40)    Μεθυσμένη παπάγια

Τραγούδι                 Θα ανέβω σε ένα αεροπλάνο Για να σε βλέπω από απάνω Θα ανέβω πάνω στο ρεβίθι Για να σε βλέπω μες τα πλήθη Να βγάζεις λόγους και κορόνες Να καταπίνεις τις κοτρόνες Μικρέ μου κοντορεβιθούλη Μία ανάσα ούλη κι ούλη Υπερβολές πολλές κι αράδα Κάνουνε το χιονιά λιακάδα Μα θα σου στείλω μια παπάγια Που θα τις έχω κάνει μάγια θα φας πολύ και θα χορτάσεις χα….. Δε θα μπορείς να ξεδιψάσεις 02 Νοεμβρίου 2014, 23:50

39)    Λέξεις ντυμένες με ζάχαρη και γλυκιά χρυσόσκονη

Λέξεις ντυμένες με ζάχαρη και γλυκιά χρυσόσκονη πασπαλίζουν το μύλο του λόγο. Το μήλο της έριδας, των πρωτόπλαστων το μήλο, του Αδάμ, τα μήλα της κόκκινης μηλιάς, τα μήλα των Εσπερίδων Λέξεις ντυμένες με κουρέλια, της ιστορίας θλιβερά περιττώματα, περισσεύματα, που μείνανε παρατημένα κι’ άχρηστα να τα περιφρονούν οι γενιές που έρχονται  θλιμμένοι δρόμοι, της εξουσίας ουσία, σκουριά που ζωντανεύει σε δεξαμενές γεμάτες με υγρή μούχλα... και τη γνώση του κόκορα χάνετε η μυρωδιά του ρόδου, το φως, χάνετε σε λέξεις που... εκτελέσεις μας φέρνουν.. εντολών απύθμενων. Την εξουσία χορδίζουν, δειλά, πονηρά, τη βαυκαλίζουν με ζωή αιώνια, ανωτερότητα,  πεπρωμένο. Φουσκωμάρα και σόδα την ποτίζουν την άμοιρη ζωούλα τους. Μα ο μικρός παλαιστίνιος πεινά δεν παίζει, αρπάζει την πέτρα και… βλέπει τον μικρό στο Σεράγεβο μισός ζωντανός μισός πεθαμένος μα και στο Ιράκ ζώνετε το θάνατο και περπατά ανθρώπινη βόμβα. Σοκάκια της ζωής που πόνεσαν σαν τα περπατάγαμε, άλλαζαν κατεύθυνση ανάλογα με τον τρόπο που βαδίζαμε, που αισθανόμαστε, που θαρρεύαμε ή ξεθαρρεύαμε γιατί η συνάντηση η αντάμωση είναι σα τη χημική ένωση. Με άλλον καταλύτη άλλο αποτέλεσμα. Λέξεις σφιχτές λυτές κοφτές κάθε μια τους βαραίνει σαν πέτρα σα πατρική συμβουλή η κάθε μια ένας ολόκληρος κόσμος η μια δίπλα στην άλλη οικοδομούν την αυτοκρατορία της…….λεξώκοσμος Λέξεις που με αυτές κατηγορούμε λέξεις όπως αυτός που κατηγορεί τη μουσική γιατί δεν του αρέσουν οι νότες. Αχ τι πολλές νότες έχει αυτή η λέξη. μουσική λέξη! 15-01-08

38)    ΚΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ

Κάτι κάνεις στα όνειρα και μαυρίζουν. Κάτι κάνεις στα νερά και βρομίζουν. Λερώνονται οι κουβέντες μας στην επαφή τους με το οξυγόνο. Σκέψεις που δυσκολεύεσαι να αρθρώσεις που δεν μπορείς να μαζέψεις να περισώσεις.  Σκηνογραφώντας σε μαύρο φόντο βάζω τα θέλω μου να φωνάζουν δίπλα στ αστέρια που σμε θαυμάζουν.                                  ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ                Πάρτε μου λέτε γλυκά πορνεία είναι της ιστορίας η ομοιοκαταληξία Πάρτε μου λέτε γλυκά πορνεία είναι υποκατάστατο της ευτυχίας. Πορνεύουν  την αξιοπρέπεια την αξιοπιστία την εντιμότητα και την ουσία. Μέσα απ τα μάτια ξερνάν τη φτήνια και σε πουλούν για λίγα σελίνια. Άμοιρα άμυρα αμυδρά μικρά τοσοδούλια ανθρωπάκια εγωπαθέστατα καθαρματάκια. Για την επιφάνεια χάνετε την ουσία και για την ουσία την πεμπτουσία. Κλίσε τα σύνορα να μην περάσουν και την διάθεσή μας την χαλάσουν. 25/02/08

37)   ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟΥ ΛΕΜΠΕΣΗ

 

      

Η ορχήστρα έπαιζε δυνατά τα τραγούδια.

