Αν μπορώ ξύνω το κεφάλι ξύνω το ξινό ξύλο
Φτιάχνω ένα κεφάλι πολλά κεφάλια από ξύλο
Ζω στη σκέψη στον πολιτισμό του ξύλου.
Θα στο πω ξανά ξινά επαναληπτικά ίσως κούφια 
Προϋπήρχαν πολιτισμοί καλύτεροι η χειρότεροι δεν ξέρω.
Μα ξύλινος που υπονοεί πολιτιστική ακαμψία
Μη αντίληψη της ευαίσθητης πλευράς του φεγγαριού.? 
Καθαρά θα στο πω χεριάζετε να τα λέμε καθαρά 
Πολλά κεφάλια έφτιαξα σα δάσκαλος και γλύπτης του νου 
Σκάλισα λεπτές γραμμές και αποχρώσεις σκέψεις κέντησα χρώματα και ήχους
Σε ένα κόσμο ξύλινο που καίγεται και κουβαλά νερό με τρύπιο δοχείο.
Σε έναν ήλιο ολοφώτεινο λαμπρό άσπρο που του κλέβω το φως 
Θα πω την αλήθεια μου την αλήθεια που κλέβει το μέλλον μου το ψέμα μου 
Όνειρο γλυκό για καλύτερη σμίλη.
Τι ξυλοποιεί το λόγο τον άνθρωπο τις σχέσεις μας 
Τι κοινωνία γεννά αυτό το τέρας 
πως και πόσο χειρότερα μπορούν Να είναι τα πράγματα.

07 Φεβρουαρίου 2016

49)     Ο Λευτέρης και λευτεριά.

  

 

Ο Λευτέρης που έχει μάνα τη λευτεριά Η λευτεριά που έχει μάνα την αγάπη Η αγάπη που έχει μάνα την αλήθεια. Αλήθεια που ξέρει μόνο το δίκιο Το δίκιο του αδικημένου του ξεριζωμένου. Το δίκιο που ξέρει μόνο το δίκιο Αντιστέκετε στο άδικο Που κάνει αντίστιξη με την ηθική και το ανήθικο. Το αιώνιο και το σχετικό Την ταξική δυάδα που η αλήθεια φλογίζει. Πόλεμος για γνώση κι ανατροπή της απ’ την καινούρια. Η λευτεριά του Λευτέρη η πορεία της ανθρωπότητας. Και λευτεριά η γνώση. H μάνα του Λευτέρη. 01 Φεβρουαρίου 2016, 14:36

48)                                        Καθημερινά υψηλά όνειρα.

