Σκάλες

 15 Απριλίου 2024, 12:25

Σκάλες

Τα σκαλοπάτια ή τα σκαλιά καλύτερα τα βήματα πάνω τους μας οδηγούν πιο πάνω όλο και πιο πάνω.

Από τι είναι φτιαγμένα αυτά τα εμβληματικά σημεία  τα ορόσημα στις ζωής την πορεία;

Είναι πέτρινα από σκαλισμένο χώμα απαιτούν ιδιαίτερη προσπάθεια για να τα κατακτήσει κανείς; 

Αποτελούν χρυσά βάθρα στην ανθρώπινη πορεία, αφήνουμε το αποτύπωμα μας πάνω τους στο χρόνο στη συλλογική μνήμη στον πλούτο της εμπειρίας μας; 

Αλλά το ύψος σε αποκόπτει σε καθιστά επικίνδυνα εκτεθειμένο σε σειρήνες σε κινδύνους ελευθέρας πτώσης στη δημιουργία ενός υπερφίαλου εγώ. 

Ναι, μήπως όλα αυτά είναι το πρωτόκολλο των αποτυχημένων αυτών που αντί να ανέβουν τα σκαλιά ανεξήγητα τα κατέβηκαν. 

Αλήθεια

 26 Μαρτίου 2024, 15:40

Αλήθεια

Ήταν απόγευμα όταν πέθανε, η άλλη μέρα θα ξημέρωνε για μας κατσουφιασμένη με τον λαμπρό ήλιο εξαπατημένο,

μεσούρανα κρεμόταν η αλήθεια που δεν την έλεγε κανείς αν και όλοι την έβλεπαν μα δεν την καταλάβαιναν ίδια,

όμοιο καντήλι  η προσμονή της, έντρομη να εξηγήσει θα θέλε το ανεξήγητο που έφθανε όπου να ναι,

να μας απαλλάξει από τον χρησμό  απ' της σφίγγας το αίνιγμα απ' την ασάφεια του χθες και του μέλλοντος. 

Πέθανε σε τούτον τον καιρό που η πείνα σέρνετε οι σφαίρες γυρνάν αδέσποτες οι αρρώστιες άσωτες παράγονται σε εργαστήρια και τα γεράματα έρχονται πρόωρα και η αδιαφορία μας τρώει σα χρυσό σκουλήκι.

Μα αυτού του κόσμου το ίσωμα το ζωγράφισε το αδέσποτο σύννεφο καβάλα στο μεράκι του απλού καλλιτέχνη που έβλεπε το ληστή το βιαστή τον τραπεζίτη τον πειρατή μια φορά τόσο καιρό.

Ζούμε για να πενθήσουμε τη ζωή ξέροντας ότι θα σας αποχαιρετήσουμε σχετικά σύντομα και αυτή η αντίφαση μπερδεύει λίγο την κατανόηση,

λοιπόν, σε μια στοίβα λησμονιές αποκοιμήθηκα σαν έσκυψα να ποιώ νερό ξαναγεννήθηκα. 

Φως

 17 Μαρτίου 2024, 00:31

Φως
ποίημα  

Υπό το φως του φεγγαριού κόσμε είσαι θλιμμένος 

στου μαύρου άνεμου, στις κακιάς ώρας το αντάμωμα,

περιμένω να χαράξεις ίσως και να προφτάσεις.

Πικρό μικρό παιδί έστεκε σιμά σε δροσερή αυγούλα.

μα τώρα εχάθεις, έφυγες

ορφάνεψες τις μνήμες και τα όνειρα.

Πυγολαμπίδες τριγυρνούν σου κλείνουνε το δρόμο.

Τα πάθη σου μας  έμειναν παρηγοριά

στις νύχτας το πηκτό σκοτάδι.

Μα τα ποτίζεις λησμονιάς στυφό πιοτό.

Καθώς η ομίχλη απλωμένη γύρω

από μάτια με αντάρα φορτισμένα.

Τα ξωτικά να, το τραβούν και πάλι

σε αλώνια χλωμά και προδομένα

στου Διγενή τα χνάρια πέταλα καρφωμένα

τα βήματα βαριά και ξέμακρα ριγμένα 

μες του θλιμμένου κόσμου τη σιωπή.

Πορεία

 05 Μαρτίου 2024, 07:33

Πορεία

Μπράβο ..! ...! Καλή πορεία στο χώρο του ιπταμένου νου του ονείρου του πάλλευκου δρόμου στο όραμα που αρμέγει το σήμερα στο κοινό πόθο μιας απεραντοσύνης ατέρμονης. 