Ανεβοκατέβαζε την ένταση της ψυχής

πηγαινοέφερνε τη συγκίνηση.

Σειρήνα που μαγνητίζει τα αυτιά τα υγρά

τα μόρια της σάρκας τα κύτταρα.

Που δονεί τα φυλλοκάρδια χαλαρώνει το κορμί 

προετοιμάζει το νου να δεχτεί το στίχο που παιχνιδίζει

με τη μουσική.

Μικρές προσευχές λιτανείες αγάπης εντυπώσεις ζωής

Φιλοσοφικά  αποθέματα, γνήσια  λαϊκή σοφία

Ζωγραφιές των λέξεων  από την παλέτα των αγώνων

των αγωνιών και των καημών.

Κλίνεις τα μάτια μα βρίσκουν  δρόμο

περνούν στο χώρο της σκέψης

σε οδηγούν σε χρωματικά αισθήματα που μεγενθύνουν

τη χαρά της πράξης.

27/02/08

36)   02 Νοεμβρίου 2014, 23:06 Κάπου στο ξέφωτο του δάσους 

Κάπου στο ξέφωτο του δάσους όμορφα πολύχρωμα αγριολούλουδα απελευθερώνουν το μυστήριο της ύπαρξης. Η άμμος ατελείωτη, απέραντη έκταση καυτής ύλης άνυγρης στεγνής ζωής μαρτυρικού βηματισμού μέχρι την επόμενη όαση πράσινη στιγμή στο χάος. Νερό διαυγές, άρωμα μιας ένωσης πανάρχαιας με τον κάματο. Κάθαρση συνέπεια και υπόσχεση δύναμης φανός και φάρος δίπλα στην όαση, λιμάνι ατάραχο κι ατάραχτο από λέξεις και γράμματα. Γραμμάτια απλήρωτα, κόπος που βάλθηκες να ανταλλάξεις με χρήμα, τη δύναμη του όπλου βλέπεις. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τη στιγμή που πρόδωσες τον άνθρωπο. Θεϊκά δικαιολογητικά φοβέρες και κατάρες τριγυρνάς πάνω από τα κεφάλια μας δεμένες στο θεϊκό μαστίγιο σου και στους κεραυνούς κάποιου Δία. Όλοι πρέπει να υποταχτούν. Δεν θυμώνουν δεν ξεσπούν για το άδικο που τους συμβαίνει φροντίζεις να το κρύψεις μα το άδικο το νιώθεις σε πνίγει και ας μην το κατανοείς επαρκώς. Κόμπος δεμένων αισθημάτων  τα μάτια κοιτούν για σύντροφο να βρουν Στεγνή και ξερή γεύση χάνετε το έδαφος γκρεμίζεσαι ώρα πολύ ……….. απλώνεις τα χέρια κάπου να κρατηθείς. Σκας στον πάτο ενός βαράθρου το κορμί ταλαιπωρημένο ζαλάδα το τυλίγει σα νεφέλωμα, δεν βλέπεις καλά μισοσκόταδο από κάπου ψηλά έρχεται αχνό φως αρχίζει να σαλεύει. Μόνος στο πουθενά μα όχι ,όχι δεν είναι μόνος και άλλοι ταλαιπωρημένοι αδύναμοι στο κορμί στα αισθήματα στο νου γενιές και γενιές καταπίεσης στο περιθώριο της γνώσεις βουτηγμένοι στο ανεξήγητο ανάβουν θυμίαμα και ξορκίζουν το κακό που αναπόφευκτα θα τους ευρύ. Έχουνε δρόμο μπροστά γενιές πολλές θα τον περπατήσουν και σαν η ώρα βρει τη στιγμή που πρέπει οι καταραμένοι θα ξεπλύνουν τον κάματο θα πάρουν τη ζωή σε άλλη διάσταση τα μάτια θα βλέπουν αλλιώς κι όλα αλλιώς θα τα καταλαβαίνουν. Τα αγριολούλουδα σε άλλα χρώματα θα τα βλέπεις και η ύπαρξη αξία άλλη θ’ έχει 14/06/08

