ΠΟΙΗΜΑΤΙΚΑ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

84)  Ποιητή της Λαϊκής αγοράς Ποιητή της Λαϊκής αγοράς της αρχαίας Αθήνας και λοιπών πόλεων. Ποιητή της επαναστατημένης αμφιβολίας της επαναστατικής ξαγρύπνιας  της επανάστασης που την προσμένεις ανορθόδοξα οραματιζόμενος τάσεις κι εξετάσεις.  Τα ποιό ωραία ψέματα είναι αυτά που μοιάζουν με αλήθεια στο όνομα της επανάστασης  έτσι κουφώνουν το μέγεθος της αλήθειας και της επανάστασης.  Τελευταία εξασκούμαι  να αποφεύγω τα ψέματα γιατί η εξυπνάδα είναι δύσκολο πράγμα.  Και η επανάσταση χτίζετε με αλήθεια υπομονή και ιστορική καρτερικότητα.  Οι εργάτες όμως την επανάσταση δεν την προσμένουν ούτε την παρακαλούν στα ευχέλαια  απλά την κάνουν την ώρα που δίνουν τον τελευταίο αγώνα τους.  16 Φεβρουαρίου 2017, 23:26                                                                                                 

83)                                        Δεν αντέχω                                                                                Δεν αντέχω κάτι καραγκιόζηδες που φωτογραφίζονται με κάποιους επώνυμους και μετά την κοτσάρουν στο fb μες τη σεμνότητα και τη μετριοπάθεια. Βέβαια χωρίς καμία διάθεση αυτοπροβολής γιατί εκτός των άλλων είναι και γραμματισμένοι πολιτισμένοι με υπερφυσικό εγώ. Έχουν τελειώσει γ΄δημοτικού και είναι διδάκτορες τις λαϊκής κομπίνας, ξέρεις πάντα έντιμα με αποδείξεις και παραστατικά.Για όποιον σ' αυτές τις γραμμές βλέπει την ύπαρξη του. 14 Φεβρουαρίου 2017, 22:06

82)  Η κόλαση ερχόμενη. Στα σύνορα της περιοχής της κόλασης  διαστέλλεται η ύπαρξη της. Μεγαλώνει η έντασή της,  σιωπή βουβή αντίδραση μηδενική παραδομένη στην ολίσθηση της προσαρμογής στην εκμηδένιση. Είναι τόση η προσαρμοστικότητα που η βία κι ο εξαναγκασμός είναι αόρατος διάφανος μας θολώνει τα βλέμματα. Και ποιος ο αφέντης αυτής. Ποιος ο στόχος της κόλασης μας,  Την υπενθυμίζουν συχνά. Η διαστολή είναι επίγεια υπόθεση μιας και πήρε μετάθεση από τη γειτονιά του ουρανού στην επιφάνεια της γης διαστελλόμενη επιτακτικά. Κανείς ποια δεν φοβάται μήπως πεθαίνοντας βρεθεί στην κόλαση. Φοβάται όμως, ξέρει, την κολασμένη περιοχή στην οποία ζει. Τρέμει την επιστροφή του λυχναριού τις σκάφης  το ξεποδάριασμα στη στράτα και οι σταγόνες αξιοπρέπειας να μην λερωθούν. Στην ουρά του συσσιτίου με το κοστούμι καθαρό το χαρτοφύλακα στα χέρια οι ποιο αδύναμοι της ζωής πέφτουν πρώτοι. Κι οι άστεγοι πρώην γείτονες με κλονισμένα νεύρα κι αξικό σύστημα νικημένο. Διαλυμένοι, η μια κόρη

81)    Γνώση; Αλήθεια, πόσο δύσκολη  Πόσο πονά Πανανθρώπινη  η  πνοή στη γη με το καφέ χώμα στη γη με το κόκκινο χώμα.                                                           Περπατώ αιώνες  για να σε μάθω λίγο. Και πάλι λίγο ακόμα θέλω να σε μάθω για να μάθω πως δε σε ξέρω . Παρά που ελάχιστα ακούμπησα στην αύρα σου μόλις κατάλαβα που να σε ψάξω. Στη γη στον ουρανό μέσα μου στην ιδέα μου. Κάτω από του πλάτανου τα πλατιά φύλλα πράσινα ή και καφετιά στην πλατεία δροσερά οι ώρες περνούν στο διάβα του ήλιου. Γνώση και Αλήθεια κεντά υφάδι εναλλάξ τον αργαλειό,  με τις βελονιές της. Γυναίκα με γυναίκεια βήματα θηλυκά, απλώνουν σε κύκλους ομόκεντρους αχανείς προς το σύμπαν τα μυστικά της. Τις πείρας οι δονήσεις σείουν τις δομές της σκέψης. αντιφέγγουν  πρωτόγνωρα σχήματα και όνειρα, που ξυπνούν στου πρώτου πρωινού απαλού του ανέμου φυσήματος κύμα, να χαϊδεύει το γυμνό λαιμό και τα υπέροχα μαλλιά. Περνά αυτή σιγά και αργά  πλατιά σε εργάτες δουλευτές κουρασμένους Μπαλωμέν