Του χρόνου τα καλάθια

 22 Φεβρουαρίου 2024, 23:40

Του χρόνου τα καλάθια
ποίημα  

Καλάθια πλεγμένα περίτεχνα

να οι σκιές να τα φωτεινά να τα χρώματα

οι επιγραφές για τα λουλούδια και τα πανέρια 

με τους μενεξέδες τα γαρίφαλα τα δάκρυα του χρηστού

τους κεντημένους ήλιους γύρο από τον καθρέφτη

της καλημέρας  τα πρόσωπα που αμίλητα στέκουν να σε κοιτούν αυθάδικα 

περιτριγυρίζουν μια άλλη εποχή που έζησε πριν και τη ζήσαμε στο τελείωμα της

ανάμνηση κάπως θολή σαν όλες, όλες τις εποχές που πέρασαν που μας σημάδεψαν 

που το γλυκό αεράκι του απομεσήμερου που μπαίνει από το παράθυρο στριφογυρνά

στα μαλλιά τα ξέπλεκα που περνά απάνω από το δέρμα και θολώνει τα μάτια παραλύει την όσφρηση εξάπτει τη φαντασία και στον επερχόμενο ύπνο όνειρα ζωγραφίζει κλαίει για τη φτώχεια για τα ξυπόλυτα γράμματα της αλφαβήτας γεια τα ζεστά μάτια τα άδολα σα τα αφράτα φραντζολάκια του φούρναρη τα μοσχομυριστά μουστοκούλουρα που σκλαβώνουν το νου καθώς το ξεκίνημα της μέρας περνά από το χρόνο σα πυγολαμπίδα και φτάνει τα εβδομήντα εκεί ψηλά πρεσβύωπας παλεύει το παρελθόν με το μέλλον.

Κλατς και κλουτς

 08 Φεβρουαρίου 2024, 23:09

Κλατς και κλουτς

Βαθιές οι χαρακές που ο χρόνος αφήνει στο διάβα του

τα μάτια της ένα περίεργο πράγμα είναι ακούραστα

κανένα σημάδι από την κόπωση, το άγαλμα μας αρρώστησε.

Ο καθρέφτης παρατηρητικός αμίλητος ψυχρός

μια πύλη κλειστή αδιαπραγμάτευτα κάθετη

και ο χρησμός ανερμήνευτος όριο της ανυπαρξίας.

Το αύριο ξεκινά μετά οι κραυγές από τις κάργιες να πλαισιώνουν το χώρο

τα νερά τρέχουν.

Χρειάζονται μεγάλα τεχνικά έργα για να σώσουν τον παράδεισο.

Ίσως, μια σκούπα ένα φαράσι ένα ανθοδοχείο με εξαϋλωμένα άνθη ίσως χωρίς αυτά.

Το σκοτάδι ταιριάζει απόλυτα το φως δυστροπεί με την αχρηστία του

ο φόρος μας δηλώνει την καθυστέρηση του Αγγέλου

και τα τύμπανα παρέα με τις σάλπιγγες της Ιεριχούς

δηλώνουν αναρμοδιότητα

δεν αποστειρώνουν τις μέρες που θα σας στείλω 

κάθε φορά που ο κόσμος του ανανεώνει τους όρους της παραγωγής

των παραλλαγών της αλήθειας βγαίνει ένας υπόχρωμος καπνός

που πολιορκεί την υγεία μας τη διάθεσή μας.

Τα θέλω μας ζουν κάποιες στιγμές

η χαρά ανασυντάσσει τη διάθεση για χορό και τραγούδι

το θέμα του είναι απρόσιτο.

Σαλπίστε.

 24 Ιανουαρίου 2024, 01:10

Σαλπίστε.

Ζεστά πιοτά σα δυναμίτες, μες τα ποτήρια το αλκοόλ,

παρέα κάνουν στους ξενύχτες, σα ξωτικά που τριγυρνούν.

Γυρνάνε δώθε κείθε οι προφήτες και εξηγούν ξανά, ξανά.

Ρουμπίνια κόκκινα τα μάτια μαργαριτάρια σε σειρά 

κλέβουνε φανερά το βλέμμα, ξάφνου, κάπως σου κόβουν τη μιλιά.

Τρελό τραγούδι της αγάπης, που πειρατές σου τραγουδούν.

Ρέουν χοχλάζοντας σε τόνους που θες δε θες σε συγκινούν.

Φορούν εξαίσια στολίδια και ρούχα μάλλον απαλά.

Τα καλοκαίρια, ένα ταξίδι, σα το κριμένο το όνειρο θα 'ρθει.

Καβάλα σ άλογα θα τρέχεις στα σύννεφα θα σε θωρεί

στα χρώματα της ίριδας μπλεγμένη,

στου απογεύματος το ροδοπό το φως 

γεμίζει σμύρνα και χρυσάφι η ομορφιά του ουρανού 

τρέχουνε κρυστάλλινοι ήχοι και φθόγγοι γύρο σε καλούν,

κάστρα γκρεμίζουνε οι ήχοι

και οι στίχοι φέρνουνε βόλτες σου μιλούν.