35)   Κάνε ότι μπορείς αγάπη μου




Κάνε ότι μπορείς αγάπη μου σα αυτόν τον κόσμο που φεύγει γρήγορα.
Φτώχεια πρόεδρος αναδιαρθρώσεις φρεγάτες πύραυλοι αεροπλάνα Ακρόπολη Χιροσίμα αντιμπεριαλιστές πορεία κινητοποιήσεις.
Γιουγκοσλαβία Τσετσενία Αφγανιστάν Σομαλία Ιράκ Ιράν Ξεκίνησε η πορεία αναδιάρθρώσης του κόσμου.
Η αισχύνη περισσεύει για την κουλτούρα του φασισμού του φασίστα.
Τα κέρδη ασίγαστη φλόγα Ναι αγάπη μου.
Για σου Μαρία μου Άδικο σίγουρα υπάρχει μόνο που το βλέπει μόνο ο αδικημένος.
Έντονο συναίσθημα με εκρήξεις θυμού ψυχική ταραχή αύξηση της αρτηριακής πίεσης.
Ανακάτεμα των ορμονών ένταση άνχος καταπίεση Αύξηση των καρδιακών των νευρικών παθήσεων.
Άνθρωποι απορυθμισμένοι Άνθρωποι ανασυνταγμένοι Άνθρωποι σκουριασμένοι Δίχως ισορροπία με μεταλλαγμένα συναισθήματα.
Άνθρωποι προς απόσυρση Κοινωνική ομαδική σκέψη κουλτούρα γεμάτη σύφιλη και πύο Κοινωνική απορύθμιση ρύθμιση δυστυχίας.

02 Νοεμβρίου 2014, 22:51 

34)    10 Φλεβάρη 2008, 22:14 Κάκτος ο άνυδρος

Προσευχές, λατρείες, ομορφιές, δεμένες στο γαϊτανάκι του πόθου που σέρνει τα όνειρα. Καμάτωσες να προσπερνάς το σήμερα, να το προσφέρεις θυσία στο μέλλον.   Ο χρόνος διαβαίνει, αδίσταχτος φονιάς της προσμονής, αφήνοντας αποδείξεις ματαιότητας, και χαμένων στοιχημάτων, όπως ο ταχυδρόμος τις συστημένες επιστολές που μας γεμίζουν περιέργεια μέχρι να τις παραλάβουμε. Ακουμπισμένος στη μυρτιά του κήπου κοιτάζω. Τα σύννεφα που παίζουν με το γαλάζιο του ουρανού. Ο ήλιος λαμπρός ετοιμάζετε να σχολάσει το μεροκάματο του και σήμερα. Απλήρωτο μεροκάματο. Παρακαταθήκη στο λογαριασμό της ζωής, αρχηγός της ανιδιοτέλειας, καυτός φίλος γεμάτος θαλπωρή και αγάπη για τα πλάσματά του. Παλιός θεός άλλωστε, ο παλιότερος πλάστης και δημιουργός.  Σκέψεις… περιμένοντας να σε δω περπατώντας τη στράτα νά ρθεις κοντά μου. Καταπράσινα τα κλαριά και το δροσερό αεράκι ανακατώνει τις αραιωμένες άσπρες τρίχες του κεφαλιού καθώς είναι φρεσκοπλυμένες. Ατελείωτες μέρες, κάθε απόγευμα αντάλλασσε το κατευόδιο μαζί του, για την πορεία την καθώς πρέπει των πραγμάτων.  Έστριβε το τσιγάρο του και τα κουβέντιαζε μέσα του πίνοντας βαλσάμικο.  Σκλάβος της ομορφιάς της στιγμής που με μάτια γεμάτα έρωτα χαλαρώνει και αφήνετε να τον πλημμυρίσει.  Θυμάται στοιχήματα που τα πάλεψε στη ζωή του.  Άλλα άξιζε άλλα πάλη όχι μα ποιος μπορεί να κάνει λογαριασμό χωρίς τον κίνδυνο του λάθους. Μένει μόνος η γριά του η Κωνστάντο τον αφήνει πάει στην Αθήνα στα παιδιά. Τα μάτια κοκκινίζουν… από το ούζο και μες τις θύμισες βάζει τα κλάματα. Έτσι κλαμένο τον βρήκα κόκκινο κόκκινο στρουμπουλό με πρησμένα τα πόδια μοιραίος.           29/01/08   Και να έφτασε το λεωφορείο με τις πράσινες γραμμές. Σταματά στην άκρη του δρόμου. Η ησυχία του απογεύματος ανακατώνετε. Σταματούν τα κελαηδίσματα, ματιές γεμάτες αγονία αναζητούν τον νέο επισκέπτη. Βαδίζει αργά, ανηφορίζει κρατώντας τη μικρή της βαλίτσα. Τα βήματα ακολουθούν το ένα το άλλο σα μέτρο από ποίημα μεγάλο. Τα μάτια, το βλέμμα χύνετε πέρα να μας δει, να γνωρίσει την κορμοστασιά μας. Να το πρόσωπο αλλάζει ύφος τα χαρακτηρίστηκα του φωτίζονται και η επικοινωνία αρχίζει να εξελίσσετε. Ήρθε. Ήρθε να μας φέρει με τα ανάλαφρα δροσερά της νιάτα αναρίθμητα συναισθήματα, για τα νέα της από την Αθήνα, για την ανάγκη που μας έχει, για την έλλειψη που έχουμε μέσα μας σα μας λύπη, όπως και τα άλλα παιδιά από το συνοικισμό  που φύγαν για τα δύσμοιρα τα ξένα, για τη στιγμή της συνάντησης που ανατριχιάζει το κορμί και βουβά σπάνε τα πνευμόνια καθώς ανακατεύονται η ανάσα με τα δάκρια. Παιδί μου!  Παιδί μου λέει κι ο μπάρμπα Κώστας και στέκετε πλάι μέχρι να έρθει η σειρά του να την καλωσορίσει κι αυτός, την κοιτάζει με τα μεγάλα κόκκινα μάτια του σα να βλέπει κάτι από τις θύμισες που τον  τριγυρνάγανε. Είναι η κόρη της κουμπάρας και γειτόνισσάς του τριάντα χρόνια τώρα, σα τα δέρνε τρέχανε να τα σώσει από τη μανία της να τα χαϊδέψει να τους πει παραμύθι. Συναγωνιζότανε τον άλλο μεγάλο ιστορικό τον Καραγιώργο που καβάλα στ άλογο γύρναγε μες την πόλη μέχρι τέλους αψηφώντας τις φωνές του δήμαρχου πως το ζωντανό του λερώνει τους δρόμους. Τη να του πει του μπάρμπα Γιώργου που αυτός τού δινε καραμέλες από μικρό παιδί. Κάθονταν δίπλα στο τζάκι ξυπόλητοι γιατί τα ποδήματα ήταν γεμάτα λάσπες και χώματα και άναβε η κουβέντα η ιστορίες για τούτο και για τ άλλο για δοξασίες προλήψεις και για απαγορευμένα θέματα με υπονοούμενα και νοήματα τάχα να μην καταλάβουν τα παιδιά. Να μην πληγωθεί η αθώα τους καρδούλα αλλά φοβούνταν κιόλας παιδιά είναι ποιος ξέρει που ανοίγουν το στόμα τους. Ο πόλεμος μετά ο εμφύλιος άφησε βαριά σημάδια και δω. Κι ώμος τούτη την ώρα ήταν το σχολείο της ιστορίας και του παραμυθιού που ποτέ κανείς δεν έβαζε απουσία μάγευε το παιδικά αυτάκια. 11/02/08

