ΠΟΙΗΜΑΤΙΚΑ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

  26 Φεβρουαρίου 2021, 10:08 Μαρμάρινος όγκος η συγχώρηση. ποίηση    Μπορείς να με συγχωρήσεις, μπορείς να κοιτάξεις μπρος και πίσω από το μαρμάρινο όγκο τον τόσο όμορφα σμιλεμένο. Κάθε σφυριά κάθε πελέκημα κι ένα βήμα προς τον σχηματισμό της μορφής. Ξημερώνει, στο φως τα κρυστάλλινα  λουλούδια φανερώνονται. Αστράφτουν οι φωτεινές και σκοτεινότερες επιφάνειες του απαλού λευκού μάρμαρου. Με τη λεπτότητα και την ευαισθησία τους να είναι πραγματικότητα πια. Μα να αυτό το σμιλεμένο μάρμαρο εκείνος ο πίνακας ένα κέντημα, απερίγραπτη η υπομονή, που ξόδεψες, δεμένη με κάθε βελονιά κάθε σμίλευμα για να φτάσει τις αναζητήσεις ψιλά, τις ονειροπολήσεις, τις βάρβαρες επεμβάσεις του έξω κόσμου στο μέσα χώρο σου. Μπορείς να με συγχωρήσεις μπορείς να κοιτάξεις μπρος και πίσω.

  16 Φεβρουαρίου 2021, 23:37 Στάχτες ποίηση    Ο Κυρ Ιούλης Κυριακή έβαλε φράκο παχύ. Λόγο στο μπαλκόνι βγάζει χαρωπός αναστενάζει. Γλαφυρά μας τα είπε όλα, σώζει τώρα ποια τη χώρα. Τα μάτια του πετούν φωτιές μα οι τσέπες μας στεγνές. Τα λεφτά μας τα μαζεύουν και το μέλλον μας το κλέβουν. Χρήμα στοίβαξαν πολύ δεν μπορεί να επενδυθεί. Άχρηστοι και περισσεύουν άνεργοι οι εργάτες μένουν. Μ όλες τις καλές προθέσεις, μολογάν στα σοβαρά ένα καιρό απ τα παλιά.

  03 Φεβρουαρίου 2021, 02:10 Το δίδυμο ποίηση                Δυο χρώματα μαύρο και άσπρο ένα καλλιτεχνικό δίδυμο με ενδιάμεσες αποχρώσεις καρεδάκια μα και σε ασπρόμαυρα πεδία για ένα στρατό σκακιστικό.  Αλλά και μια μαύρη πλάκα σε ξύλινο πλαίσιο, με σπάγκο δεμένο το σφουγγάρι για να σβήνουν τα  αξεσουάρ των λέξεων.  Πάνω σε αυτή μικρά παιδιά με το κοντύλι στο δεξί χεράκι προσπαθούσαμε να το εκπαιδεύσουμε φτιάχνοντας μικρά σχήματα μαργαρίτες μελισσούλες αριθμούς και γράμματα. Μέσα απ' τα χάδια του πατέρα και τις φωνές των άλλων εκεί στη ζεστή κουζίνα μάθημα γίνονταν σωστό.  Μα ο μικρός ο μπόμπιρας μας παιχνίδι έκανε σωστό, αλογατάκι με την πλάκα  και με τον σπάγκο την έσερνε στο πάτωμα.                              Σπασμένη καρικατούρα πια έφερνε μια λύπη ανεξήγητη στα παιδικά μάτια.  Μα σήμερα έχω μπροστά μου ένα τάμπλετ, κανείς δε σκέφτεται για τη σχέση εκπαίδευσης του χεριού και του νου. Μια ηλεκτρονική κυριαρχία που κομπάζει φανερά. Κατά συνέπεια ατροφούν λεπτές αποχρώσεις στην

  19 Νοεμβρίου 2021, 02:01 Μνήμες Τα φαντάσματα της μνήμης μου Οι αμαρτίες της ζωής μου Τρέχουν μαζί, τα μίση και καημοί ξαπόστασαν καβάλα σε λεπτοδείκτες ατσάλινους. Μια κουκουβάγια ένας σοφός μπούφος κρεμασμένος στο τελευταίο κλαρί τυφλωμένος από το πολύ φως κρύβει τις συμφορές που μέλλονται να έρθουν Στις μεγάλες κατηφορικές πλαγιές το πράσινο χορτάρι σκαρφαλώνει προς τα άστρα, λαμπερό και ήσυχο. Κοιτά στο βάθος τον πάτο της κοιλάδας. Στο κρύο του αιώνα, γλιστρά μια σταγόνα μέλι. Κομματιάζει τη ζεστή ανάσα. Τυλιγμένος με την άχνα της Σάβανο για το ταξίδι. Εδώ φυτρώνουν παπαρούνες Γιούλια, χιώτικες τουλίπες εκδικητικά πεισματάρικα Για το άσβεστο γινάτι και το δικό σου πείσμα.

