ΠΟΙΗΜΑΤΙΚΑ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

122                                  Η ημέρα                               Έτρεχαν τα δευτερόλεπτα αγωνιωδώς πάνω στο ρολόι μαζί με την αγωνία μας να προλάβουμε. Το ραντεβού ήταν για τις ένδεκα στα δικαστήρια της Λουκάρεως. Μα η απεργία του μετρό έχει μετατρέψει το χρόνο σε απροσδιόριστη παράμετρο της ζωής μας μιας και οι κυκλοφοριακές συνθήκες έγιναν εχθρικές μετατρέποντας τη μετακίνηση με το ΙΧ σε άθλο. Μόνο χρησιμοποιώντας τις ιδιαίτερες ικανότητες μου σαν παλιός οδηγός ταξί κατάφερα να φτάσουμε, μέσα από παράδρομους και παρακαμπτήριες διαδρομές μέσω της Ηλιούπολης του Βύρωνα του Παγκρατίου και από εκεί μέσο της οδού Κόνωνος και μετά παράπλευρα του ξενοδοχείου Κάραβελ και του νοσοκομείου του Συγγρού να βγω στη Μιχαλακοπούλου και μέσω τη Λ. Αλεξάνδρας στο σημείο του ραντεβού. Ο χρόνος νικήθηκε πάραυτα. Το μαρτύριο όμως δεν τελείωσε ακόμα έπρεπε τώρα να παρκάρω μα εδώ φάνηκα αρκετά τυχερός   μιας και μόνο με τρεις γύρους στα οικοδομικά τετράγωνα της περιοχής πάρκαρα το λαμαρ

120                                                   Τα ροδοπέταλα                                                              ποίηση   Άφησα την καρδιά μου κατάχαμα φοβήθηκα πως θα την πατήσουν τα χοντρά άρβυλα των στρατοκρατών Μα μου την σκότωσαν τα ροδοπέταλα που περιτριγυρίζουν την αδιαφορία σας. 31 Μαΐου 2018, 16:57

119                                                   Κραυγή ποίηση   Έγραφες διαρκώς τα βράδια ακούραστα. Αντλούσες διαρκώς φωτιές και δροσερά αεράκια, από. . . . Έβγαζες ατελείωτα από το νταμάρι της βιοπάλης πέτρες κι έξυνες τις σκουριές απ’ απάνω τους. Σκάρωνες μικρές ιστορίες σε ανφάς και προφίλ.   Τις χρωμάτιζες με το αίμα της ζωής . . .  σε χρώματα παραδεισένια.  Με δάκρυα τα μάτια σου γέμιζαν τον πόνο του κόσμου. Ανάλαφρα έχτιζαν τα όρια του παράδεισού μας. Και η κυρά μάνα λιπόσαρκη σφίγγει τα χείλη. Ποτίζει τις γλάστρες  της αυλής με υπομονή. Στο εφήμερο σούρουπο γράφεις αράδες ακούραστα.   Από το ράδιο νότες σκορπούν το ταίριασμά τους ευχάριστο στο δωμάτιο. Ο μικρός σου κόσμος με τους λιγοστούς ανθρώπους που σου μιλούν μοιάζει αταίριαστος ανισόρροπος ακανόνιστος με μπόλικες παραξενιές χωρίς ρυθμό νερόβραστος σα λέξεις παρατονισμένες. Κάπου στο βάθος οι αστραπές μπερδεύονται με τους κεραυνούς είναι καταπληκτικό πως προετοιμάζουν έναν πόλεμο.