33)   Κάθε σκέψη Κάθε σκέψη κρατά ψηλά τα σύννεφα Κάθε σκέψη για σένα. Εσένα κοιτώ Το φως της νύχτας πλέκετε στα μαλλιά σου Παίρνουν χρώμα σκουριάς, οι σκιές οι μαύρες ζωντανεύουν απαλά σαν αντίθεση σαν προϋπόθεση ύπαρξης. Περπατάς τον χρόνο, μεστώνεις στο ανεξήγητο δεν έχεις λύσεις, ζεις προσμένοντας το άγγιγμα της ζωής, του έρωτα παλεύεις στόχους  προσφοράς κι απόδρασης . Μπερδεύεις  την ιδέα με την επιφοίτηση πνευμάτων,  οραματισμούς , πνευματισμούς,  εκφάνσεις της σκέψης αλλόκοτες . Σαν άνεμος που σέρνει την πορεία μας που φυσά θέλεις δεν θέλεις .  Ο Οδυσσέας ήξερε τον προορισμό του εσύ όμως που θα τον βρεις πια ακτίνα αρχαίου άστρου περιμένεις να σου φέξει το δρόμο ; Μα ποιο δρόμο μπορώ να διαβώ;  τον ίδιο με χιλιάδες άλλους; Μα πως θα γίνει η φυσική επιλογή  ικανότητα προαιώνια 02 Νοεμβρίου 2014, 21:35

32)   Καβάλα πάνω στ’ 

Καβάλα πάνω στ’ όνειρο του χάιδευε  πάντα τ’  άλογο του έφευγε πέρα, πέρα μπρος εκεί που έφευγε το φως. Κοιτά δεξιά κοιτά ζερβά και συλλογιέται τα στενά. Τ’ όνειρο είναι σαν το φως τρέχει  σαν άνεμος τρελός αν το πιστέψεις σ’ ανεβάζει   κι όλο  τον κόσμο τον αλλάζει. Καβάλα πάνω στ’ άλογό του σκεφτόταν πάλη τ’ όνειρό του έτρεχε πέρα, πέρα μπρος εκεί που έφευγε το φως.  02 Νοεμβρίου 2014, 21:28