80)  Άγνοια                                                                                                                                                             Άγνοια Απέναντι η μπλε επιφάνεια σταματημένη πάνω σε έναν τοίχο, άλλες φορές αόρατο    άλλοτε πάλι ορατό κτισμένο με κοκκινόχωμα και άχυρα. Βασικά κάποια επανάληψη λάμβανε χώρα μα σε διαφορετικά χρώματα. Κάθε αγωνία να προβάλει μπροστά μας σε άλλη στιγμή ανατρεπτική της προϋπάρχουσας θέσης καθότι μονίμως ανεπαρκείς.                                                                                                                                            Και τα μάτια σου χαμογελούσαν στιλπνά αγνάντευαν τους ουρανούς του κόσμου γεμάτα εγκάρδιους χαιρετισμούς.                                                                                                         Μίλησαν σιγανά αργά με το φως και το σκοτάδι πέρασαν από τον καταναγκασμό των γκρι και κάθισαν πάνω στο καμπαναριό να επιβλέπουν την τάξη, να συντροφε

79)    Στον δαιμονικό ήχο του θανάτου τάμα ελαφρύ.  Στου κρεμασμένου το σπίτι δε μιλάν για σκοινί στου άνεργου για χαρά μα στου πρόσφυγα μαύρη κατάρα πέφτει το κεφάλι. Έκλαψαν στα σύννεφα, ζαλισμένοι ακούμπησαν στα βουνά, στα όνειρα στον ήχο του θανάτου που κουβαλά ο αέρας, ο μανιασμένος αέρας. Ξεφορτώνουν το βαρύ του φορτίο  από κόκκινες πιτσιλιές από ποτάμια αίματος. Κουβαλημένο από τον πρώτο φόνο, από όλους τους φόνους ως σήμερα. Μαζικοί φόνοι από πολέμους από πίνα από ειρήνη άγονη. Τα λυγισμένα κλαριά των αιωνόβιων δένδρων υποχωρούν αδύναμα να κρατηθούν μπρος τη μανία τις καταιγίδας. Χάνουν ένα ένα τα κουρασμένα φύλλα τους, πληρωμή για τη συνέχεια της ζωής. Αυτά σαν ακουμπούν στη γη φεγγοβολούν με μουσικές απόκοσμες, ντυμένες κεραυνούς  ήχους από τρύπες φλογέρας. Φεγγοβολούν στην σκοτεινιά του κόσμου του απόκοσμου. Παγερά στημένα μπρος στο χρόνο της ζωής μας. Στην πλάτη σου καβάλησε ο μικρός Πετρής γεμάτος απορίες και δίψα για τη ζωή.  Χαμογελώντας, τ

78)                           Αχ αυτή η στιγμή στο χαρτί. Αγάπη. Τη ζεις και την καταλαβαίνεις αργά. Όταν πίνεις ένα κρασί σε μοναχική στιγμή. Αργά βασανιστικά και χαλαρά το οινόπνευμα γεμίζει το αίμα τη σκέψη τα αισθήματα.   Πόσο διαφορετική είναι η μοναδική; Μοναδική για σένα. Μοναδική αυτή τη στιγμή. Αγάπη, δηλαδή αισθάνεσαι απέραντα αποδεκτός φιλικός απέραντα χαρούμενος και  μελαγχολικός μοναδικά, στα όρια του υπάρχοντος κόσμου. Αισθήματα που η ποιότητα τους μεταβάλλεται στον ιστορικό χρόνο. Αλλιώς την αισθανόταν η Πηνελόπη αλλιώς ο άστεγος, χωρίς κρασί. Μα Στου πρόσφυγα το τσαντίρι το φως που αργοσβήνει αφίνει να φανεί η προσμονή. 05 Ιανουαρίου 2017, 00:36