118                                       Εμπιστοσύνη Σε κοίταξα ίσια βαθιά στα μάτια Το πρόσωπο σου σφιγμένο Δύσκολο να βρεις στήριγμα αδερφό Δύσκολο να βρεις σύντροφο στη δουλειά Κόβονται τα πόδια από την κούραση. Απέναντι το αφεντικό μετρά τα βαριά σου βήματα. Σκέφτηκα πόσο μόνος είσαι πόσο λιγώνεται η καρδιά σου σαν σκέφτεσαι αν την αυριανή μέρα θα σε φωνάξει για μεροκάματο; Και αυτό δένει το μυαλό σου την συμπεριφορά σου. Μα αύριο θα σου μιλήσουμε. Εμπιστοσύνη θα σου δείξουμε, θα σε φωνάξουμε στη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση να ακουμπήσεις και να ακουμπήσουμε πάνω σου να βάλουμε τους κανόνες στο μπόι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο μπόι του αύριο που ανοίγει η πλώρη της τάξης μας το ΚΚΕ 30 Απριλίου 2018, 21:17

121                                                           Ταξίδι  ποίηση   Έριξα τα χέρια μακριά πέταξα το βέλος ψηλά κάρφωσα τον ήλιο κι αυτός δάκρυσε. Συννέφιασε και έκλαψα. Συγύρισα τη φωλιά μου και έδιωξα την αμφιβολία. Η βροχή πλημμύρισε την αυλή. Έπλυνε τη σκόνη από το παλιό πράσινο ποδήλατο. Μούσκεψε τις ντομάτες στο πάγκο της λαϊκής. Οι πλαστικές μαύρες σακούλες βούλωσαν τα φρεάτια Έριξα τα χέρια μου μακριά πέρα απ το πέλαγος μάζεψα όστρακα κι αχινούς. Τα πέρασα στα μαύρα σου μαλλιά χάντρες ζήλεψα τα όνειρα που μεγάλωσαν και παραβγαίνουν στο μπόι τα όμορφα κυπαρίσσια. 03 Ιουνίου 2018, 15:35

117   Έτσι γιατί χρωστάμε και μας χρωστάς ποίηση    Έτσι γιατί στον πολιτισμό χρωστάμε δε μας χρωστά. Άλλωστε η ζωή μέσα από την τέχνη παρουσιάζει τρισδιάστατα μεγεθυμένα στην ποικιλομορφία των συναισθημάτων που προκαλεί αναδεικνύει στιγμές και πορείες που δε πρέπει να ξεχνάμε.  Είναι με έναν άλλο τρόπο καταγραφέας της ιστορίας. Ζει η εποχή της σκουριάς Ζει το κοιλοπόνεμα της νύχτας Της μακριάς νύχτας της δακρυσμένης Της νύχτας που ανεμοδέρνει τα φυλλοκάρδια του άνεργου. Της κοπέλας στο πεζοδρόμιο Το άδειο πιάτο του παιδιού Του νεκρού στρατιώτη Του σκλάβου Ζει το πάγωμα του χρόνου. Παγωμένοι στέκονται και κοιτούν,  το αδιέξοδο. Κάθε κερί αναμμένο στου Μάρτη το ξεγέλασμα τάμα στο μέλλον στους θεούς στους παράδεισους. Ηρωικές οι ώρες . Κάθε μια που φεύγει κουρασμένη κατάκοπη, μουσκεμένη από τα βάσανα των ανθρώπων. Η  κάθε μια ρίχνει μια μαύρη πέτρα πίσω της και ορκίζετε εκδίκηση. Αυτές που φεύγουν υπερβολικά ταλαιπωρημένες είναι αυτές που δεν βλέπουν ήλιο σ

116 Στα καστανά της μάτια ποίηση Έγειρε πάνω στα καστανά της μάτια κοίταξε βαθιά όσο μπορούσε. Στο καστανό της τοπίο κυλούσαν ποτάμια στα γάργαρα νερά τους οι παπαρούνες έσκυβαν να δροσιστούν. Έγειρε πάνω στα μάτια της και κοίταξε μέσα σε ένα κόσμο έξω από το σύνορο. Έξω από το μυαλό του. Στην κοιλάδα της ευτυχίας Στα αισθήματα που σκίζουν την εικόνα μου. 23 Φεβρουαρίου 2018, 20:16