31)    Η ταξική πάλη

Καρδιά μου πέρασες μέσα από δύσκολες στιγμές, πορείες κακοτράχαλες ονείρων και κατάπτωσης, δύσκολες κι επικίνδυνες αποφάσεις. Πολλές φορές κούρνιαξες  φοβισμένος κι αναποφάσιστος, πολλές φορές κατηγορήθηκες ασύστολα για τη φλόγα της καρδιά σου. Μα πάντα τα λάθη γίνανε σε θολό τοπίο σε τοπίο ομίχλης. Δεν είχες καθαρό ιδεολογικό πεδίο η ανάλυση στερείτω  διαλεκτικού και ταξικού βάθους ωριμότητας και θάρρους. Θα έλεγε κανείς πώς η ταξική πάλη είτε την αντιλαμβανόσουν είτε όχι σε οδηγούσε μέσα από τους δικούς της δρόμους σε στάσεις ζωής ανάλογες με την πορεία της. Μα η δική σου συμβολή  στην ιστορία ετούτη ποια ήταν;  02 Νοεμβρίου 2014, 21:20

30)    Ε εσύ



                                                                                  
Ε εσύ! χάραξε καμπύλα  τη φιγούρα της σκέψης που σε βασανίζει.
Σε παρακαλώ απομάκρυνε τις τεθλασμένες τα  τετράγωνα τους κύβους
τους τεράστιους.
Τους ογκόλιθους που σκιάζουν απειλητικά αυστηρά … χρωμάτισε τους.
Την ευγνωμοσύνη μη την προφέρεις. Σκάψε στα σύνορα της προσφοράς
κι όργωσε αυλάκωσε τη γη τη χέρσα     με επιδέξιο ίδρωτα.
Βάλε στο ανθοδοχείο τα λουλούδια που έκοψες απ του γκρεμνού τα βάθη
που πλανιόσουνα. επιστρέφοντας στην οπτασία του οράματος.
Κι άναψε το καντήλι να φωτίσει την ελπίδα που προσμένω
για να μπορώ να δω το ύφος στο βλέμμα σου,
αν λυπάσαι αν αδιαφορείς την αχαριστία την εκδίκηση,
εκεί είναι γραμμένα όλα  εκεί
χωρίς να ξέρεις καταθέτεις
το θάνατο και τη ζωή την κρινομυρισμένη
τα  μάτια σου και η ματιά σου είναι η αμοιβή σου
αν τη χρειάζεσαι.

02 Νοεμβρίου 2014, 21:07

29)   ΕΡΩΤΑΣ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΣ ΜΥΓΔΑΛΙΑΣ ΤΟ ΑΝΘΟΣ




                  

Το δάκρυ έβρεξε το χαρτί ξέβαψε η λεπτή μπλε γραμμή του .
Αυτή που μας βοηθά να γράφουμε ίσια
 όπως θα ξέβαφαν και τα γράμματα .
Αν είχε προλάβει να τα γράψει .
Έτσι άφησε το χαρτί .
Ένα πλήρες μήνυμα πάνω στο τραπέζι .

Έμπλεξε τα δάχτυλα σήκωσε τους ώμους κοίταξε απέναντι .
Εκατό χρόνια μετά τα σύννεφα γεννούσαν σταγόνες .
Εκατό χρόνια μετά η γη προσπαθεί να γεννήσει  .
Ελπίδες τρεμάμενες ζωγραφισμένες στου κεριού τη φλόγα.
Καρδιές ταλαιπωρημένες στης προσμονής  το στασίδι .

Πίκρα τύψεις θαυμαστές εικόνες μέλλοντος  απόμακρου
Πόσα δεν άλλαξαν έστω κι αν δεν το καταλάβαμε .
Έστω κι αν εσύ ή εγώ δεν κάναμε τίποτε για αυτό.
Είμαστε ήδη στο παρών του . Αύριο άλλο ένα δάκρυ θα σφίξει καρτερικά τα στήθη σου.
Κατρακυλώντας μέσα από τα μάτια σου αργά
πάνω στο μισοφωτισμένο μάγουλο του προσώπου σου .
Ίσως αυτή τη φορά το διαμαντένιο δάκρυ σου ποτίσει τα γαρίφαλα που πόθησες .