  17 Ιανουαρίου 2021, 22:00 Βοριάς ποίηση       Πες μου αντίο. Ευτέρπη! Έφυγα ξαφνικά, σε ένα όνειρο αποπλανήθηκα. Ανήξερος πλανήθηκα να βρω τον κήπο, στην Εδέμ έχασα το χώρο, στο χρόνο σκόνταψα κι ένοιωσα απόγνωση. Σε σκοτάδι βαθύ έχασα το δρόμο, μπερδεύτηκα ανάμεσα στα αστέρια. Η ρυμοτομία του ουρανού απίθανη. Δεν μπορώ να καθορίσω πότε έφτασα στον κόσμο των θαυμάτων. Ένα ρευστό σύνολο εικόνων επιθυμιών και η Αλίκη να τριγυρνά στα θαύματα. Η μοναξιά φύσηξε έναν βοριά απελπισμένο, δήθεν ανέμελο, να τυλίγεται στα σακάκια και τα ρούχα τους. Από εκεί μακριά είδα την κίνηση των  πτηνών και των ανθρώπων, μες τον άνεμο χιλιάδες χρόνια τώρα. Το σύννεφο ξέχασε να κρυφτεί πριν ξημερώσει. Το όνειρο αποκαλύφθηκε. 

  08 Ιανουαρίου 2021, 10:08 Η μπανάνα ποίηση    Πήρα κι έφαγα μια μπανάνα! Ποιος ξέρει τη γεύση της; Την έφαγα αργά. Κάποτε, ξέρω πως κάποιος έφαγε μια με τη φλούδα. Κι έμεινα με την απορία ποια να είναι η γεύση της; Η αίσθηση της άγνοιας είναι μια γνώση. Η μπανάνα κίτρινη, βαθιά κίτρινη, ποιος ξέρει την ώρα της αλλαγής του χρώματος. Κάποια στιγμή, η αγάπη ή κάποιο άλλο αίσθημα έκανε την εμφάνιση του. Τι το έφερνε εμπρός μου; Το χρειαζόμουν; Ίσως, αλλά γιατί; Τρέχουν τα έμπειρα μάτια μου στο παρελθόν, στο αύριο, όχι πιο μακριά από αυτό. Ζωή άδεια, χωρίς ακάλεστους επισκέπτες, χωρίς γεύση. Ποιος ξέρει τη γεύση της; Να την αλατίσουμε, να τη μάθουμε να χορεύει, να γελά. Ποιος ξέρει πως μαθαίνει η ζωή. Μα να κι ο πόνος, η απαξίωση, η λησμονιά, ο φθόνος. Μιας και κανείς δεν ήθελε, εξαρχής, να είναι κακός  ή ψυχρός. Έμεινε πίσω η ζωή, σχέδια που δέχθηκαν  τις ακτίνες του ήλιου, έγιναν πιο μελαμψά, ίσως, κάποια να κάηκαν, μερικά έμειναν εκεί για τους άλλους. Οξειδώθηκα, έτσι προστάτεψα την αφ

  28 Νοεμβρίου 2020, 01:10 Δρόμος Της νιότης το φως απλώνει τον ήχο του στου δρόμου τη στράτα. Ρότα που πάει ακλόνητη παραπλανητικά αργά κι ασίγαστα μπροστά. Κάθε που κουράζεται που γέρνει και γερνά και σε βαθύ ύπνο πέφτει νέα ξυπνά, γιατί η ζωή δε σταματά στου δρόμου τη μέση. Ένα χαμόγελο δυνατό στης βροντής την αράδα ένα χαμόγελο δυνατό στη φωνή της λιακάδας μια βροχή σιγανή στο ξερό το χορτάρι. Κλάψε ανεμόβροχο στου ήλιου τη θλίψη.