Καθαρά σύννεφα στον ουρανό τον γεμίζουν πέρα πέρα τον όγκο του ζωγραφίζοντας όνειρα που έχουν ξεφύγει από τον ύπνο κάποιων ταλαίπωρων βιοπαλαιστών και ανεμπόδιστα φιγουράρουν στον μπερντέ του ουράνιου στερεώματος.  Ανώνυμα προς μεγάλη μας χάρη και με την άνεσή μας μπορούμε μέσα από αυτό το ιδιότυπο γκάλοπ να γνωρίσουμε ,με παραβολικό τρόπο, τις κρυφές τις ποιο μύχιες σκέψεις τα ποιο πικρά θέλω των ανθρώπων που περνούν δίπλα μας που εργάζονται στην πόλη μας. Πολλές φορές κατά την ανάγνωσή τους μας μπαίνει η υποψία πως κάποια από τα αποδρώντα μας όνειρα προέρχονται από τις διπλανές πόλεις καθώς τα θέματα τους ταιριάζουν πιότερο στις συνθήκες αυτών των περιοχών ακόμα και γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί φαίνονται να ταιριάζουν. Μπορείς κάποιες φορές να ξεχωρίσεις και το επάγγελμα του ονειρευτή τη διάρκεια του ονείρου και αυτό δείχνει πόσο η κρυφή αυτή επιθυμία τον ταλαιπωρεί  που χάνει εκείνες τις στιγμές του ονείρου την ανθρώπινη του ιδιότητα και μετατρέπετε σε ένα είδος μάντη που προλέγει που παρουσιάζει απόκρυφες σκέψεις που η ηθική μας δεν επιτρέπει να ομολογήσομε ούτε στον εαυτό μας καθόσον στον χρόνο της ημέρας δεν μπορούμε ούτε να τα φανταστούμε ως άλλος δόκτωρ Τζέκιν. Ο θησαυρός της συλλογής μας άρχισε να μεγαλώνει τόσο που μπήκαμε στη πορεία ομαδοποίησης θεματολογικά έτσι η εργασία αυτή μεγάλωσε, απαιτεί πολλές ώρες της ημέρας και αρκετούς ανθρώπους να βοηθούν. Όμως τα όνειρα σαν αντανάκλαση της ζωής μας δεν επιτρέπετε να  τα ξεχάσουμε μα δεν μπορούμε άλλωστε . Μέσα σ αυτά κατοικεί το αύριο μιας και το παρελθόν μας  τα οδηγεί. Έτσι μάθαμε να εκτιμούμε τα όνειρα να τα υπερτιμούμε μάλιστα μιας και  οι ελπίδες μας οι διορατικότητες μας οι ανάγκες μας για την επόμενη μέρα περνά μέσα από τα ταπεινά όνειρα του ονειρευτή . Η εξέλιξη της ζωής ξεκινά με τα όνειρα καθώς ο παγωμένος ζητά τη φωτιά.  Πολλές φορές τα όνειρα παρεξηγούνται σα να εκφράζουν μια απραγματοποίητη υπόθεση και ονειροπαρμένες συμπεριφορές . Έτσι μας ζητούν να ξεκοπούμε από αυτά, καθόσον είναι αδύνατο να απαλλαγούμε από την τυραννική πολλές φορές πραγματικότητα του παρόντος του πάντα νέου παρόντος με τα χαρακτηριστικά του χθες και τις προϋποθέσεις του μέλλοντος.  Στα μανταλάκια του ουρανού μπερντέ ξεχώρισα και κάποια δικά μου όνειρα μα τα βρήκα φτωχά ταπεινά έτσι με την εμβέλεια τους δεν έκανα για να παίξουν τόσο σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας  μόνο λίγη γλύκα θα έδιναν στον καφέ μου και προσεκτικά με μπόλικη ταπεινότητα τα έβαλα στην άκρη της κατάταξης  να πάρουν προτεραιότητα άλλα πιο σπουδαία που οι αλλαγές τους κοσμοϊστορικές δείχνουν . Μα ξέρετε για να γίνει ένα όνειρο πραγματικότητα δεν είναι απλή υπόθεση.  Είναι νομίζω μια διαδικασία αρκετά σύνθετη. Μια πρακτική που μάλλον κατηγορείται, πολλές φορές κινεί υποψίες ανατρεπτικές της υπάρχουσας κοινωνικής δομής και συνήθειας .   Άλλοτε πάλι λοιδορούνται . Ίσως το εκπαιδευτικό σύστημα να έπρεπε σαν ένα ακρογωνιαίο συστατικό του να έχει τη δημιουργία προσωπικοτήτων που η πραγματοποίηση των ονείρων θα βρίσκετε στο ιστό του μαθησιακού πεδίου. Σκύβοντας στον πολιτισμό μας στην ακίνητη πορεία του μπορούμε να αναγνωρίσουμε την πρόοδο μέσα από την αμετακίνητη εξέλιξη ιδιωμάτων και συνθηκών. Υπάρχουν όνειρα παγκόσμιας εμβέλειας μα και δυσκολίες που η ζωή τις λύνει με ιστορικά προτσές  αναπάντεχα. Στο χρόνο τον διαστέλλοντα. 18 Οκτωβρίου 2015, 01:50