                                                    29 12 2009

28)    Επιτάφιο στην Αγνή

Μας σύναξες στο γλέντι σου στις πέντε του Φλεβάρη γιόρταζες και μας έκρυψες τον μαύρο άλαλο τον καημό σου. Μαζί μας ανακάτωνες τον αναστεναγμό σου Τα μάτια σου χαρούμενα μα κρύβαν την ελπίδα που λίγο λίγο στέρευε σα δειλινού λιαχτίδα. Αγάπη μόνο θώραγαν και γλύκα στην καρδιά σου. Απλή κι αγνή και πρόσχαρη  αμάραντο λουλούδι. Στις θύμησες μας θα γυρνάς σα να σου να τραγούδι. Λουλούδι απ` την αυλήτσα μας τη μοσχομυρισμένη πεταλουδίτσα όμορφη επάνω σε κρινάκι. Την άλλη μέρα έτοιμη για μακρινό ταξίδι. Τώρα μας φεύγεις που να πας μακριά από τους δικούς σου Ο χάρος δε σε γύρεψε το λάδι δε σου σώθει! Μα το φορτίο ήταν βαρύ για τις δικές σου πλάτες λυγίσανε οι αντοχές γένηκαν όλα στάχτη. Άνοιξη 2008  02 Νοεμβρίου 2014, 18:24

 27)   902 fm 

Εννιακόσια δύο αριστερά στα εφέμ γλυκό φιλί στις αέρινες                                 συχνότητες της καρδιάς μας.                      Ηλεκτρισμένες ευμετάβλητες συντροφικά ευαίσθητες κεραίες                          κάνουν παρέα στο το χρόνο μας.                      Μέσα  σ’ αυτές φορτώνονται τραγούδια αναλύσεις                         πολιτιστικά κι ειδήσεις.                      Ο άλλος σταθμός ο κομουνιστικός η φωνή της τάξης μας                               μπολιασμένη με τη γνώση της διαλεκτικής.                                                                     Προβάλει την εργατιά με την αξιοπρέπεια που της αρμόζει                                                            Όταν     διωχθεί η άγνοια και μπει στο δρόμο του αγώνα. 02 Νοεμβρίου 2014, 18:07

26)    0 Δυο νότες δυο αστράκια 






Δυο νότες δυο αστράκια
μες το βαθυγάλανο νυχτερινό ουρανό
λάμπουν κόκκινα δυο κοχυλάκια !
στη θάλασσα ριγμένα.
Αρμονία θα ταιριάξουν και το νόημα θα αλλάξουν.
Στην ζωή μας την πεζή έλα μέσα μπες και εσύ
γίνε σύννεφο και σπόρος γίνε βάσανο και ντόρος.
Θέματα πολύ μεγάλα δεν μπορώ και δεν τα ξέρω
κάθομαι και συλλογιέμαι υποφέρω.
Συλλογιέμαι την Τετάρτη πως θα έχω χρέη ως  το Μάρτη
Και το χρόνο μου πιέζω τη ζωή μου συμπιέζω
Στη δουλειά οικονομία και στο νου η αμνησία
Στέγνωσα από προτάσεις δεν μου κάνουν οι συμβάσεις.
Θέλω όνειρα, μου λείπουν και τα ψάχνω που να τα βρω.
Βασανίζομαι σας λέω με τεράστια ΓΙΑΤΙ
τα ανεξήγητα να μάθω, μα τα έμαθα σωστά;
Άλλοι  λένε για το βούδα άλλοι για ένα πνεύμα φοβερό
Που τον άνθρωπο παγώνει κι όπως λένε τον ισιώνει
Και τον κάνει φοβερό.
Έτσι ξεχασμένος είδα δυο νότες δυο αστράκια
 δυο μικρά μου κοχυλάκια !
μες τη θάλασσα ριγμένα.
Αρμονία θα ταιριάξουν και το νόημα θα αλλάξουν.
Στην ζωή μας την πεζή έλα μέσα μπες και εσύ
γίνε σύννεφο και σπόρος γίνε βάσανο και ντόρος.
Θέματα πολύ μεγάλα δεν μπορώ και δεν τα ξέρω
κάθομαι και υποφέρω. 

