του πόνου μας το αποκούμπι
θεά υψώστρα στου ολύμπου τα στενά
μα στον θεών το νέκταρ μαγικά σαν ακουμπά
και τις καρδιές μας τις ζεσταίνει.
Πνιγμένα μες σε νότες κι ήχους δυνατούς
και απαλά περασματάκια
τραγουδιού,
τρέχουν γρύγορα κι αργά τα πιο όμορφα στοιχάκια.
Του Απόλωνα μια ζεστή της λύρας του πνοή ετούτο το ξεπεταρούδι
τρέχει σα γάργαρο νερό με το αγέρι το τραγούδι
κλέβει καρδιές και μυστικά σε κατακτά
Τα χαμένα λεπτά τα ανέβρετα φιλιά σκαμένα στη σκέψη
στη λεπτότητα τη στιγμή της συνάντηση το χαμόγελο σοκάρει
ερμηνεύει τη σχέση απροσδιόριστα σκουντουφλά στο εγώ.
Υποκείμενο αναξιοπρεπές αχαλήνοτα εκτεθειμένο συντετριμμένο
το κορμί ψυχοσωματικά αρωσσταίνει σε βρήσκω σε ξαναβρήσκω
και πάντασε χάνω. Μα να που θα βρώ αυτό που έχασα.
10 Νοεμβρίου 2025, 16:46
τομή
Η τομή διάφανη, η εικόνα.
Κλειστός ο ουρανός
τα σύννεφα πυκνά μαύρα περιτριγυρίζουν
τα ακατοίκητα κτίσματα
ο ορίζοντας κλειστός.
Αδιέξοδο χωρίς νερό χωρίς τροφή
τα μάτια σκοτεινιάζουν.
Φωνάζουν διάπλατα, δολοφόνοι,
τα δύσκαμπτα κορμιά
τα μάτια μεγαλώνουν μες το σκοτάδι
και τα πουλιά έρχονται συχνά τακτικά
να καθαρίσουν τα άθαφτα
να βομβαρδίσουν ξανά και ξανά.
Καινούργιοι δρόμοι ανοίγουν
είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι
και ποια η αξία τους
δεν του χρειάζονται όλους οι αφέντες
μες στο κρασί και τις ουσίες
ξεσπούν σε νέες συνεδρίες.
Οι μεγαλύτεροι σε διάρκεια πόλεμοι θα γίνουν τώρα καθημερινότητα σε εναλλασσόμενα πεδία.
Όλα τα εργοστάσια παραγωγής πολεμικού υλικού θα λειτουργούν ασταμάτητα.
Η επιστροφή στο <μεσαίωνα> δρομολογείτε.
Διστοπικές εμπειρίες αφάνταστης ωραιότητας κοσμούν τους πίνακες των μελλοντικών ζωγράφων.