02 Νοεμβρίου 2014, 17:3

25)   Διαφήμιση

Πόνος και χαρά και δάκρυ στις ζωής την έλλειψη υπάρχει κενό…… πρέπει να καταληφθεί . Στα μέσα μέρη σκοτεινιά κι απέξω ήλιος και δροσιά σύγκρουση φωτεινότητας  σε τούτα τα αλώνια γυρνάω και σ’ αναζητώ σε πιο ψηλά μπαλκόνια. Νοήματα αντιθέσεων γεμίζουν τις σελίδες κι εκεί που λες πως ξέφυγες στο δόκανο πιασμένος. Τα νέα τα μοντέλα σας μας έχουν καθηλώσει και το μυαλό ανήμπορο να πει και ένα όχι της διαφήμισης δεσμά το χουν αιχμαλωτίσει και ενεργεί παράλογα κι ανάλογα εθισμένο από σειρήνες μαζικές σε οθόνες μες τη λασπουριά που έχουμε βαλτώσει και μες την τσέπη μας λεπτά δεν μένουν διόλου. Κέντρα απεξαρτήσεως για αυτά δεν έχει, μόνο εξαρτήσεως Θολώνει το είναι σου αισθάνεσαι πως αυτό το κάτι σου λείπει Κάποιοι γράψανε  πάνω στα θέλω σου και συ τα βρίσκεις αναγκαία Προγραμμάτισαν το μυαλό σου τα αισθήματά σου και βάλανε στοίχημα πως δεν μπορείς να αντισταθείς, τόσες χιλιάδες πωλήσεις. Μα πως μπορούν τι κάνουν πως τα καταφέρνουν πια εξώκοσμη γνώση χρησιμοποιούν; Σχολεία αμορφωσιάς ένδειας χαμένου τίποτα περιφρόνησης και θλίψης  02 Νοεμβρίου 2014, 17:17

24)    Αίολη μαντινάδα




Η κατάρα της αίολης μαντινάδας διάβασε τις κατάρες του σύμπαντος και άστες να αιωρούνται μανιασμένες.
Αυτές ξέρουν που θα πάνε να κάτσουν τις οδηγεί του Αίολου η φρενιασμένη ανάσα.
Κάθε κατάρα και πόνος μυστικό πέρασμα προς τη λύτρωση τον εξαγνισμό.
Τιμωρία που έχει τη φόρμα της μαντινάδας αυτοσχέδια στη στιγμή φτιαγμένη από την αδυναμία κάπως αλλιώς να επέμβεις στα τρέχοντα.
02 Νοεμβρίου 2014, 16:54

23)    Άρωμα 

Γράφω, γράφω και διαβάζω και περνώ ξανά περνώ τ' άρωμά σου ανεμίζει στο μυαλό μου τριγυρίζει σαν περνά απ τις γραμμές μεθυσμένες τρέχουν λέξεις που αλλιώς διαβάζοντας 02 Νοεμβρίου 2014, 16:09

22)    Γάργαρες χαρούμενες κοιλάδες απέραντες. 

Τοπίο αυτό  που φλέγεται από  ζωή και υπέρβαση.  Απαλές στιγμές κάτω από το αεράκι από τα φύλλα της ελιάς της χρυσοπράσινης μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού η παγωνιά της απόστασης λειτουργεί απαλό άγγιγμα . Θάλασσα μπλε και πράσινο ενωμένα στις άκρες της αμμουδιάς Η αγκαλιά του έρωτα χτυπά τα φτερά του στον αφρό του κύματος ξανά και ξανά . Προσπαθεί να ενώσει τον ουρανό στην αλήθεια του να πείσει για το αύριο. Για το αύριο που κατανοεί που χρειάζεται που λείπει . Τρελός  ποιά βλέπει ανθρώπους ενταγμένους στον μη έρωτα στη σήψη  Φορά καθ εις  το καβούκι του  σάλιαγκα αφού  η άμα δεν μπορεί να συρθεί  με την κοιλία του και με τα κέρατα του. Αλμύρα δυνατή γεύση συνέχεια της πίκρας  σε σχέσεις ανθρώπινες σαν την επιβίωση  Γάργαρες  χαρούμενες κοιλάδες στο απέραντο. Τοπίο, αυτό το γεμάτο άνδρες και γυναίκες. Γεμάτο  φωνές που κρατούν ίσια πέρα κρατούν το φως στο λιόγερμα του κόσμου. Αναφτώ καντήλι. Διαδήλωση  απώλεια τεκμηρίωση επαφή. Μια βαθιά πληγή πολύ βαθιά κρεμασμένη από της καρδιάς τα φύλλα απέραντα βαθιά. Απαλές στιγμές κάτω από το αεράκι από τα φύλλα της ελιάς της χρυσοπράσινης μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού. Η παγωνιά της απόστασης λειτουργεί σαν μέγα ερωτηματικό που όλα τα φεγγοβολεί. Διάφανα τα χέρια οι καρδιές προσμένουν . Απάντηση σε κάτι που ξεκάθαρα δεν ετέθη ποτέ. Απαιτεί στην τόση ένταση λίγο παράμερα να σταθείς. Μια σταγόνα αίμα χριζόταν μια σταγόνα πολύτιμη Ικανή τη ζωή να συνεχίσει τα κλαδιά να τα θρέψει. Και την έδωσες εσύ την κατάλληλη ώρα την στιγμή που θα πέθαινε το όνειρο. 02 Νοεμβρίου 2014, 15:54

21)   Αποχωρισμός

Χαμόγελο πλατύ ζεστό Μάτια γεμάτα . γεμάτα αγωνία φόβο . Ζεις την αγωνιώδη πορεία του θανατικού του αποχωρισμού. Που σιγά αργά βασανιστικά μας υπενθυμίζει τον επερχόμενο χωρισμό . Αγάπη λάθη μικρότητες που δεν απέφυγα σημάδεψαν τα βήματα μιας ζωής

02 Νοεμβρίου 2014

20)     Αναστενάζεις

Αναστενάζεις, κρύβεις στο συρτάρι βαθιά    χαρτάκια. Κομμάτια από τη σκέψη που σε φέρνει ως εδώ. Μα δεν  κοιτάς  ποτέ ψηλά φοβάσαι πως δεν φτάνεις. Δε φτάνεις τα άστρα που θέλεις να τα αλλάξεις χρώμα. Πάντα ήθελες κάτι να μας πεις κάτι για !… μα ποτέ δεν πρόλαβες να μας το τελειώσεις πάντα κάποιος σε διέκοπτε και εσύ ευγενείς φύση και θέση πάντα παραχωρείς χώρο στους άλλους. Στον κουμπαρά του απωθημένου σου  βάζεις χαρτάκια πράσινα κόκκινα γραμμένα η άγραφα τσαλακωμένα η βελούδινα σα τον φιλάργυρο που μαζεύει λύρες όχι για να τις ξοδέψει μα για να τις βλέπει  να παίρνει δύναμη από αυτές όταν ακουμπά πάνω τους το βλέμμα του. Δειλός όπως είναι δίνει κουράγιο στο εγώ του βαυκαλίζετε με τα πανέμορφα χαρτάκια του, εφευρίσκει λόγους ύπαρξης πλουτίζοντας τον κουμπαρά του. Στον άνεμο ποτέ δεν τα εμπιστεύτηκε να μην του τα μαρτυρήσει, βάζει μάλιστα πέτρες στις τσέπες του σακακιού του έτσι λιανός που είναι φοβάται μη του το πάρει και το σηκώσει. Έχει τακτικά δοσοληψίες με το θησαυρό του κι ανεβαίνει στου ουρανού τα ποιο πορφυρά τα σύννεφα σα τα διαβάζει χάνετε εκεί πάνω ώρες ατέλειωτες. Μέσα του τρέχει ένα δάκρυ έχει κάνει μάλιστα ένα αυλάκι  ανάμεσα στα φύλλα της καρδιάς. Mα σε κανέναν δε το μαρτυρά ετούτο το μαράζι το έχει κρύψει τόσο καλά στο μέσα της μέρος που κοντεύει να ξεχάσει και ο ίδιος γιατί είναι τόσο λυπημένος. 06/2008

19)         Αναμνήσεις

Με τις  αναμνήσεις ταλαιπωρημένες μαύρες με μακρουλές μορφές λιγνές να συναλλάσσονται μεταξύ τους ανακατώνονται μέσα μου, παλεύουν επάνω στα εσώψυχα μου τραυματίζουν τον ουρανό ματώνουν τη σκέψη τη λογική. Παράλογη, οδηγούν πορεία, ναυτία, πια η πραγματικότητα; Το παραμύθι πανέμορφο ιστορία γλυκιά γλυκό του κουταλιού σταφύλι με χάντρες κέρινες ρόγες σταρένιες παραμυθένιες. Αφήσου ανέβα στο πλεούμενο του Μωυσή πέρνα μαζί του το Νείλο χαλάρωσε. Μα ποιος κάνει παιχνίδι; ποιος κανονίζει τι θα πεις τα μάτια τι θα βλέπουν τι θα σου κελαηδάνε. Έτσι τραυματισμένο πουλί ζωντανό τρομαγμένο, χωρίς γέφυρες στο χάος του γαλάζιου στο μαρτύριο του ήλιου χωρίς δρόμους επιστροφής τώρα πια κρανίου τόπος. Δεν ακούγεσαι…… δεν ακούγεσαι……… νιώσε το άρωμα, μη περιμένεις τον κεραυνό, πλύσου με τη βροχή τρίψε την άμμο στο κορμί σου κοκκίνισε το δέρμα σου νιώσε τη δύναμη που έχεις, δίωξε την απογοήτευση την αδυναμία αυτό που σε θολώνει κράτα τον φίλο από το χέρι έτσι για να παίρνεις κουράγιο δύναμη, σαν τον γιο του Ποσειδώνα και της Γης (Ανταίος) Ρώτησα κι αν δεν έχεις φίλο; Πολλοί δεν έχουν μου είπε. Γι αυτό είναι τόσοι πολλοί οι λυπημένοι. . . . . τόσοι νιώθουν μελλοθάνατοι. 02 Νοεμβρίου 2014, 00:18